Οι ήρωες του Παρισιού (Βιβλίο πρώτο)

Κεφάλαιο 27 Σκοτεινό μυαλό

  Ο Plagg κάθισε στην άκρη του κρεβατιού, κοιτώντας τον Κτήτορά του. Ο Adrien δεν είχε ξυπνήσει καθόλου τις τελευταίες εννιά ώρες παρόλο που οι γιατροί διαβεβαίωναν ότι δεν διέτρεχε σοβαρό κίνδυνο. Γιατί είσαι τόσο απρόσεκτος. Αφού το ξέρεις ότι κάθε μεταμόρφωση με στραγγίζει από ενέργεια, γιατί έπρεπε να μεταμορφωθείς αμέσως αφʼ ότου ξεμεταμορφώθηκες; Το μικρό kwami κούνησε το κεφάλι του απορώντας με την  χαζομάρα του νέου. Πού σε βρήκε ο Master Fu; Αστειεύτηκε πετώντας πάνω από το κεφάλι του Adrien. Ξανθές τούφες έπεφταν άστατα στο πρόσωπό του που ήταν γεμάτο γρατσουνιές όπου δεν προστατευόταν από τη  μάσκα.
  «Ανόητε! Το miraculous απορρόφησε την δίκη σου ενέργεια, επειδή δεν είχα άλλη εγώ», μουρμούρισε το kwami. Ξαφνικά τα αυτιά του έπιασαν θόρυβο βημάτων. «Δεν μπορώ να τον επισκεφθώ;». Έξω από την πόρτα ακουγόταν η φωνή της Marinette αναστατωμένη. Ο θεράπων γιατρός είχε δώσει εντολή να μην ενοχλήσουν τον ήρωα και οι αστυνομικοί είχαν παραμείνει στην πόρτα του για παν ενδεχόμενο. Χα! Ήμουν σίγουρος ότι αυτή θα ερχόταν πρωινιάτικα για να τον επισκεφθεί. Εξάλλου η ίδια ήταν που τον βρήκε. Ποιός ξέρει τί θα είχε γίνει αν η Marinette δεν είχε βρεθεί στο σωστό σημείο την κατάλληλη στιγμή. Το kwami χαμογέλασε. Ο Adrien είχε κάνει καλούς φίλους τόσο ως απλός πολίτης όσο και ως ήρωας.
  Βήματα ακούστηκαν να απομακρύνονται και ησυχία επικράτησε απʼ έξω. «Μάλλον τα παράτησε. Δεν θα την άφηναν να μπει έτσι κι αλλιώς» μονολόγησε ο Plagg, όταν άκουσε έναν απαλό γδούπο έξω από το παράθυρο. Όχι, πάλι! Παραπονέθηκε, προτού μπει στο miraculous ενεργοποιώντας την μεταμόρφωση. Πράσινο φως τύλιξε τον Adrien και ο Cat Noir πήρε τη θέση του. Πάνω στην ώρα άνοιξε το παράθυρο απαλά και μια κοπέλα με κόκκινη στολή μπήκε μέσα. Η Ladybug πλησίασε το κρεβάτι και κάθισε στην άκρη του. Άπλωσε το χέρι της λίγο διστακτικά και έπλεξε τα δάχτυλά της με αυτά του συνεργάτη της. Ένιωσε το χέρι του άτονο, αλλά ευτυχώς καθησυχαστικά ζεστό. Η παγωμάρα του θανάτου είχε αφήσει ηττημένη τον Cat Noir.
  «Ήθελα να ʼξερα τί σκάρωνες εκεί και πώς κατάντησες έτσι; Τί συνέβη αφʼ ότου λιποθύμησα;» ρώτησε ανώφελα τον αναίσθητο φίλο της. Εν μέρει κατηγορούσε τον εαυτό της για όσα συνέβησαν. Αν δεν είχε λιποθυμήσει, ο Cat Noir δεν θα χρειαζόταν να πολεμήσει τον Chemistian μόνος και να καταλήξει σε αυτή την κατάσταση. Αν δεν ήμουν τόσο άχρηστη, τίποτα δεν θα είχε συμβεί. Cat Noir συγγνώμη! Η κοπέλα χάιδεψε με το βλέμμα τον καταπονημένο συνεργάτη της. Με το ένα της χέρι άγγιξε απαλά μια μικρή αμυχή στο μάγουλό του. Σα να το ένιωσε, ο Cat Noir κινήθηκε και αργά άνοιξε τα μάτια του.
  «Λαίδη μου;» είπε με βλέμμα ακόμα θολό. «Cat Noir, είσαι καλά; Πώς νιώθεις;» ρώτησε αμέσως η ηρωίδα, μην αφήνοντάς του χρόνο να επεξεργαστεί το τί συνέβαινε. «Νιώθω εξαντλημένος, αλλά κατά τʼ άλλα είμαι καλά» απάντησε ο νέος προτού προσέξει κάτι που τον έκανε να γουρλώσει τα μάτια. «Εεεε... Ladybug;» απόρησε δείχνοντας τα ενωμένα τους δάχτυλα. Η ηρωίδα κοίταξε τα χέρια τους και αμέσως το πρόσωπό της έγινε σα ντομάτα. Άφησε το χέρι του Cat Noir σα να είχε ζεματιστεί και τινάχτηκε από το κρεβάτι. «Ουα! Δεν είναι αυτό που νομίζεις! Απλά ήθελα να δω αν είχες... πυρετό. Ναι, αυτό είναι! Ήθελα να ελέγξω την θερμοκρασία σου και... είπα να στην πάρω... από το χέρι;» είπε δειλά η Ladybug, ρίχνοντας μια κλεφτή ματιά στον ήρωα, πριν στρέψει το κεφάλι προς το πάτωμα ξανά.
  «Και έπρεπε να πιάσεις το χέρι μου; Το μέτωπο δεν πιάνουν;» μπερδεύτηκε ο Cat Noir, που ήταν ιδιαίτερα εύπιστος και αδαής σε αυτές τις περιπτώσεις. Πίστευε ακόμα και τις χειρότερες δικαιολογίες που του σέρβιρε είτε η Marinette είτε η Ladybug. «Αχ, ναι, έχεις δίκιο! Χαχαχα! Τί χαζή!» κακάρισε η Ladybug, ενώ έξυνε νευρικά το πίσω μέρος του κεφαλιού της. Ουφ! Παραλίγο. Πρέπει να προσέχω πιο πολύ, όταν είμαι κοντά στον Cat Noir. Δεν θέλω να παίξω με τα συναισθήματά του. Δεν θέλω να πιστεύει ότι μου αρέσει. Δηλαδή μου αρέσει, αλλά όχι αρέσει αρέσει... Όχι έτσι! Είναι απλά ένας φίλος, συνεργάτης, γνωστός... Αγκ! Δεν ξέρω τί σκέφτομαι. Γιατί μπερδεύω έτσι και τις σκέψεις μου τώρα; Ούτε με τον Adrien δεν μου συμβαίνει αυτό.
  «Λαίδη μου, όλα καλά;» ρώτησε ο Cat Noir γέρνοντας το κεφάλι στη μια μεριά. Τα τελευταία δεύτερα η ηρωίδα είχε χαθεί στις σκέψεις της και έδειχνε να κοκκινίζει όλο και περισσότερο. Μήπως έχει πυρετό και αντί να καθίσει να ξεκουραστεί ήρθε μέχρι εδώ για να δει αν είμαι καλά; Αλλά πρέπει κι αυτή να χαλαρώσει. Εξάλλου εχθές λιποθύμησε στη μέση της μάχης έτσι ξαφνικά, χωρίς προειδοποίηση. Ελπίζω να νιώθει καλύτερα τώρα. Σίγουρα πάντως με τρόμαξε του θανατά. Ο ήρωας αναρίγησε και μόνο στην ανάμνηση της Ladybug να καταρρέει μπροστά στα μάτια του και ακόμα χειρότερα μπροστά στον Chemistian. Κυριολεκτικά σχεδόν σκουντούφλησε σε μια από τις ουσίες του κακού, όταν έχασε τις αισθήσεις της. Ο Cat Noir με το ζόρι κατόρθωσε να την σπρώξει στην άκρη με την ράβδο του, προτού την χτυπήσει η βολή. Αλλά με αυτή την κίνηση είχε θυσιάσει τη ράβδο του, η οποία έλιωσε μπροστά στα μάτια του.
  «Λαίδη μου, είσαι καλά; Έι, ΕΪ LADYBUG!» φώναξε ο Cat Noir φτάνοντας δίπλα της, αλλά μάταια. Η κοπέλα δεν έλεγε να ξυπνήσει με τίποτα. Τί συμβαίνει σήμερα; Γιατί όλοι λιποθυμάμε; Απόρησε εύλογα, ενώ φορτωνόταν την ηρωίδα στην πλάτη του και πηδούσε μακρυά από τον Chemistian. Αλλά ο κακός δεν έκατσε με σταυρωμένα τα χέρια, περιμένοντας υπομονετικά να το σκάσουν. Όρμησε πίσω τους απειλώντας την σωματική τους ακεραιότητα με τις γελοίες ουσίες του. Δεν υπάρχει περίπτωση να του ξεφύγω. Αργά ή γρήγορα θα με προλάβει και δεν έχω τη ράβδο μου. Ακόμα χειρότερα δεν μπορώ να τον νικήσω χωρίς την Ladybug, που δεν δείχνει έτοιμη να ξυπνήσει ακόμα.
  Εκείνη τη στιγμή τα σκουλαρίκια της κοπέλας τρεμόπαιξαν δηλώνοντας κουρασμένα ότι η μεταμόρφωση θα διαρκούσε για άλλο ένα λεπτό. Ο Cat Noir πήδηξε ανάμεσα στο κενό δύο κτηρίων και ο Chemistian τον έχασε από μπροστά του για μερικά κρίσιμα δεύτερα, που όμως ήταν αρκετά για να στρίψει απότομα τη γωνία και ο κακός να χάσει τα ίχνη του ολοκληρωτικά. Με ευλιγισία γάτας ανέβηκε αθόρηβα ξανά στις στέγες όσο ο Chemistian όργωνε τα γύρω σοκάκια και απόθεσε την Ladybug πίσω από μια καμινάδα. «Θα τον απασχολήσω. Εσύ φρόντισε να ξυπνήσεις γρήγορα και να τον εξαγνίσεις, εντάξει;» χαμογέλασε στην αναίσθητη κοπέλα. Ήξερε πολύ καλά ότι χωρίς την Ladybug ο Chemistian δεν ήταν δυνατό να σταματήσει. Έπρεπε πάση θυσία να προστατέψει το miraculous την Δημιουργίας.
  Με ένα τελευταίο βλέμμα στην κοπέλα ο Cat Noir πήδηξε στην δίπλα στέγη και αφού σιγουρεύτηκε ότι είχε αφήσει αρκετή απόσταση από την ηρωίδα, φώναξε δυνατά τον Chemistian. Ο κακός δεν άργησε να τον εντοπίσει και τον καλωσόρισε με μια σφαίρα ροζ υγρού. Ο Cat Noir την απέφυγε σκύβοντας, αλλά το άτυχο κτήριο πίσω του απέκτησε μια τρύπα. Μια βολή του και είμαι χαμένος, σκέφτηκε, καθώς έτρεχε με τον Ακουματοποιημένο στο κατόπι του. Οι εχθρικές βολές έπεφταν βροχή και ο Cat Noir με το ζόρι κατάφερνε να τις αποφεύγει. Είχε στραβολαιμιάσει για να κοιτάζει πίσω του με την άκρη του ματιού, ενώ ταυτόχρονα προσπαθούσε να μην σκοντάψει πουθενά.
  Δεν μπορώ να τρέχω γύρω-γύρω για πάντα. Καλύτερα να τον ακινητοποιήσω κάπως και να πάω να δω αν είναι καλά η Ladybug. Ήξερε ότι έπρεπε να κάνει ό, τι μπορούσε για να διασφαλίσει την ασφάλεια του Παρισιού, αλλά δεν μπορούσε να αγνοήσει τα αισθήματά του. Η κοπέλα με την κοκκινόμαυρη μάσκα είχε κλέψει την καρδιά του και δεν μπορούσε να τραβήξει το νου του από την σκέψη της. Βυθισμένος στις δικές του έννοιες δεν πρόσεξε μια βολή του κακού να τον πλησιάζει.
  Τί στο...; πρόλαβε να σκεφτεί, καθώς εκσφενδονιζόταν μακρυά. Η κόκκινη σφαίρα είχε σκάσει δίπλα του καταστρέφοντας μεγάλο μέρος της στέγης. Ο Cat Noir έπεσε σε ένα βρώμικο σοκάκι με τα μπάζα να στοιβάζονται γύρω του. Από πάνω του κάπου ακούστηκαν κραυγές βοήθειας και κλάμματα. Τί συνέβη εκεί πάνω; Πρέπει να δω, αν χτύπησε κανείς. Αλλά δεν μπορούσε να σηκωθεί. Είχε χτυπήσει άσχημα από την πτώση και τα μπάζα που τον είχαν πλακώσει. Το σώμα του έτρεμε στην προσπάθεια να κουνηθεί. Από πάνω του οι κραυγές είχαν μετατραπεί σε στριγγλιές βγαλμένες θαρρείς από τα βάθη της κολάσεως.
  Πρέπει να σηκωθώ. Άνθρωποι κινδυνεύουν, σκέφτηκε σφίγγοντας τα δόντια. Έσυρε τις παλάμες του στο ύψος των ώμων του και έσπρωξε όσο πιο δυνατά μπορούσε. Τα χέρια του έτρεμαν ανεξέλεγκτα, ενώ ένα κάψιμο στο στήθος εμπόδιζε την αναπνοή του. Τα μπάζα γύρω του κουνήθηκαν ελαφρά αρχίζοντας λίγο-λίγο να μετακινούνται. Άνθρωποι κινδυνεύουν. Η σκέψη τού έδωσε δύναμη και έσπρωξε κι άλλο. Ένιωθε το βάρος των συντριμμιών να τον συνθλίβει αρνούμενο να μετακινηθεί, αλλά δεν το έβαλε κάτω. Με μια τελευταία προσπάθεια απελευθέρωσε τον κορμό του.
  Λαχανιασμένος σταμάτησε για να πάρει μια ανάσα. Ο ιδρώτας έτρεχε ποτάμι στο κουρασμένο πρόσωπό του. «Τώρα πρέπει απλά να σηκώθω», ψιθύρισε με κόπο, καθώς έσερνε τα τέσσερα άκρα του κάτω από το σώμα του για να συγκρατήσουν το βάρος του. Στάθηκε τρεμάμενος στα δυο του πόδια, αλλά σχεδόν αμέσως κατέρρευσε και πάλι. Οι δυνάμεις του τον εγκατέλειπαν, ενώ ο πόνος είχε σφιχταγκαλιάσει κάθε του αίσθηση. Η κραυγή ξανακούστηκε, αλλά τα αυτιά του Cat Noir ούτε που τρεμόπαιξαν. Έπεσε αποκαμωμένος μπροστά χάνοντας τελικά τις αισθήσεις του.
  Εν τω μεταξύ μόλις μερικά μέτρα πάνω από το κεφάλι του, ο Chemistian τσακωνόταν με τον Hawkmoth. «Τί θες να πεις ότι εγώ φταίω που γκρεμίστηκε η στέγη. Πρώτον εσύ μου έδωσες τις δυνάμεις και δεύτερον δεν υπάρχει πρόοδος χωρίς θυσία», τσίριξε ο κακός με τα τρελά μικροσκοπικά του μάτια να λάμπουν επικίνδυνα. Άθελά του o Hawkmoth αποτραβήχτηκε από το μυαλό του για μια στιγμή. Δεν είχε πετύχει πάλι τέτοιο θύμα. Οι περισσότεροι Ακουματοποιημένοι έστω και ασυναίσθητα πάντα πολεμούσαν τις πεταλούδες του και σε κάθε ευκαιρία προσπαθούσαν να τις διώξουν. Ο Chemistian όμως ήταν διαφορετικός. Αυτός τις καλωσόριζε, αγκάλιαζε το σκοτάδι που του προσέφεραν, τις αποζητούσε. Ο Hawkmoth ένιωθε ότι έχανε τον έλεγχο. Αυτός ο Ακουματοποιημένος είχε σκοτάδι μέσα του ήδη, ένα απύθμενο σκότος έτοιμο να καταβροχθίσει τα πάντα στον διαβά του. Ακόμα και το akuma είχε αρχίσει να αποδυναμώνεται και βουτηγμένο μέσα στην άβυσσο του σκοταδιού έχανε σιγά-σιγά την ταυτότητά του. Δεν ήταν σε θέση πια να ελέγξει τον κακό.
  Ο Hawkmoth έσφιξε το σκήπτρο του. Δεν είχε άλλη επιλογή. Αν άφηνε λίγο ακόμα την πεταλούδα μέσα στον  Chemistian τα πράγματα θα ξέφευγαν πάρα πολύ. «Γύρνα πίσω, μικρό μου akuma!», διέταξε. Ο Ακουματοποιημένος ένιωσε την πεταλούδα να φτερουγίζει και να αποχωρίζεται το γάντι του. Όχι! Δεν θα πας πουθενά. Έχω τόσα πράγματα να κάνω ακόμα. Δεν θα σε αφήσω! Ο Chemistian τύλιξε την σκιά της σκέψης του γύρω από το έντομο περικυκλώνοντάς το με το σκοτάδι της ψυχής του. Η πεταλούδα πετάρισε, αλλά το σκοτάδι ήδη είχε αρπάξει το ένα της φτερό.
  Ο Hawkmoth διαισθάνθηκε την αντίσταση και με την τηλεπάθειά του προσπάθησε να απελευθερώσει το akuma. Αλλά ούτε αυτό δεν ήταν αρκετό. Θα πρέπει να βουτήξω στο μυαλό του και να τον υποτάξω, αν θέλω το akuma πίσω, σκέφτηκε. Έκλεισε τα μάτια εστιάζοντας την προσοχή του στο νου του Chemistian. Ξαφνικά ένιωσε μια τεράστια δύναμη να τον τραβάει από το σώμα του. Ο κακός χρησιμοποιούσε τον δεσμό της τηλεπάθειας για να συνθλίψει την συνείδηση του Hawkmoth. Ο μασκοφορεμένος άντρας αμέσως τραβήχτηκε πίσω, αλλά το σκοτάδι είχε ήδη τυλιχτεί γύρω του.
  Δεν μπορώ να βγω από το μυαλό του και αυτό το σκοτάδι... Αν με καταπιεί δεν υπάρχει διαφυγή, σκέφτηκε πανικόβλητος, καθώς προσπαθούσε να απομακρύνει τα σκοτεινά πλοκάμια σκιάς από το νου του και να επιστρέψει πίσω στο σώμα του, διακόπτοντας την σύνδεση. Ωστόσο, όλες του οι προσπάθειες αποδείχτηκαν μάταιες. Με κάθε δευτερόλεπτο η λαβή του σκοταδιού όλο και δυνάμωνε. Ο Hawkmoth δεν μπορούσε να ξεφύγει. Ήδη το σκοτάδι κόντευε να τον καλύψει. Μόνο το δεξί του χέρι και το κεφάλι του δεν είχαν ακόμα καταποθεί από τις σκιές. Αυτό ήταν; σχημάτισε την τελευταία του σκέψη.