Οι ήρωες του Παρισιού (Βιβλίο πρώτο)

Κεφάλαιο 37 Η σκιά του Κακού

  Η Chloe μπήκε στο πολυτελές αυτοκίνητο του μπαμπά της με τον πάντα ανεκτικό μπάτλερ να τής ανοίγει ευγενικά την πόρτα. Χωρίς να τον ευχαριστήσει, χώθηκε μέσα κι άνοιξε αμέσως τον κινητό της για να χαζέψει στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης, ευρέως γνωστά και ως σόσιαλ μίντια. Μπήκε στο Τούμπουκ, ένα από τα διασημότερα τσατ ρουμς και άρχισε να κυλά το δάχτυλό της στην οθόνη, αργά και νωχελικά, σα να την γυάλιζε, για να δει τις πιο πρόσφατες δημοσιεύσεις. Ανέβασε μια φωτογραφία της στο προφίλ της, στην οποία έστελνε ένα νοητό φιλάκι στην κάμερα και έλεγξε όλες τις προηγούμενες δημοσιεύσεις της συγκρίνοντας τον αριθμό των λάικ.
  Με ζηλεύουν! Βρήκε τη δικαιολογία για τις κακές επιδόσεις των δημοσιεύσεών της που έφταναν μετά βίας τα είκοσι λάικ. Πού να φανταζόταν ότι οι άνθρωποι έχουν πιο ενδιαφέροντα πράγματα να κάνουν και δεν δίνουν μία για την ψεύτικη ζωή της που είχε χτίσει μέσα στην εφαρμογή. Πώς εξάλλου να το κατανοήσει αυτή που ζούσε για τα ξεκατινιάσματα και τα δράματα που παίζονταν στα σχόλια των δημοσιεύσεων, δικών της και άλλων, πολλά από τα οποία η ίδια προκαλούσε. Ήταν φυσικώς αδύνατο να το διανοηθεί. Ίσως και γιατί χωρίς το κινητό της δεν άντεχε λεπτό και γιατί δεν είχε ποτέ προσπαθήσει να γεμίσει το χρόνο της με κάτι άλλο, με αποτέλεσμα συχνά να ξεχνά να ζει έξω από αυτό.
  Ξαφνικά, εκεί που αμέριμνη ήλεγχε και εξύβριζε τις δημοσιεύσεις άλλων, έπεσε πάνω σε μια φωτογραφία που κόντεψε να την πνίξει. Οι δίδυμες Bea και Mea φορώντας τα αγγελικά τους χαμόγελα, κορδώνονταν στην Γέφυρα με τις Κλειδαριές*. Αλλά αυτό που τάραξε την Chloe δεν ήταν η φωτογραφία, μα η ημερομηνία που είχαν καρφιτσώσει οι δίδυμες πάνω της. «Μα αυτό είναι σήμερα» ψέλλισε η κοπέλα κι ένα ρίγος την διαπέρασε. Νόμιζε ότι είχαν φύγει για Ιταλία εδώ και δύο μέρες σχεδόν, αλλά σύμφωνα με τις πρόσφατες δημοσιεύσεις τους βρίσκονταν ακόμα στο Παρίσι κάνοντας βόλτες πάνω-κάτω τους δρόμους του. Δεν το είχε ανακαλύψει νωρίτερα γιατί απέφευγε τις δικές τους φωτογραφίες, λες  ακόμα κι αυτές ήταν επικίνδυνες.
  Γιατί είναι ακόμα εδώ αυτές οι σουπιές; Τί θέλουν; Κάνανε τη δουλίτσα τους εδώ, άρα γιατί δεν ξεκουμπίζονται; Η Chloe είχα φρικάρει.  Δεν ήξερε τί να υποθέσει για αυτή την εκτεταμένη παραμονή των διδύμων στο Παρίσι. Συνήθως βιάζονταν να γυρίσουν πίσω στην Ρώμη αμέσως μόλις τελείωναν τις υποθέσεις που είχαν να τακτοποιήσουν στην Γαλλία. Εξάλλου το πρόγραμμά τους ήταν συνέχεια γεμάτο, όπως τους άρεσε να τής υπενθυμίζουν συνέχεια κάνοντάς την να φαντάζεται ένα σωρό τρελά σενάρια με τις δύο δεκαεννιάχρονες.
  Χωρίς να το πολυσκεφτεί, κάλεσε την Sabrina και γεμάτη αγωνία μέτραγε τα μπιπ μέχρι να το σηκώσει η φίλη της. Η κοπέλα δεν άργησε να απαντήσει, ήδη στο δεύτερο κουδούνισμα το είχε σηκώσει. «Γεια σου Chloé! Τί έγινε;» ρώτησε ελαφρώς παραξενεμένη με την φίλη της. «Συνάντησέ με σπίτι μου, αμέσως!» και χωρίς άλλες εξηγήσεις τερμάτησε την κλήση, αφήνοντας την κολλητή της άφωνη στην άλλη άκρη της γραμμής. Ακόμα και να ήθελε, όμως, δεν μπορούσε να πει τίποτα παραπάνω ούσα μέσα στο όχημα με τον κουτσομπόλη οδηγό της να τεντώνει τα αυτιά του για να πιάσει κάθε της λέξη.
  Για πέντε λεπτά, που της φάνηκαν αιώνας, ταξίδευε με το αυτοκίνητο στους πολύβοους δρόμους του Παρισιού χωρίς να βγάζει άχνα, μα με το μυαλό της να μην μπορεί να ησυχάσει από την φασαρία των σκέψεων. Μόλις επιτέλους το όχημα έφτασε έξω από το ξενοδοχείο του πατέρα της, πετάχτηκε έξω, πριν καλά-καλά αυτό σταματήσει, φέρνοντας τρεις κουτρουβάλες. Σχεδόν απτόητη σηκώθηκε χωρίς να παραπονεθεί για τα ρούχα ή το μανικιούρ της και χάθηκε μέσα στο κτήριο μπροστά στα έκπληκτα μάτια του οδηγού της. Τί έγινε μόλις τώρα; Ονειρεύομαι μάλλον. Είναι δυνατόν η δεσποινίς Chloe να έπεσε από την βιασύνη της και να μην έκανε χαμό για τα βρωμισμένα ρούχα της; Γεμάτος απορία ο οδηγός πήγε τη λιμουζίνα στο γκαράζ για να την παρκάρει αναλογιζόμενος τα περίεργα του κόσμου.
  «Chloe, γύρισες!» φώναξε ο πατέρας της με τα χέρια ανοιχτά σε μια αγκαλιά που δεν έκλεισε ποτέ, καθώς η κόρη του τον προσπέρασε γοργά, σπεύδοντας να χαθεί πίσω από την αυτόματη πόρτα του ασανσέρ. Ο άνδρας έμεινε στήλη άλατος με ένα θλιμμένο βλέμμα στο πρόσωπό του. Η ίδια του η κόρη τον σιχαινόταν. Το ήξερε καιρό, αλλά προτιμούσε να το αγνοεί. Το να της αγοράζει ό,τι ζητούσε ήταν ένας μοναδικός τρόπος να δει εκείνο το ψεύτικο χαμόγελο στο πρόσωπο της κοπέλας του, αλλιώς δεν το έβλεπε ποτέ. Η κόρη του μαράζωνε μέρα με τη μέρα γενόμενη ένα εγωιστικό πλάσμα και κλειδώνοντας τους πάντες και τα πάντα έξω, μακρυά, να μην προλάβουν να την πληγώσουν.
  «Γεια σας κύριε Andre, αντίο κύριε Andre!» χαιρέτησε μια φουριόζα Sabrina, που σα σίφωνας μπήκε στο ξενοδοχείο και χώθηκε στο ασανσέρ. Κουρασμένος ο Andre είδε την μοναδική φίλη της κόρης του να εξαφανίζεται. Είχε εναποθέσει όλες του τις ελπίδες σε αυτό το κορίτσι, την νεαρή πορτοκαλομάλλα, που με κάποιο μαγικό τρόπο είχε τρυπήσει ένα από τα τείχη της Chloe και είχε καταφέρει να δει λίγη από την καρδιά της. Ο ίδιος δεν μπορούσε ούτε αυτό να κάνει. Όσο συνεργαζόταν με τους Mardini θα συνέχιζε να αηδιάζει την Chloe, αλλά δεν είχε άλλη επιλογή. Προτιμούσε η κόρη του να μην του μιλήσει ποτέ ξανά, παρά να κινδυνεύσει εξαιτίας του.
  Η Sabrina, άφησε τον προβληματισμένο πατέρα και μπαίνοντας στο ασανσέρ γρήγορα βρέθηκε στο ρετιρέ, που ανήκε ολάκερο στην φίλη της. «Τί έγινε;» ρώτησε μπουκάρωντας στο δωμάτιο της Chloe χωρίς να ενδιαφερθεί να χτυπήσει, σχεδόν ρίχνοντας ένα βάζο κοντά στην πόρτα πάνω στη βιάση της. «Ήρεμα, μην γκρεμίσεις τίποτα!» αρπάχτηκε η Chloe την οποία οι σκέψεις της την είχαν κάνει πιο ευέξαπτη από συνήθως. «Συγγνώμη» απολογήθηκε η άλλη. «Τέλος πάντων δεν σε φώναξα για να τσακωθούμε. Θυμάσαι εκείνες τις δίδυμες που είχε κατσαδιάσει η Alya τις προάλλες;» ξεκίνησε και λαμβάνοντας το θετικό νεύμα της Sabrina, συνέχισε.
  «Αυτές οι δύο είναι...» οι λέξεις σκάλωσαν. Δεν μπορούσε να το πει. Θα ήταν σαν να έσερνε με το ζόρι και την Sabrina σε αυτό τον κόσμο, όπου δεν είχε καμμία θέση. Σφράγισε το στόμα της αποφασιστικά καταπίνοντας απότομα μυστικά δέκα χρόνων ξανά για να τα θάψει ακόμα πιο βαθιά αυτή την φορά. «Chloe;». Η Sabrina την παρακίνησε να τελειώσει την πρότασή της, αλλά η κοπέλα την είχε ήδη θάψει αποφασισμένη να μην την ομολογήσει ποτέ. «... Αυτές οι δύο είναι... κ-καλές μου φίλες και δεν θέλω να τις ξαναενοχλήσετε. Α-αλλιώς δεν θα μπορούμε να είμαστε φίλες πια!» είπε σοβαρά η Chloe με το βλέμμα καρφωμένο στην κοπέλα απέναντί της. Κάθε λέξη βγήκε βραχνή και αφύσικη, σχεδόν αναγκασμένη να ακουστεί.
  «Αυτό ήθελες να μου πεις;» ρώτησε η Sabrina με την καρδιά της να βουλιάζει αργά στο σκοτάδι. Έδινε άλλη μια ευκαιρία στην φίλη της, άλλη μια ευκαιρία να της εξηγήσει τί γινόταν. «Ναι!» ήρθε χωρίς δισταγμό η τραχιά απάντηση και η ξανθομάλλα της γύρισε την πλάτη. «Καλά, τότε. Δεν θα τις ενοχλήσουμε πάλι» χαμήλωσε την φωνή η Sabrina και με σκοτεινιασμένο πρόσωπο έσυρε τα πόδια της μέχρι το ασανσέρ. Μπήκε μέσα και κοίταξε το θλιμμένο είδωλό της με τα βουρκωμένα μάτια. Το είχε νιώσει - το τείχος που με τόσο κόπο είχε τρυπήσει για να πλησιάσει την Chloe είχε επισκευαστεί έτσι απλά και κάθε ίχνος φωτός κλειδωθεί στην άλλη μεριά.
  Βγήκε από το ασανσέρ με ένα ηττημένο ύφος και την καρδιά της χίλια κομμάτια. Να θυμάσαι να είσαι ευγενική και υπομονετική με τους ανθρώπους, Sabrina. Αν πιστέψεις σε αυτούς, θα μπορέσεις ίσως να τους αλλάξεις της ζωή, τα λόγια της μαμάς της ξαναήρθαν στο μυαλό της. Αυτό της έλεγε από τότε που ήταν παιδάκι. Να έχει πάντα καλοσύνη. Αλλά αυτό δεν την είχε βγάλει πουθενά μέχρι τώρα· οι άλλοι την εκμεταλλεύονταν και την παρατούσαν όταν δεν την χρειάζονταν πια. Ακόμα και η Chloe, την είχε κλείσει μια για πάντα έξω και αυτή τη φορά η Sabrina ήταν πολύ κουρασμένη για να αρχίσει την προσπάθεια από την αρχή. Αντίο Chloe! Δεν μπορώ να προσπαθήσω άλλο.
  Ο Andre είδε την κοπέλα να φεύγει σκυφτή και αφήνοντας τον εαυτό του να πέσει σε μια κοντινή καρέκλα, έπιασε το κεφάλι του με τα χέρια του. Τί έχω κάνει; Πώς μπορώ να διορθώσω τόσο κακό; Αναλογίστηκε συντετριμμένος. Όλα αυτά τα χρόνια με κάθε παράνομο φορτίο που  επέτρεπε να εισαχθεί στην πόλη, έστελνε διαταγή εκτέλεσης χιλιάδων αθώων. Χιλιάδες οικογένειες υπέφεραν χάνοντας τους δικούς τους εξαιτίας του, τα χέρια του ήταν βαμμένα με αίμα, τόσο πολύ που ολόκληρος ο Νείλος δεν το ξέπλενε. Γιατί να μην τον μισεί η κόρη του. Δεν είχε το δικαίωμα να ζητά κάτι τέτοιο. Ήθελε μόνο η Chloe να μην είναι τόσο αποκομμένη από τον κόσμο, να μπορέσει να ζήσει σε αυτόν και όχι στα ψεύτικο κάστρο της, αλλά τώρα ακόμα και η Sabrina φαινόταν να τα έχει παρατήσει.
  Λίγο μακρύτερα από το κακόκεφο ξενοδοχείο η Alya με τη μύτη χωμένη στο κινητό της για να παρακολουθεί το κανάλι της Nadja, έτρεχε προς την κατεύθυνση της μάχης. Δύο νέα akuma είχαν κάνει την εμφάνισή τους και μιας και ήθελε υλικό και από τις δύο μάχες είχε στείλει τον Ninο στη μία τοποθεσία και η ίδια πήγαινε προς την άλλη. Μέχρι στιγμής o Cat Blanc δεν είχε εμφανιστεί και η Buglady τα έβαζε με τον Earthbender μόνη της. Ελπίζω να μπορέσει να τον κρατήσει μέχρι να έρθει ο Cat Blanc. Γιατί αυτός ο ήρωας δεν εμφανίζεται ποτέ στην ώρα του; Εντελώς ανεύθυνο εκ μέρους του. Εκνευρίστηκε παίρνοντας κλειστά μια στροφή και σχεδόν χάνοντας το ένα της πόδι στην προσπάθεια να μην χάσει τον ρυθμό της.
  Ο ήχος της μάχης πλησίαζε όλο και περισσότερο και το έδαφος είχε αρχίσει να τρέμει κάτω από τα πόδια της. Σταματώντας για μια στιγμή να πάρει μιαν ανάσα είδε μία από τις δίδυμες - δεν ξεχώριζε ποιά - να τρέχει προς την περιοχή του χαμού. Αχου την άχρηστη! Δεν είναι από το Παρίσι και δεν έχει εμπειρία από τις εμφανίσεις των akuma. Πρέπει να την προειδοποιήσω! Σκέφτηκε. Έτρεξε ξοπίσω από την κοπέλα φωνάζοντας για να τραβήξει την προσοχή της, πράγμα που δεν πήρε πολύ. Η Mea στράφηκε προς το μέρος της φωνής και προς μεγάλον της εκνευρισμό εντόπισε την καστανομάλλα που είχε φωνάξει σε αυτή και την αδερφή της τις προάλλες για χάρη της Chloe.
  «Τί θες;» έφτυσε με αναίδεια τις λέξεις και η Alya χρειάστηκε όλη της την αυτοκυριαρχία για να μην καρπαζώσει το περασμένο με δέκα στρώσεις μακιγιάζ πρόσωπό της. «Έχουμε συναγερμό akuma. Μπορεί να μην το ξέρεις, αλλά υπάρχει ένας κακός ο...» δεν πρόλαβε να τελειώσει, καθώς η Mea έβαλε το δάχτυλό της στα χείλη της άλλης, αναγκάζοντάς την να σταματήσει. «Ο Hawkmoth, ναι! Ξέρω για τον τύπο, αλλά θέλω να δω τη μάχη από κοντά, οπότε αυτή τη στιγμή με καθυστερείς. Άντε στο καλό λοιπόν!» είπε γυρνώντας της την πλάτη και τρέχοντας προς την μικρή πλατεία που είχε γίνει πια πεδίο μάχης. Νομίζω πως θα την πνίξω, σκέφτηκε πυρ και μανία η Alya παίρνοντας την ίδια κατεύθυνση.
  Εν τω μεταξύ, ο Master Fu κρυμμένος πίσω από μια γωνία, είχε παρακολουθήσει την προσπάθεια της Buglady να νικήσει τον Ακουματοποιημένο και τις προσπάθειές της να πέφτουν στο κενό. Όσο όμως κι αν είχε θελήσει να την βοηθήσει η προχωρημένη του ηλικία δεν του το επέτρεπε. «Φαίνεται πως έχουμε πρόβλημα, Wayzz!» παρατήρησε σμίγοντας ανήσυχος τα φρύδια, καθώς ο Earthbender πλησίαζε την αναίσθητη Melody με μάτια γεμάτα κακία. Σήκωσε το χέρι του να την χτυπήσει, μα δεν πρόλαβε. Μια κοπέλα με την στολή της Buglady εμφανίστηκε από το πουθενά με τα σκουλαρίκια περήφανα στα αυτιά της να λαμποκοπούν στο φως του ήλιου. Η κοπέλα είχε καστανά της μαλλιά πιασμένα σε μια άγρια αλογοουρά και μάτια καστανά ανταριασμένα με σύννεφα.
  Γεμάτη αποφασιστικότητα στάθηκε ανάμεσα στον Ακουματοποιημένο και την Melody. Παίρνοντας μια βαθιά ανάσα κατακεραύνωσε τον κακό επιθετικά ενώ υιοθετούσε αμυντική στάση με το βλέμμα καρφωμένο στον αντίπαλό της. Στο δεξί της χέρι έσφιγγε το πολυχρησιμοποιημένο γιο-γιο με τα δάχτυλα της να το ψαχουλεύουν εξερευνώντας το βιαστικά, για να το κάνει κτήμα της. Δεν είχε ξαναπαλέψει ποτέ και με κανέναν. Αυτή η μάχη ήταν η πρώτη της και ήδη είχε να προστατεύσει κάποιον. Κοίταξε στα πεταχτά την αναίσθητη μορφή πίσω της και τα χείλη της έγιναν μια ευθεία γραμμή γεμάτη αποφασιστικότητα. Δεν θα σε απογοητεύσω Buglady! Υποσχέθηκε ελευθερώνοντας το γιο-γιο της. Τώρα ήταν ώρα για ήρωες! Τέλος με τις αποφάσεις, ώρα για πράξεις!

*Κάπως έτσι λένε αυτή την γέφυρα και στην πραγματικότητα, αλλά βαρέθηκα να ψάξω το ακριβές όνομα.