Οι ήρωες του Παρισιού (Βιβλίο πρώτο)

Κεφάλαιο 60 Αδιέξοδο

 
Σε αυτό το κεφάλαιο εμφανίζονται
ήρωες από άνιμε που ανήκουν εξ ολοκλήρου στους δημιουργούς τους. Καλή ανάγνωση!

  O Adrien μπήκε στο ασανσέρ και πρόσεξε τρία κουμπιά που έγραφαν με ανάγλυφους αριθμούς 1, 0, - 1 από πάνω προς τα κάτω. Επέλεξε να πατήσει το χαμηλότερο κι αμέσως ο ανελκυστήρας άρχισε να κατεβαίνει αθόρυβα τρανταζόμενος ελαφρά σαν έφτασε στο επιθυμητό ύψος. Η πόρτα άνοιξε πάλι αυτόματα και το αγόρι βρέθηκε σε έναν υπόγειο μυστικό κήπο. Το πρώτο που παρατήρησε ήταν ότι σε αντίθεση με τον έξω χώρο μέσα στον κήπο είχε ζεστασιά και θαλπωρή.
  Πλακάκια κάλυπταν το κεντρικό μονοπάτι που ήταν ένα μέτρο πλατύ ενώ δίπλα του τεχνητά βουναλάκια από χώμα στέφονταν με γρασίδι, θάμνους και λογιών-λογιών λουλούδια με εκθαμβωτικά χρώματα. Μερικά ήταν τεράστια και έμοιαζαν να προέρχονται κατευθείαν από χώρες της φαντασίας, ενώ άλλα ήταν τόσο μικρά που ένα μοναχό του δεν φαινόταν, αλλά όλα μαζί φάνταζαν χρωματιστές πινελιές πάνω στο καταπράσινο στρώμα. Το μονοπάτι, που δεν ήταν πολύ μακρύ - το πολύ καμμιά σαρανταριά μέτρα - κατέλειγε σε έναν καλοφροντισμένο κήπο με φυτά τα οποία ο Adrien δεν είχε δει ποτέ ξανά στη ζωή του. Τα περισσότερα ήταν αφύσικα μεγάλα και με έντονα χρώματα.
  Όμως το πιο αξιοπερίεργο εκεί κάτω δεν ήταν τα τεράστια λουλούδια, ούτε τα εξωτικά φυτά και ούτε το φυσικό φως, που ως εκ θαύματος διαχεόταν στο χώρο με τη βοήθεια καθρεπτών, αλλά οι πεταλούδες. Μυριάδες πεταλούδες πετούσαν στον χώρο απαλά γεμίζοντας με απαλά φτερουγίσματα την αίθουσα. Ο ήχος ήταν σχεδόν υπνωτιστικός και το πέταγμά τους τριγύρω καθήλωσε τον νέο στην θέση του. Οι μικρές άσπρες πεταλούδες ήταν απλά εκθαμβωτικές να τις παρατηρείς. Αλλά γιατί μόνο λευκές; Απόρησε ο Adrien κι αμέσως του ήρθαν στο μυαλό τα akuma, που όταν εξαγνίζονταν έμοιαζαν με τα λευκά έντομα τα οποία τον περιτριγύριζαν αυτή τη στιγμή.
  Και πάντα το είχα απορία πού έβρισκε ο Hawkmoth τόσες πεταλούδες, παρατήρησε καθώς έσκυβε για να παρατηρήσει τα κουκούλια των προνυμφών και τις κάμπιες πάνω στα φύλλα και το γρασίδι. Κανένα φυτό δεν είχε γλιτώσει από τα δόντια τους. Όλα είναι γεμάτα τρύπες και δαγκωματιές. Τίποτα δεν έχουν αφήσει όρθιο! Σκέφτηκε ο Adrien αφήνοντας το βλέμμα του να πλανηθεί πάνω στα πρασινωπά πλάσματα που σέρνονταν αργά πάνω στα φύλλα. Κάτω από γερούς στήμονες και ξερόκλαδα κρέμονταν κουκούλια, άλλα ανοιγμένα κι άλλα ακόμα σφραγιστά αγκαλιάζοντας προστατευτικά την προνύμφη μέσα τους.
  Το μέρος ήταν ένας παράδεισος και το αγόρι θα ήθελε να τον χαζεύει για ώρες, αλλά είχε να κάνει κάποια άλλα πράγματα πρώτα. Έτσι, ρίχνοντας μια τελευταία ματιά πίσω του, ο νέος χώθηκε και πάλι στον ανελκυστήρα, αυτήν τη φορά προστάζοντας να ανεβεί στον πάνω όροφο, όπου οδηγούσε το κουμπί με την ένδειξη 1. Οι πόρτες έκλεισαν κι αμέσως ένιωσε το ατσάλινο κουτί να ξεκινά το ταξίδι του προς τα πάνω για να σταματήσει μερικά δευτερόλεπτα αργότερα με ένα ελαφρό τράνταγμα στον πρώτο όροφο.
  Τί είναι αυτό το μέρος; Θαύμασε ο Adrien καθώς το άνοιγμα των πορτών του φανέρωσε ένα σκοτεινό δωμάτιο. Μόλις πάτησε το πόδι του έξω από τον ανελκυστήρα τα μεταλλικά παραθυρόφυλλα που προστάτευαν το παράθυρο υποχώρησαν φανερώνοντας μια εκθαμβωτική θέα του Παρισιού από ψηλά. Στο βάθος φαινόταν ο πύργος του Άιφελ. Τα κάγκελα πάνω στο παράθυρο θύμιζαν φτερά πεταλούδας, ένα μοτίβο που ήταν διαρκώς παρόν στο εσωτερικό της έπαυλης Agreste, αλλά ο Adrien είχε προτιμήσει να το αγνοήσει, παρά να αποδεχτεί την οδυνηρή αλήθεια.
  «Ωχ!» αναφώνησε ξαφνιασμένος, όταν ένα σύννεφο από πεταλούδες όρμησαν στο δωμάτιο μέσα από μια τρύπα που άνοιξε στο πάτωμα. Ο Adrien εξέτασε το άνοιγμα, αλλά δεν μπόρεσε να καταλάβει τί ανάγκασε τα φτερωτά έντομα να ταξιδέψουν από τον υπόγειο κήπο μέχρι τον πρώτο όροφο. Πρέπει να ειδοποιήσω την Ladybug! Αυτή τη φορά δεν μπορώ να φοβάμαι για ντροπές και βλακείες. Πρέπει να βρούμε τον πατέρα μου προτού εξαπολύσει άλλο akuma στην πόλη, σκέφτηκε αποφασιστικά, κάνοντας μεταβολή για να γυρίσει πίσω στον ανελκυστήρα.
  Ωστόσο, δεν έφτασε ποτέ εκεί. Στα αριστερά του είδε με την άκρη του ματιού έναν σκοτεινό όγκο κι έστριψε απότομα προς το μέρος του με τις γροθιές υψωμένες σε επιθετική στάση. «Τί χαζός που είμαι ώρες-ώρες!» μονολόγησε σαν αντιλήφθηκε ότι ο όγκος δεν ήταν παρά ένα γραφείο στο πίσω μέρος του δωματίου. Κι όμως μπορούσε να ορκιστεί ότι είχε δει κάτι να κινήται. Πλησίασε χαλαρά, αλλά η υποψία ότι κάποιος κρυβόταν κάτω από το έπιπλο δεν έφευγε από το μυαλό του κάνοντας τις αισθήσεις του να είναι σε υπερδιέγερση.
  «Είναι κανείς εδώ;» ρώτησε δυνατά καθώς έστριβε απότομα την γωνία του γραφείου, αλλά δεν είδε κανέναν. Κανείς; Ανοιγόκλεισε μπερδεμένος τα μάτια του σκύβοντας για να δει καλύτερα στον σκοτεινό χώρο κάτω από το έπιπλο. Τίποτα. Μάλλον το φαντάστηκα. Σηκώθηκε και τότε πρόσεξε πάνω στο γραφείο ένα κίτρινο φάκελο. Γεμάτος περιέργεια τον πήρε στα χέρια του και παρατήρησε ότι εξωτερικά δεν έγραφε τίποτα.
  Ας δούμε μέσα τώρα. Τα δάχτυλά του έπιασαν την άκρη του χαρτιού που αγκάλιαζε το κίτρινο χαρτόνι και την τράβηξαν έξω. Είναι κενό! Πράγματι, το χαρτί μπροστά του δεν είχε τίποτα γραμμένο επάνω του. Ήταν ένα κοινό λευκό χαρτί. «Αλλά τί δουλειά είχε εδώ μέσα τότε;» αναρωτήθηκε ψάχνοντας τον φάκελο, μήπως είχε και κάτι άλλο μέσα. Τον γύρισε προς το παράθυρο για να επιτρέψει στο μεσημεριανό φως να εισχωρήσει στι εσωτερικό του και τότε το είδε. Στο πάνω εσωτερικό μέρος του φάκελου είδε γράμματα σαν αποκομμένα από εφημερίδα και περιοδικά.
  Να πάρει! Βλαστήμησε επειδή έσκισε το μήνυμα στην μέση καθώς προσπαθούσε να ανοίξει τον φάκελο στα δύο. Αφού κατάφερε να τον σκίσει αποκαλύπτωντας το εσωτερικό του, ταίριαξε ξανά τα γράμματα και διάβασε: ΟΤ ΕΕΡΥΤΔΟ ΦΓΗΡΚΕΣΤΟΥ ΣΑΙΙΡΕΒΚΤ ΤΗΣΝ ERU UTTOD. Ο Adrien το κοίταξε καλά-καλά μπερδεμένος. «Σίγουρα πρόκειται για κώδικα, αλλά από πού να αρχίσω; Είναι παραλλαγμένη αλφάβητος, όπου το άλφα είναι, για παράδειγμα, γάμμα κτλ; Ή είναι γραμμένο με ελληνικό αλφάβητο, αλλά οι λέξεις είναι ξένες; Ή μήπως δεν είναι καν γράμματα, αλλά κρυπτογραφημένοι αριθμοί;».
  Οι πιθανότητες ήταν πολλές και ο έφηβος ψιλοχάθηκε λιγάκι και μόνο στην σκέψη τους. Τί έπρεπε να πρωτοκοιτάξει; Με τί να ξεκινήσει; Όσο κι αν λάτρευε τις ταινίες με μυστήριο δεν μπορούσε ποτέ να φανταστεί τον εαυτό του να λύνει ένα. Μισό λεπτό! Ένα-ένα τα προβλήματα. Είναι λογικό να ξεκινήσω με την μικρότερη λέξη, καθώς μπορώ να την ταιριάξω πιο εύκολα. Κοίταξε το χαρτί και πρόσεξε, προς μεγάλη του ανακούφιση, ότι όντως υπήρχαν μικρούλες λέξεις. ΟΤ και ΤΗΣΝ, τί να σημαίνουν αυτές; Το ΟΤ δεν φαίνεται δύσκολο. Υπάρχουν πολύ λίγες λέξεις με δύο μόνο γράμματα... Οι, Τα, Το... Το! Θριάμβευσε ο νέος κι αμέσως το μυστήριο του κώδικα λύθηκε μαγικά.
  «Δεν είναι τόσο περίπλοκα τα πράγματα. Τα γράμματα και οι λέξεις είναι ελληνικές, απλά πρόκειται για αναγραμματισμούς! Το “ΤΗΣΝ” πρέπει να σημαίνει “στην”. Επομένως, το “ΕΕΡΥΤΔΟ” πρέπει να σημαίνει... Ερεδ... Δοτ.. Ευρυ... Δευ... Δευτε... ΔΕΥΤΕΡΟ!» ενθουσιάστηκε πάλι το αγόρι και σιγά-σιγά άρχισε να λύνει και τους υπόλοιπους αναγραμματισμούς. «Το δεύτερο κρησφύγετο βρίσκεται στην Rue Dutot*» κατάφερε να μεταφράσει μετά από λίγο κι έμεινε με ανοιχτό το στόμα, καθώς συνειδητοποίησε ότι είχε στα χέρια του ένα τρανταχτό στοιχείο για το πού είχε καταφύγει ο πατέρας του.
  «Πρέπει να πάρω την Ladybug!» είπε κι άνοιξε το κινητό του έχοντας ξεχάσει, προς στιγμήν, ότι δεν είχε τον αριθμό της κοπέλας και μόνο όταν ήταν Cat Noir μπορούσε να την καλέσει. Ξαφνικά στην οθόνη του αναδύθηκε ένα βίντεο από το διαδικτυακό κανάλι της Nadja Schamanck κι εκεί είδε μια καταϊδρωμένη Ladybug να πηδάει στο παγωμένο στιγμιότυπο του βίντεο. «Akuma; Τώρα; Οι ηρωίδες φαίνονται απασχολημένες με αυτό για την ώρα. Άρα, τί κάνω; Να πάω μόνος μου στην διεύθυνση που βρήκα;», αναρωτήθηκε.
  Εν τω μεταξύ, οι δύο ηρωίδες τα έβρισκαν μπαστούνια, καθώς ο Otaku-san δεν έλεγε να σταματήσει τις μεταμορφώσεις. Τώρα, αυτοαποκαλόταν Orochimaru και είχε λευκό δέρμα σαν του νεκρού και έντονη μωβ μπογιά γύρω από τα μάτια σχεδιασμένη έτσι ώστε να δημιουργεί απότομες γωνίες και την ψευδαίσθηση ότι ήταν πιο σχιστά. Οι κόρες έμοιαζαν με φιδιού και είχαν ένα έντονα κίτρινο χρώμα. Φορούσε μια απλή λευκή φανέλα θαρρείς τυλιγμένη γύρω του και ένα ύφασμα, ανοιχτό μωβ στριφογυρισμένο γύρω από τα κάτω του άκρα. Είχε σκισίματα στα πλάγια για να επιτρέπει τις κινήσεις, ενώ ένα ανορθόδοξα μεγάλο σκοινί, όμοιο με ένα ανδρικό μπράτσο το συγκρατούσε στην μέση δεμένο σε  φιόγκο. Είχε κι αυτό ένα σκούρο μωβ χρώμα και για τις δυο κοπέλες ήταν ό,τι πιο περίεργο είχαν δει ποτέ στην ζωή τους. Τα μαύρα μαλλιά του Orochimaru ήταν μακρυά ως την πλάτη και γυάλιζαν στο φως του ήλιου, κάνοντας και τις γυναίκες με τα πιο περιποιημένα μαλλιά να σκάσουν από τη ζήλια τους.
  «Ιιιιι!» τσίριξε από ευχαρίστηση η Marie χοροπηδώντας τριγύρω σα πεντάχρονο. «Τί δυνάμεις μπορεί να έχει αυτός ο τύπος τώρα;» ανησύχησε η Ladybug, ενώ παρακολουθούσε στενά τον κακό που απλά στεκόταν στην μέση του δρόμου, ακίνητος σαν άγαλμα. «Δεν ξέρω, αλλά νομίζω ότι δεν είναι καθόλου καλές. Κοίτα τί έκανε στην Marie!» φώναξε η Buglady στην συνεργάτη της ούσα ανεβασμένη σε ένα μπαλκόνι. «Μα δεν μου έκανε τίποτα, απλά είμαι εκστασιασμένη που γνωρίζω στην πραγματική ζωή έναν από τους μεγαλύτερους κακούς των άνιμε!» απάντησε όλο χαμόγελα η κοπέλα με τα μάτια της να λάμπουν από την ευχαρίστηση.
  Η Buglady στριφογύρισε τον δείκτη της στο πλάι του κεφαλιού της υπονοώντας ότι της είχε στρίψει της Marie και η παλαιότερη ηρωίδα κούνησε το κεφάλι καταφατικά, προσέχοντας να μην γίνει αντιληπτή από την κοπέλα. Αν και κάτι τέτοιο θα ήταν αδύνατον μια και η νεαρή είχε μάτια μόνο για τον κακό μπροστά της. «Είναι ο Orochimaru, ένας κακός από το άνιμε Naruto. Πήρε το Sasuke από την Κονόχα και...». Το χέρι της Ladybug την απέτρεψε να συνεχίσει. «Δεν μας ενδιαφέρει το βιογραφικό του. Τί δυνάμεις έχει;» ρώτησε βιαστικά. «Ναι, σωστά. Αλλά να ξέρετε ότι δεν είμαι και καμμιά ειδικός στους κακούς. Ξέρω καλύτερα τις δυνάμεις των καλών, αλλά θα κάνω ό, τι μπορώ», απάντησε η Marie λίγο αμήχανα, καθώς ήταν αλήθεια ότι δεν την πολυενδιέφεραν οι χαρακτήρες του κακού και οι εχθροί των ηρώων.
  «Παρά κάτω!» φώναξε εκνευρισμένη η Buglady, ενώ προσγειωνόταν κοντά στις άλλες δύο, έχοντας μπουχτήσει με την φλυαρία για τα άνιμε. «Ναι, σωστά! Ο Orochimaru μπορεί να μεταμορφώνει μέρη του σώματός του σε φίδια, να γίνεται ο ίδιος φίδι, έχει στην κατοχή του πολλά απαγορευμένα jutsu, ανάμεσά τους την τεχνική της ανάστασης, που είναι πολύ ισχυρή. Με αυτήν κατόρθωσε να δολοφονήσει τον Τρίτο Hokage, αλλά εκείνος του σφράγισε τα jutsu, οπότε δεν ήταν πια επικίνδυνος...» παρασύρθηκε για άλλη μια φορά. «Marie!» επέπληξαν ταυτόχρονα οι δύο ηρωίδες την μικρή κι αυτή τινάχτηκε σα να είχε μόλις ξυπνήσει.
  «Ναι, σωστά! Συγγνώμη!» είπε εκείνη αλλά η φωνή της χάθηκε μέσα σε μια τσιρίδα έκπληξης, όταν συνειδητοποίησε ότι ο Orochimaru είχε βρεθεί δίπλα της. «Υπερταχύτητα;» ρώτησε η Buglady κλωτσόντας τον κακό μακρυά από την Marie. «Δεν θα το έλεγα. Οι Νίντζα είναι πάντα γρήγοροι, ευκίνητοι και ήσυχοι. Είναι βασικές ιδιότητές τους και ευρέως γνωστό», αντέκρουσε η κοπέλα κουνώντας αποδοκιμαστικά το κεφάλι της. «Δεν ανέφερες ποτέ ότι ήταν Νίντζα!» φώναξε η νεότερη ηρωίδα κι αμέσως έβγαλε μια κραυγή πόνου, καθώς ένα από τα φίδια στα οποία είχε μεταμορφωθεί το αριστερό του χέρι έμπιξε τα δόντια του στην γάμπα της. Σταγόνες αίματος έτρεξαν από τις δύο μικρές τρύπες, αλλά αυτό ήταν το λιγότερο. Το φίδι δεν έλεγε να ανοίξει τα σαγόνια του και τα υπόλοιπα είχαν τυλιχτεί για τα καλά γύρω από το πόδι της.
  «Ας την!» τσίριξε η Ladybug τρομοκρατημένη. Κανένας κακός δεν της είχε φανεί τόσο επικίνδυνος, ίσως με εξαίρεση τον Chemistian, μα αυτός ήταν μια περίεργη περίπτωση. Αλλά το να βάλει φίδια να τις δαγκώνουν ήταν κάτι που δεν το περίμενε, ακόμα και από τον Hawkmoth. Ο Otaku-san είναι κατά πολύ δυνατότερος από τους άλλους Ακουματοποιημένους που έχουμε πολεμήσει. Και μόνο η ιδιότητά του να αλλάζει τις δυνάμεις του κάθε τρεις και λίγο τον κάνει έναν τρομερό αντίπαλο. Πραγματικά δεν ξέρω πως θα μπορέσουμε να τον νικήσουμε έτσι. Η Ladybug σκεφτόταν πυρετωδώς, ενώ παράλληλα προσπαθούσε να απελευθερώσει το πόδι της συνεργάτη της από το σφιχταγκάλιασμα των φιδιών.
  Ξαφνικά εμφανίστηκε μες το οπτικό της πεδίο ένα κατάνα, ένα γιαπωνέζικο σπαθί και σα να έκοβε βούτυρο, έσφαξε στα δύο τα φίδια που κρατούσαν την Buglady. Οι δύο ηρωίδες έμειναν με το στόμα ανοιχτό, υπερβολικά σοκαρισμένες για να κινηθούν ή να μιλήσουν, αν και με τις κραυγές πόνου και αγωνίας του Orochimaru δύσκολα θα ακούγονταν οι δικές τους. Ο κακός τράβηξε κοντά του τα πετσοκομμένα σώματα των ερπετών του κοιτώντας τα εξοργισμένος. Με ένα βλέμμα υπεροψίας άφησε τα νεκρά κορμιά να πέσουν από το χέρι του και καινούρια ολοζώντανα πήραν τη θέση τους.
  «Τί στο...; Έχει και δυνάμεις αναδημιουργίας; Και πού στο καλό βρήκες αυτό το σπαθί, Marie;» τσίριξε η Buglady απομακρυνόμενη κουτσαίνοντας από την έφηβη. «Ναι, σωστά, μάλλον ξέχασα να το αναφέρω. Ο Orochimaru έχει την κακή συνήθεια να ξαναφυτρώνει μέρη του σώματός του που έχουν λαβωθεί, όπως κάνουν κάποια είδη σαύρας. Απλά το κάνει γρηγορότερα. Και αν ο ίδιος πληγωθεί θανάσιμα, ξαναγεννάει τον εαυτό του πετώντας από πάνω του το χτυπημένο σώμα, σα δέρμα φιδιού», απάντησε η Marie, ισιώνοντας τα γυαλιά της λες και ήταν κάποιο είδος ιδιοφυΐας. Σκούπισε από το μάγουλό της λίγο αίμα από τα φίδια που είχε πετσοκόψει και σήκωσε ξανά στον αέρα το Κατάνα της. «Όσο για το όπλο μου, είναι Κατάνα και όχι σπαθί. Και το αγόρασα από το ίντερνετ κάνα δυο χρόνια πριν και αμέσως γράφτηκα σε σχολή πολεμικών τεχνών για να μάθω να το χρησιμοποιώ», συνέχισε την εξήγησή της χαμογελώντας αυτάρεσκα, κάτι που τρόμαξε βαθύτατα τις δύο ηρωίδες. Καμμιά τους δεν αγαπούσε ιδιαίτερα τις κοφτερές λεπίδες και το γεγονός ότι δεν είχαν ποτέ βρεθεί αντιμέτωπες με μία απλά χειροτέρευε τα πράγματα.
  «Ακούστε, ξέρω ότι είστε υπερβολικά καλές για να χρησιμοποιήσετε κοφτερά όπλα, αλλά έτσι δεν πρόκειται να κερδίσετε την μάχη. Ο Otaku-san δεν παίρνει απλώς την μορφή και τις δυνάμεις των χαρακτήρων, αλλά υιοθετεί και την προσωπικότητά τους. Ο Orochimaru γεννήθηκε σε μια περίοδο πολέμου και διαμάχης ανάμεσα στα διάφορα χωριά των Νίντζα και από παιδί ήταν ιδιοφυΐα στις πολεμικές τέχνες και τα jutsu. Σκότωσε ακόμα και τον δάσκαλο και μέντορά του χωρίς να νιώσει τίποτα και επιτέθηκε στους ίδιους τους παλιούς του συνεργάτες για να ικανοποιήσει τους σκοπούς του. Με τις θεραπευτικές ιδιότητες που έχει αυτή την στιγμή είναι αδύνατο να τον χτυπήσουμε αρκετά ώστε να λιποθυμίσει και είναι ακόμα πιο αδύνατο να τον ακινητοποιήσουμε».
  Η εικόνα που παρουσίασε στις κοπέλες η Marie τους έδωσε να καταλάβουν ότι όντως δεν είχαν καμμία ελπίδα απέναντι σε αυτόν τον εχθρό. Ήταν συνηθισμένες να τα βάζουν με κοινούς εγκληματίες και akuma, αλλά αυτήν τη στιγμή δεν πάλευαν με έναν πολίτη, ούτε καν με έναν άνθρωπο. Απέναντί τους βρισκόταν ένα τέρας, ένα αποκύημα της φαντασίας ενός ταλαντούχου μανγκάκα, που έκανε τον εν λόγω χαρακτήρα παντοδύναμο, εμπλουτίζοντάς τον με δυνάμεις και αρκετή κακία για να τις χρησιμοποιήσει πέρα από τα όρια. Μπροστά τους στεκόταν ένας άνδρας ο οποίος είχε φτιαχτεί για έναν άλλο κόσμο, όπου υπήρχαν περίεργες δυνάμεις και η δυνατότητα, καλλιεργώντας τες, κάποιος να είναι σε θέση να νικήσει έναν τέτοιο αντίπαλο. Ωστόσο, στον πραγματικό κόσμο, αυτά τα πράγματα δεν ήταν δυνατά. Τί απέμενε, λοιπόν, στις ηρωίδες να κάνουν απένταντι σε έναν τέτοιο εχθρό;

*Rue Dutot: Οδός στο Παρίσι