Ik staar naar het raam, en daarna sta ik op om erheen te lopen. Ik kan het niet meer aan, maar ik kan nergens heen. Ik heb gister de hele middag door het ziekenhuis gedwaald, en nog steeds weten de jongens niet wat er is gebeurt met Niall. Gisteravond was ik zo overstuur dat ik in bed ben gaan liggen, in de hoop dat ik de volgende ochtend niet zou halen. Duizelig loop ik naar de bank om even te gaan liggen. Alles wordt steeds draaieriger, en als ik bijna flauwval, val ik in twee sterke armen. Ik kijk omhoog, en terwijl ik probeer te zien wie er boven me hangt voel ik een kusje op mijn neus. Zayn tilt me op, en legt me zachtjes op de bank. ‘You have to tell them, Romy, you can’t just walk away.’ Ik weet dat hij gelijk heeft, dus afwezig en duizelig knik ik mijn hoofd. Ik weet zeker dat het een soort rondjes zijn geworden, het knikken, maar het kan me even helemaal niks schelen. ‘I’ll tell them when Niall is back, okay?’ Zayn gaat tegen me aan zitten. Hij strijkt door mijn haren, en geeft me de hele tijd kusjes. In mijn nek, op mijn schouder, op mijn neus, op mijn voorhoofd, op mijn wang, en uiteindelijk ook op mijn mond. Nadat we een paar minuten gekust hebben zucht hij. ‘I think you should tell them earlier, they deserve to know what happened.’ Ik knik weer. ‘You’re right.’ Ik ga rustig rechtop zitten, de duizeligheid is bijna over. Met zijn vinger strijkt Zayn onhandig mijn haar achter mijn oor. Ik wil hem weer kussen, maar hij staat op. Hij pakt zijn mobiel uit zijn broekzak, en kijkt op het schermpje. Ik draai me om, en zie dat het half zes is. Ik denk na, en ik bedenk me dat het dan bezoekuur is in het ziekenhuis. Als ik me omdraai en ik wil beginnen met praten gaat Zayn me voor. ‘We should go to the hospital right now. The boys are there with Niall, so you could tell them tonight,’ zegt hij, en hij kijkt me aan. Ik schrik, maar niet omdat ik het dan moet vertellen. Zenuwachtig frummel ik wat aan de trui van Zayn die ik aan heb. Ik begin te blozen terwijl ik start met praten. ‘Zayn… Can I… just… Can I take a shower first?’ Ik ben nu zo rood als een tomaat, en ik schaam me dood dat ik dit vraag. Ik weet niet of het is omdat ik het vraag of omdat ik er belachelijk uitzie, maar Zayn barst in lachen uit. ‘Sure you can!’ Hij lacht door, maar ik vind het niet zo grappig. Terwijl Zayn nog steeds lacht loop ik naar Zayn’s kamer, zoek ik wat kleding uit mijn koffer. Ik ben ingetrokken bij Zayn in de kamer, omdat Zayn me graag zo dicht mogelijk bij zich wilde hebben, dus dat betekende dat ik mijn hotelkamer achter moest laten. Ik loop met de kleding in mijn hand de badkamer in. Ik begin me uit te kleden, en als ik alleen nog maar in mijn onderbroek sta, komt Zayn binnen. ‘Oh my God, I forgot!’ zegt Zayn, terwijl hij gewoon in de deuropening naar me blijft kijken. Ik glimlach ongemakkelijk. Zayn loopt de badkamer in, en knuffelt me. ‘Have I already told you you’re beautiful?’ Ik glimlach, maar nog steeds niet helemaal op mijn gemak, omdat dit de eerste keer is dat een man, met uitzondering voor mijn vader, mijn borsten ziet. Zayn laat me los, en loopt de badkamer weer uit. Ik loop naar de deur, en draai deze nu op slot. Nadat ik een beetje op adem ben gekomen begin ik met douchen.
*PING* De deuren van de lift zoeven open. Hoe dichter we bij Niall’s kamer komen, hoe zenuwachtiger ik wordt. Nu pas besef ik hoeveel mensen er met een One Direction t-shirt rondlopen in het ziekenhuis. In mijn gedachten sla ik mijn hand voor mijn voorhoofd. Natuurlijk, hoe kon ik dat nou vergeten? Directioners weten vast wel dat Niall in het ziekenhuis ligt, en ik wed dat ze ook al doorhebben dat het allemaal mijn schuld is. Ieder meisje met een One Direction shirt waar ik langs komt kijkt me, of met grote ogen aan van bewondering, of met grote ogen aan van afprijzing. Zayn houd me vast in mijn middel, en samen lopen we de kamer van Niall in. Zes paar ogen kijken naar me op, net zoals toen ik mijn excuus aanbood in het park. Even komt er een misselijk gevoel in me op, maar de arm van Zayn die me een zachtjes en motiverend duwtje geeft, geeft me de hoop om het te vertellen. ‘Guys, I need to tell you how this all happened,’ zeg ik, en ik ga bij Niall op het bed zitten.
Ik ben klaar met vertellen, en ik zit nog steeds aan het voeteneind van Niall, waar ik ging zitten toen ik het verhaal begon. Nog steeds zitten Liam, Harry, Louis, Eleanor en Danielle tegenover me op de plastic uitklapstoeltjes. Iedereen kijkt me aan, emotieloos, maar toch vol medelijden. Ik heb de ergste vader van de wereld, gaat voor de vijftiende keer door me heen. Ik kijk naar mijn voeten die net iets boven de grond hangen. Ik hoor opeens een voet stoel omvallen, en ik kijk op. De harde klap van Louis’ hand op mijn gezicht komt vreselijk ongelukkig aan. Louis’ biceps, waar flink mee gegrapt werd op Twitter, hebben me zojuist van het bed van Niall gegooid, en verkrampt van de pijn blijf ik op de grond liggen.
