Οι ήρωες του Παρισιού (Βιβλίο πρώτο)

Κεφάλαιο 15 Το τίμημα των ηρώων

  Η μέρα συνέχισε κανονικά εκτός από μια μικρή λεπτομέρεια. Ο Adrien ήταν τόσο εξουθενωμένος από τη μάχη με το akuma, ώστε με δυσκολία κρατούσε τα μάτια του ανοιχτά. Το χειρότερο όμως ήταν, ότι οι πληγές του πονούσαν υπερβολικά. Μέσα στη βιασύνη του να φτάσει στην τάξη δεν είχε χρόνο να εξετάσει τα χτυπήματά του. Ήλπιζε, ωστόσο, πως δεν θα το πρόσεχε κανείς, αν και του ξέφευγαν που και που σιγανά αγκομαχητά. H Marinette σήκωσε το κεφάλι της, καθώς άλλο ένα βογκητό ακούστηκε από τον μπροστινό της. Δαγκώνοντας ελαφρά το εσωτερικό του μάγουλού της, κοίταξε εξεταστικά τον Adrien. Έγειρε λίγο προς τα δεξιά της κατορθώνοντας να δει λίγο παραπάνω από το μπροστινό μέρος του σώματός του, αλλά το πρόσωπό του ήταν ακόμα δυσδιάκριτο. Άραγε τί του συμβαίνει. Φαίνεται πολύ κουρασμένος σήμερα και όλο αγκομαχάει.
  Η ώρα πέρασε, αλλά ούτε η Marinette ούτε ο Adrien αποκόμισαν πολλά από αυτό. Η μία ήταν υπερβολικά απασχολημένη με το να σχεδιάζει σενάρια στο μυαλό της, για το τί μπορεί να είχε συμβεί, ενώ ο άλλος είχε καταβληθεί από τον πόνο. Η κ. Bustier το πρόσεξε, αλλά δεν είπε τίποτα γνωρίζοντας, ότι θα ήταν χάσιμο χρόνου και ενέργειας να προσπαθήσει, να τους κάνει να προσέξουν.
  Επιτέλους το κουδούνι χτύπησε και ο Adrien ήταν ο πρώτος που πετάχτηκε έξω από την τάξη, αφήνοντας έναν προβληματισμένο Nino πίσω του. Βιάστηκε να χωθεί στην τουαλέτα για να εξετάσει τα χτυπήματά του. Σηκώνοντας τα μανίκια του, αποκάλυψε δύο χέρια γεμάτα γρατσουνιές και κοκκινίλες. Άλικο αίμα είχε παγώσει γύρω από τα τραύματα και χνούδια μαζί με βρωμιά είχαν κολλήσει πάνω του. Αηδιασμένος ο νέος άρπαξε λίγο χαρτί, το οποίο νότισε και προσεχτικά άρχισε να καθαρίζει τις πληγές. Το σκληρό χαρτί, όμοιο με γυαλόχαρτο, γρατσουνούσε αμείλικτα το ευαίσθητο δέρμα. Ο Adrien μόρφασε, δαγκώνοντας το χείλος του για να αντέξει τον πόνο. Σταμάτησε για λίγο, προτού πάρει μια βαθιά ανάσα και συνεχίσει, όσο πιο απαλά μπορούσε το καθάρισμα.
  Του πήρε σχεδόν όλο το διάλειμμα να περιποιηθεί τις πληγές του. Αυτές στα γόνατα ήταν οι χειρότερες μιας και είχε προσγειωθεί πολλές φορές άγαρμπα πάνω τους. Χρειάστηκε να απλώσει πολύ προσεχτικά τα μπατζάκια του παντελονιού του από πάνω τους, αλλά παρά την αξιότιμη προσπάθειά του, ένιωσε το ύφασμα να τρίβεται πάνω τους με δύναμη. Αφού έπλυνε τα χέρια του από τα αίματα και τις βρωμιές, βγήκε από την τουαλέτα με κάθε του κίνηση να συνοδεύεται από κύματα πόνου. Ο Felix τον είδε να βγαίνει από την τουαλέτα και να κατευθύνεται προς την τάξη του. Το πρόσωπό του ήταν ωχρό και με κάθε βήμα παραμορφωνόταν ελαφρά από τον πόνο. Η αλήθεια είναι ότι το έκρυβε αρκετά καλά. Μπόρεσε μάλιστα και να χαρίσει ένα φωτεινό χαμόγελο στον Nino, τον φίλο του, όταν αυτός τον πλησίασε ανήσυχος.   «Το παραδέχομαι είναι πολύ καλός στο να το κρύβει», μουρμούρισε ο Felix, γνωρίζοντας καλά ο ίδιος πώς να κρύβει τα συναισθήματά του από όλους, ακόμα και από την Melody.
  Το κουδούνι χτύπησε κι έπρεπε να επιστρέψει στην τάξη του. Ξεφυσώντας έσυρε τα πόδια του μέχρι την τάξη με τα μούτρα κατεβασμένα ως το πάτωμα. Το πρωινό akuma τον είχε χτυπήσει άσχημα στο κεφάλι και τώρα ένας οξύς πονοκέφαλος είχε βυθίσει τα γαμψά του νύχια στο μυαλό του, αγκιστρωμένα λες σε κάθε νεύρο. Ανυπομονούσε να λάβει τέλος αυτή η μέρα, ώστε να μπορέσει να χαλαρώσει σπίτι του παρέα με τα βιντεοπαιχνίδια του. Ήθελε να προκαλέσει την Melody να παίξουν έναν αγώνα Ladybug vs Cat Noir. Τώρα, που ο ίδιος κατανοούσε καλύτερα τον ήρωα, ήταν σίγουρος ότι θα νικούσε.
  Κάθισε στην θέση του, παρακολουθώντας με δυσαρέσκεια την γεμάτη ενέργεια αδερφή του να μιλάει ακατάπαυστα με τις καινούργιες της συμμαθήτριες. Την ζήλευε πραγματικά. Ήταν πάντα εύθυμη και γλυκιά, έτοιμη να χαρίσει χαμόγελα στους γύρω της ή να τους παρηγορήσει. Οι άνθρωποι την συμπαθούσαν και γίνονταν χαλί για χάρη της. Σε αντίθεση με τον ίδιο, τον οποίο απέφευγαν σαν τη πανούκλα, λόγω της απότομης συμπεριφοράς του.
  Η καθηγήτρια μπήκε στην τάξη και άλλη μία ώρα βασανιστικού μαθήματος ξεκίνησε. Ο νέος βυθίστηκε σε έναν ημιλήθαργο με τα λόγια να πετάνε μέσα στο μυαλό του σε έναν ατελείωτο στρόβιλο, παρέα με τον εκνευριστικό πονοκέφαλο. Κάποιες στιγμές με έκπληξη ανακάλυψε τον εαυτό του να έχει γείρει προς τα μπροστά και να έχει κλείσει ασυναίσθητα τα μάτια του. Με δυσκολία έσπρωχνε σε κάθε πετάρισμα τα βλέφαρά του πάνω από τις θολωμένες του ίριδες.
  Επιτέλους η μέρα έλαβε τέλος και το λυτρωτικό κουδούνι χτύπησε για τελευταία φορά. Όλοι σηκώθηκαν από τις θέσεις τους, ο θόρυβος σα να τραβούσε τα νεύρα του εγκεφάλου του. Στάθηκε στα πόδια του μετά δυσκολίας ανησυχώντας για πρώτη φορά, μήπως το χτύπημα στο κεφάλι του ήταν κάτι πιο σημαντικό από ένα απλό τράνταγμα. Σταθεροποίησε τον εαυτό του, στηριζόμενος σε ένα τοίχο με την πλάτη. Η Melody είχε προχωρήσει μπροστά με κάτι φίλες της.
  Προσπάθησε να στηριχτεί στα πόδια του, αλλά μια ζαλάδα τον κυρίευσε, αναγκάζοντάς τον να ακουμπήσει πάλι στον τοίχο. Δεν υπάρχει περίπτωση να καταφέρω να φτάσω μέχρι το σπίτι ούτε καν μόνο με το βάρος μου, πόσο μάλλον με την τσάντα. Σφίγγοντας τα δόντια, άφησε για άλλη μια φορά την υποστήριξη του τοίχου για να σταθεί όρθιος. Πετάρισε τα μάτια έντονα σε μια προσπάθεια να διώξει την ζαλάδα του.
Δεν ήταν σίγουρος, πόση ώρα πόση ώρα έμεινε εκεί. Όταν ένιωσε ότι μπορούσε να αφήσει το στήριγμά του, στάθηκε στα πόδια του, ταλαντευόμενος ελαφρά. Εκείνη τη στιγμή το μάτι του πήρε μια κοκκινόμαυρη σκιά να περνά με φόρα. Όσο πιο γρήγορα μπορούσε βγήκε από την τάξη αρπάζοντας ο,τι χρησίμευε ως υποβοήθημα, προτού αντικρύσει την Buglady να περνά αγχωμένη πάνω από το σχολείο. Επιτέλους, λίγη τύχη, χαμογέλασε.
  «Plaggi, νύχια έξω», φώναξε στο αμέριμνο kwami αναγκάζοντας τον λευκό γατάκι να χαθεί στο εσωτερικό του miraculous. Η μεταμόρφωση ξεκίνησε αμέσως και η γνωστή κολλητή στολή πήρε την θέση των ρούχων του. Πήρε προσεχτικά το γυάλινο δοχείο με το παγιδευμένο akuma και βγήκε έξω. Χάρη στην ενισχυτική δύναμη της στολής του ο πονοκέφαλος υποχώρησε, ενώ η ζαλάδα σχεδόν εξαφανίστηκε. Βέβαια, τον έπιασε μια ελαφριά αδυναμία, καθώς ύψωνε τον εαυτό του στον αέρα με την βοήθεια της τηλεσκοπικής του ράβδου.
  Έφτασε στην στέγη του σχολείου και όπως το περίμενε η ηρωίδα είχε χαθεί από τον ορίζοντα. Άραγε να εντόπισε κι άλλο akuma; Δεν θα το αντέξω αν όντως ισχύει κάτι τέτοιο, σκέφτηκε ο Cat Blanc συνοφρυωμένος. Έβγαλε τη ράβδο του και πατώντας την οθόνη αφής, επιχείρησε να τηλεφωνήσει στην συνεργάτη του. Το miraculous της ήταν ακόμα ενεργοποιημένο. Στον τρίτο χτύπο μια φωνή απάντησε από την άλλη άκρη της γραμμής. Ο Cat Blanc σχεδόν πέταξε από τη χαρά του στο άκουσμα. Επιτέλους θα μπορούσε να ξεφορτωθεί το αναθεματισμένο akuma και ίσως η δύναμη δημιουργίας της Buglady να έκανε κάτι για τα χτυπήματά του.
  «Cat Blanc; Πού στην οργή ήσουν σήμερα το πρωί; Παραλίγο το akuma να με κερδίσει, αλλά ευτυχώς εμφανίστηκε η Ladybug», είπε η θυμωμένη ηρωίδα με μια ανάσα, πράγμα που εκνεύρισε τον νέο. Τί ήταν αυτά που έλεγε; Αυτός ήταν που είχε πολεμήσει το akuma μόνος του μέχρι που ήρθε ο Cat Noir και τον βοήθησε. Δεν ήταν δυνατόν να πάλευε κι αυτή την ίδια στιγμή με ένα.
«Για μισό λεπτό, εγώ τα έβαλα με το akuma μόνος μου κι εσύ απλώς με έπαιρνες τηλέφωνο», αντιγύρισε εκνευρισμένος. «Τί;». Η τσιρίδα από την άλλη μεριά τον ανάγκασε να απομακρύνει τη ράβδο από το αυτί του. «Δεν καταλαβαίνω. Θα έρθω από εκεί. Μην κουνήσεις ρούπι», είπε βιαστικά και θυμωμένα η κοπέλα, προτού τερματίσει την κλήση. Ο Cat Blanc κάθισε σταυροπόδι στην στέγη του σχολείου για να καταπολεμήσει την ζαλάδα του και περίμενε να εμφανιστεί η μαυροκόκκινη φιγούρα της συνεργάτη του.
  Δεν πέρασε ούτε ένα λεπτό και είδε την ηρωίδα να πλησιάζει ολοταχώς προς το μέρος του. Πέταγε το γιο-γιο της και το άφηνε να την τραβήξει προς το μέρος του, διαγράφοντας ένα τέλειο τόξο. Όταν έφτανε στο ψηλότερο σημείο το ξαναμάζευε κοντά της, απλώς για να το εκτοξεύσει στο επόμενο κτήριο. Οι κινήσεις της ήταν γεμάτες χάρη παρά το μικρό χρονικό διάστημα που χρησιμοποιούσε το νέο μεταφορικό της μέσο. Με ένα τελευταίο τίναγμα προσγειώθηκε δίπλα του. «Λοιπόν;», απαίτησε να μάθει η Buglady σταυρώνοντας τα χέρια. Ο Cat Blanc σήκωσε το κεφάλι του για να την κοιτάξει με τον ήλιο να τον τυφλώνει. Από τη στάση της καταλάβαινε ότι δεν αστειευόταν. Συνοφρυώθηκε. «Εγώ πάλεψα με ένα akuma σήμερα το πρωί, που τον έλεγαν Comicus. Περίμενα να εμφανιστείς, αλλά δεν ήρθες ποτέ. Αντίθετα ξεφύτρωσε από το πουθενά ο Cat Noir με σακατεμένη τη στολή του κι αυτή τη φορά με βοήθησε να νικήσω πραγματικά το akuma», τελείωσε δείχνοντάς της την διαβολική πεταλούδα που φτερούγιζε μέσα στο γυαλί.
  «Δεν είναι δυνατόν», ψιθύρισε η κοπέλα με τα μάτια της μεγάλα σα πιάτα. «Δεν μπορέσαμε να εξαγνίσουμε το akuma, ούτε να κάνουμε κάτι για τις καταστροφές και τα θύματα του κακού», τελείωσε εκείνος. Η Buglady δεν απάντησε, παρά έλυσε το γιο-γιο από την μέση της και το πέταξε ψηλά. «Τυχερή Δύναμη», μουρμούρισε μέσα από τα δόντια της, πριν αρπάξει ένα πουά βιβλίο. Το κοίταξε παραξενεμένη, αλλά δεν έβγαλε νόημα. Η όρασή της, τής υπέδειξε το akuma και μετά το ίδιο το βιβλίο, μα δεν μπορούσε να καταλάβει τον γρίφο.
  «Τί θα το κάνεις αυτό;», απόρησε ο ήρωας μπερδεμένος. «Για πρώτη φορά, δεν έχω ιδέα», απάντησε η Buglady με την ίδια έκφραση σύγχυσης στο πρόσωπό της. Άνοιξε την κάμερα του γιο-γιο και έβγαλε φωτογραφία το αντικείμενο με σκοπό να το μελετήσει αργότερα. «Θα το ψάξω σπίτι», μονολόγησε προτού πετάξει ψηλά το βιβλίο. «Miraculous Buglady», φώναξε και οι γνωστές πασχαλίτσες εξαπλώθηκαν σε όλο το Παρίσι επαναφέροντας την τάξη. Ο ήρωας ικανοποιημένος σηκώθηκε.
  «Cat, δεν ήρθα να σε βοηθήσω με το akuma, γιατί την ίδια στιγμή προσπαθούσα να νικήσω ένα άλλο, τον Dr. Flue», είπε απαλά τώρα η Buglady. «Άρα υπήρχαν την ίδια στιγμή δύο akuma; Και το κέρδισες μόνη σου;» εξεπλάγη ο ήρωας. «Όχι, όχι. Με βοήθησε η Ladybug», εξήγησε αυτή κερδίζοντας ένα απορηματικό βλέμμα από τον συνεργάτη της. «Τί στην οργή συμβαίνει εδώ;» εκνευρίστηκε ο Cat Blanc, μην ξέροντας τί να υποθέσει. «Δεν ξέρω, αλλά θα συναντηθώ με την Ladybug στον πύργο του Άιφελ στις οχτώ. Έλα κι εσύ, μπας και βγάλουμε καμμιά άκρη». Ο Cat Blanc έγνεψε και οι δύο ήρωες χώρισαν.
  Η Buglady πήρε το δρόμο για το σπίτι της. Είχε μεταμορφωθεί για να βοηθήσει σε ένα τροχαίο, που έλαβε χώρα λίγα τετράγωνα μακρυά. Είχε αφήσει την φίλη της, την Claire, στα γρήγορα με μια βλακώδη δικαιολογία και είχε μέσα σε δευτερόλεπτα βρεθεί στον τόπο του ατυχήματος. Το ασθενοφόρο ήταν ήδη εκεί, όταν κατέφθασε και όλα έδειχναν υπό έλεγχο, μέχρι που της τηλεφώνησε ο Cat Blanc. Είχε νευριάσει τρομαχτικά μαζί του, αλλά μετά τη συζήτησή τους ήταν κυρίως μπερδεμένη. Δύο akuma είχαν κάνει την εμφάνισή τους σαν την άλλη φορά, αλλά τώρα είχαν προσπαθήσει να χωρίσουν τους ήρωες, ίσως με την ελπίδα ότι θα τους νικούσαν ευκολότερα. Αν δεν είχαν εμφανιστεί η Ladybug και ο Cat Noir, το πιο πιθανό ήταν να πανυγήριζε τώρα ο Hawkmoth.
  Έφτασε σπίτι της και με προσοχή μπήκε από το παράθυρο, σιγουρεύοντας ότι δεν την πήρε κανένα μάτι. «Tikka, βγάλε τις βούλες», είπε. Η μεταμόρφωση ολοκληρώθηκε και το μικρό kwami πέταξε πάνω από το κεφάλι της. «Περίεργα πράγματα συμβαίνουν τελευταία. Έχω ένα πολύ κακό προαίσθημα ότι ο Hawkmoth κάτι μαγειρεύει», μουρμούρισε σκεφτική στην Tikka, που μασουλούσε αργά ένα κρουασάν. Οι δυο τους έκαναν για λίγη ώρα υποθέσεις, προτού η Melody αποφασίσει ότι ήταν ώρα να ασχοληθεί και με τα μαθήματά της.
  Όπως η Melody, έτσι και η Marinette ασχολούνταν με τις ασκήσεις του σχολείου, αλλά ως τώρα δεν είχε καταφέρει και πολλά. Το μυαλό της όλο πετούσε στα γεγονότα της ημέρας, αποσπώντας την κάθε φορά που ξεκινούσε μια άσκηση. Δεν είχε ιδέα πόση ώρα παρατηρούσε την ίδια ερώτηση με τα γράμματα σχεδόν να μη βγάζουν νόημα. Τελικά, έσπρωξε μακρυά τα τετράδια, αναγνωρίζοντας την ήττα της. Δεν υπήρχε περίπτωση να συγκεντρωθεί. Αντ' αυτού έπεσε στο κρεβάτι, αφήνοντας τον ύπνο να απομακρύνει την πρωινή κούραση από το σώμα της.
  Όταν ξύπνησε, δύο ώρες μετά, το ρολόι σήμανε πέντε το απόγευμα. Ώρα να ασχοληθώ σοβαρά με εκείνες τις ασκήσεις, σκέφτηκε, ενώ παλουκωνόταν για άλλη μια φορά στην καρέκλα του γραφείου της. Τα βιβλία Ιστορίας, Μαθηματικών, Χημείας και Γλώσσας ήταν αραδιασμένα μπροστά της, αναμένοντας υπομονετικά να τα ανοίξει. Ξεφυσώντας βαριεστημένη πήρε τα Μαθηματικά και βύθισε τη μύτη της μέσα τους.
  «Επιτέλους, τελείωσα!» αναφώνησε ενθουσιασμένη όταν έκλεισε και το τελευταίο βιβλίο, αυτό της Ιστορίας κάμποση ώρα αργότερα. Πωπω! Όσο περνάει ο καιρός οι ασκήσεις μου παίρνουν όλο και περισσότερο χρόνο. Το ρολόι της υπενθύμισε, ότι σε είκοσι λεπτά είχε ραντεβού με την Buglady και δεν είχε σκοπό να αργήσει. «Tikki, βάλε τις βούλες» είπε απαλά κι αμέσως η σακατεμένη στολή της πήρε την θέση των ρούχων της. Τράβηξε το γιο-γιο από τη ζώνη της και έστειλε μήνυμα στον Cat Noir για τη συνάντηση, αναθεματίζοντας τον εαυτό της, που δεν το είχε κάνει νωρίτερα.
  Να πάρει η οργή. Τί μυαλό κουβαλάω; Σκεφτόταν, καθώς έριχνε το γιο-γιο της στην απέναντι καμινάδα. Βέβαια ο Cat Noir μπορεί να μην το δει, αν δεν έχει ανακαλύψει ότι μπορεί να μεταμορφωθεί. Η κατήφεια την νίκησε και στην υπόλοιπη διαδρομή μέχρι τον Πύργο του Άιφελ συγκέντρωσε το μυαλό της μόνο στον προορισμό της, απομακρύνοντας τυχόν απαισιόδοξες σκέψεις.
Από το πρωί είχε που έφερνε στο νου της συνέχεια τον συνεργάτη της. Δεν ήξερε τί είχε απογίνει ή αν ήταν καλά. Δεν θυμόταν ξεκάθαρα, τί είχε συμβεί με τον Spinzer, όταν είχαν σπάσει τα miraculous τους. Ήξερε ότι ο Cat Noir είχε ξεμείνει από χρόνο και η μεταμόρφωσή του έφυγε μπροστά στα μάτια του Ακουματοποιημένου, πράγμα που σήμαινε ότι ο Hawkmoth μπορεί να είχε μάθει την ταυτότητά του. Η ίδια δεν θυμόταν το πρόσωπό του και όποτε προσπαθούσε ο γνωστός πονοκέφαλος την ανάγκαζε να σταματήσει.
  Είχε φτάσει κοντά στον πύργο, όταν πρόσεξε δίπλα της μια μαύρη σκιά. Σταμάτησε απότομα, έτοιμη να αμυνθεί, αλλά η φιγούρα την προσπέρασε σα να μην την είχε δει. Τα μάτια της Ladybug άνοιξαν διάπλατα. «Cat Noir!» φώναξε κάνοντας τον ήρωα να γυρίσει. Για λίγο έμειναν και οι δύο παγωμένοι στις θέσεις τους με το μπλε του ωκεανού σε αναμέτρηση με το πράσινο του λιβαδιού. Χωρίς να το πολυσκεφθεί η Ladybug πέταξε το γιο-γιο της και την επόμενη στιγμή προσγειώθηκε στην ταράτσα όπου στεκόταν ο συνεργάτης της.
  «Lady...». Δεν πρόλαβε να τελειώσει τη φράση του, καθώς η νεαρή ηρωίδα τον πήρε στην αγκαλιά της. Τα χέρια της τυλίχτηκαν γύρω του σφιχτά, φοβούμενη ότι θα της ξεγλιστρούσε. Δεν το πίστευε ότι της είχε λείψει τόσο πολύ ο ανόητος και παιχνιδιάρικος χαρακτήρας του. Ο Cat Noir έμεινε κοκκαλωμένος για λίγο, αλλά χαλάρωσε σχεδόν αμέσως, φέρνοντας τα χέρια του προστατευτικά στην πλάτη της. «Μου έλειψες, γατούλι μου», μουρμούρισε η ηρωίδα με τα λόγια της να πνίγονται μέσα στο θώρακά του. «Κι εμένα μου έλειψες, Μπούγκαμπου», απάντησε απαλά ο Cat Noir.

Γεια σας αγαπητοί αναγνώστες. Αυτό ήταν το κεφάλαιο, που ελπίζω να σας άρεσε. Δυστυχώς οι Πανελλαδικές είναι σε απόσταση αναπνοής και δεν θα μπορέσω να ανεβάσω άλλα κεφάλαια μέχρι να τελειώσουν, δηλαδή μέχρι τις 20 Ιουνίου😢. Σας ευχαριστώ για την υπομονή σας και ελπίζω να περάσετε υπέροχα αυτό το χρονικό διάστημα που δεν θα είμαι σε θέση να σας "ξαναδω". Τα λέμε😘😘😘