Οι ήρωες του Παρισιού (Βιβλίο πρώτο)

Κεφάλαιο 58 Ανησυχία

  Ο Master Fu εκείνο το πρωί της Παρασκευής ξύπνησε με ένα πολύ κακό προαίσθημα να τον ταλανίζει και δεν μπορούσε να το διώξει ό,τι κι αν έκανε. «Master, τί συμβαίνει σήμερα;» ρώτησε ο Wayzz το μικρό χελωνάκι kwami που συντρόφευε τον γέρο-γιαπωνέζο χρόνια. Δεν μπορούσε να μην προσέξει την ανησυχία του παλιού του φίλου, που είχε κατεβάσει τρεις κούπες τσάι, απέτυχε να διαλογιστεί κανά πεντάρι φορές και τώρα πηγαινοερχόταν πάνω κάτω στο μαγαζί λες και ήθελε να σκάψει λάκκο με τα πόδια του. «Τί εννοείς;» ρώτησε ο γέροντας κοιτάζοντας ανήσυχα προς το παλιό γραμμόφωνο με το μεγάλο ακουστικό, όμοιο με άκρη τεράστιας τρομπέτας, όπου κρύβονταν τα εναπομείναντα miraculous. Πατώντας έναν μυστικό συνδυασμό κουμπιών το μηχάνημα άνοιγε στα δύο και αποκάλυπτε την θήκη τους.
  «Τί εννοώ; Για παράδειγμα είναι η χιλιοστή φορά που κοιτάς έτσι με ανησυχία τα miraculous. Τί συμβαίνει;» απαίτησε να μάθει το μικρό kwami πετώντας κοντά στο πρόσωπο του Master Fu με τα χέρια πλεγμένα στο στήθος. «Έχω ένα κακό προαίσθημα», ξεφύσηξε κουρασμένος εκείνος και κάθισε σε ένα στασίδι στο πάτωμα πιάνοντας το κεφάλι με τα δυο του χέρια. Ο Wayzz συνοφρυώθηκε γνωρίζοντας εκ πείρας ότι τα προαισθήματα του Φύλακα δεν έπρεπε να παίρνονται ελαφρά τη καρδία και συνήθως κάτι πολύ άσχημο τα ακολουθούσε. «Τότε πρέπει να δράσουμε αμέσως. Τόσες κρίσεις έχουν αποφευχθεί απλά και μόνο επειδή ακούσαμε την έκτη σου αίσθηση και πήραμε τις απαραίτητες προφυλάξεις. Πες, λοιπόν, τί σου λέει τώρα;» ρώτησε το ιπτάμενο πλασματάκι ενώ χάιδευε απαλά το ρυτιδωμένο πρόσωπο του φίλου του.
  «Τα miraculous! Αισθάνομαι ότι κάτι κακό θα συμβεί και θα πέσουν σε λάθος χέρια» απάντησε φοβισμένος ο Master Fu ρίχνοντας για πολλοστή φορά μια πλάγια ματιά στην κρυψώνα των πανίσχυρων κοσμημάτων. Δάγκωσε το χείλος του δυνατά σκεφτόμενος τί έπρεπε να πράξει για να αποτρέψει το επερχόμενο κακό. «Τότε να τα κρύψουμε κάπου με περισσότερη ασφάλεια», πρότεινε ο kwami, αλλά ο γερασμένος άνδρας κούνησε το κεφάλι του αποθαρρυντικά. «Δεν... Δεν μπορούμε να κάνουμε τίποτα για να σταματήσουμε αυτή την συμφορά. Από το πρωί σκέφτομαι πιθανά σενάρια και κρυψώνες, αλλά ούτε μια στιγμή δεν ένιωσα ασφάλεια. Φοβάμαι πως είναι μοιραίο και ό,τι σχετίζεται με την μοίρα είναι αναπόφευκτο», απάντησε νιώθοντας ότι ο κλοιός γύρω τους έσφιγγε και διέξοδος δεν φαινόταν πουθενά.
  «Master Fu, σύνελθε! Τί λόγια είναι αυτά; Φυσικά και μπορούμε να κάνουμε κάτι. Έχεις δίκιο ότι η μοίρα είναι αναπόφευκτη, αλλά δεν υπάρχει μόνο αυτή. Ο ανθρώπινος παράγοντας και οι αποφάσεις του έχουν τον τελευταίο λόγο για την δημιουργία του μέλλοντος. Αφού τα miraculous δεν είναι ασφαλή πια εδώ, να τα κρύψουμε και για περισσότερη σιγουριά να τα χωρίσουμε σε διαφορετικές κρυψώνες», αντιστάθηκε ο Wayzz στην ξαφνική ηττοπάθεια του φίλου του, πράγμα που έκανε τον γιαπωνέζο να χαμογελάσει με ευγνωμοσύνη. «Έχεις δίκιο, αλλά αισθάνομαι ότι δεν έχουμε χρόνο να βρούμε κρυψώνα για το καθένα και να τις προστατεύσουμε όλες με αρχαία ξόρκια. Γιʼ αυτό, λέω να τα κρύψουμε σε ομάδες», είπε ο Master Fu και σηκώθηκε από το στασίδι, έτοιμος να πιάσει δουλειά και να παλέψει για άλλη μια φορά εναντίον των δυνάμεων του Κακού.
  «Έτσι σε θέλω!» επικρότησε το χελωνάκι και πέταξε μέχρι το γραμμόφωνο για να το ανοίξει, αποκαλύπτοντας το κουτί των miraculous. «Η ώρα είναι δώδεκα. Λογικά όλοι οι ήρωες που έχω επιλέξει βρίσκονται στο σχολείο τώρα, αλλά δυστυχώς η κατάσταση δεν μπορεί να περιμένει», συλλογίστηκε ο γιαπωνέζος εισπράττοντας ένα παραξενεμένο βλέμμα από το kwami του. «Γιατί; Θες να καλέσεις τους ήρωες εδώ;» απόρησε και ξαφνικά τα μάτια του έλαμψαν σαν του πέρασε από το μυαλό αυτό που σχεδίαζε ο Master Fu. «Θα μοιράσεις τα miraculous στον καθένα τους;» ρώτησε και ένα καταφατικό γνέψιμο από την μεριά του φίλου του, του έδωσε να καταλάβει ότι είχε πέσει μέσα.
  «Γρήγορα, Wayzz!» προέτρεψε ο γιαπωνέζος αρπάζοντας το κωνικό καπέλο του και πετώντας τα miraculous μέσα σε σακούλες, έτοιμος να βγει έξω. Κλείδωσε πίσω του την πόρτα του μαγαζιού, ενώ το μικρό kwami πέρασε μέσα από το τζάμι, μια περίεργη ικανότητα που είχαν τα πλάσματα του είδους του να διαπερνούν συμπαγή αντικείμενα σα να ήταν από αέρα. Με τον Wayzz να κρύβεται βιαστικά στην τσέπη του ο Master Fu πήρε το δρόμο για το σχολείο, όπου φοιτούσαν οι ήρωες.    «Γιατί δεν τους παίρνεις τηλέφωνο;» απόρησε το χελωνάκι βγάζοντας λίγο το κεφάλι του από την μοναδική τσέπη του της μπλούζας του μπροστά στο στήθος.
«Δεν τα εμπιστεύομαι τα κινητά. Άνετα μπορεί να υποκλοπεί ένα τηλεφώνημα», απάντησε ο γιαπωνέζος χωρίς να κοιτάει τον μικρό του φίλο μιας και βρισκόταν στο δρόμο και δεν ήθελε να τραβήξει την προσοχή των γύρω του. «Ποιός μπορεί να νοιάζεται να μάθει τί συζητάς με την Marinette ή τον Adrien;» απηύδησε ο Wayzz κουνώντας με νόημα το πράσινο κεφάλι του μην πιστεύοντας την επιφυλακτικότητα του φίλου του. «Δεν ξέρω, Wayzz και δε θέλω να μάθω με τον χειρότερο τρόπο» απάντησε με πείσμα ο Master Fu και με το χέρι του πίεσε απαλά το kwami, ώστε να χωθεί πιο βαθιά στην τσέπη του, για να μην φαίνεται. «Τώρα κάνε ησυχία! Μας παρακολουθεί ο κόσμος».
  Αυτό που δεν ήξερε ο γέρος γιαπωνέζος ήταν ότι στο σχολείο θα έβρισκε μόνο την Melody, καθώς όλοι οι υπόλοιποι ήρωες είχαν κάνει κοπάνα. Η Marinette μαζί με την Alya και τον Nino είχαν βγει για καφέ εκείνη την ώρα, ενώ οι δύο αρσενικοί ήρωες δεν είχαν καν κάνει την προσπάθεια να πάνε στο σχολείο· ο Adrien γιατί μην έχοντας τον πατέρα του ή τη Natalie να τον επιβλέπουν αποφάσισε να κάνει ένα διάλειμμα για να βάλει μια τάξη στο μυαλό του· ο Felix από την άλλη αποφάσισε να μην σπάσει την παράδοση των τελευταίων ημερών και δεν σηκώθηκε καν από το κρεβάτι την ώρα που το ξυπνητήρι σήμανε εγερτήριο.
  Ώρες-ώρες δεν καταλαβαίνω τί έχει στο μυαλό του; Γιατί απομακρύνθηκε πάλι τόσο ξαφνικά; Τί συνέβη; Απόρησε για πολλοστή φορά η ξανθιά ηρωίδα, ενώ σημείωνε μηχανικά την καινούργια χημική φόρμουλα που τα τελευταία είκοσι λεπτά προσπαθούσε ο καθηγητής να τους διδάξει. Από την στιγμή που έγινα ηρωίδα, όλα πάνε κατά διαόλου. Πρόβλημα εδώ, πρόβλημα εκεί, πρόβλημα παρά πέρα. Μόνο σε δαύτα σκοντάφτω τελευταία και όλο συσσωρεύονται. Πώς τα έβγαλε πέρα σχεδόν μισό χρόνο μέσα σε αυτή την κατάσταση η Ladybug; Αναρωτήθηκε καθώς ο θαυμασμός της για την νεαρή ηρωίδα μεγάλωσε ακόμα περισσότερο.
  «Buglady». Πρώτα απʼ όλα πρέπει να μιλήσω σοβαρά με τον Felix για να μάθω τί του συμβαίνει. Αυτό φυσικά μόνο αν ο Hawkmoth μου κάνει την τιμή και δεν στείλει κανένα akuma στο ενδιάμεσο, παρατήρησε με πικρία μουτζουρώνοντας το υπολογιστικό της λάθος, αποτέλεσμα του ότι το μυαλό της πέταγε αλλού και δεν πολυασχολιόταν με την άσκηση. «Buglady!». Και μετά θα πρέπει να βρω την Ladybug να δούμε τί θα κάνουμε με τους εξαφανισμένους γάτους μας, που ο ένας εγκατέλειψε ένα miraculous και ο άλλος ούτε που νοιάστηκε να εμφανιστεί στην τελευταία μάχη με τα akuma.
  «BUGLADY!». Αυτή τη φορά η Melody κατάφερε να προσέξει την λεπτή φωνούλα που τα τελευταία πέντε λεπτά προσπαθούσε να της τραβήξει την προσοχή. Παραξενεμένη κοίταξε προς τα κάτω για να δει την Tikka να ξεπροβάλλει το κεφάλι της μέσα από την σχολική τσάντα. Δίπλα της, όμως, βρισκόταν ένα δεύτερο kwami που έμοιαζε με μικροσκοπικό πράσινο χελωνάκι. Τα δύο kwami ξεδίπλωσαν ένα χάρτι πάνω στο οποίο ήταν γραμμένο το εξής: «ΒΓΕΣ ΕΞΩ!». Η κοπέλα έκλεισε το στόμα της που είχε ανοίξει χωρίς να το καταλάβει η ίδια και σήκωσε το χέρι της περιμένοντας υπομονετικά να της δώσει τον λόγο ο καθηγητής.
  «Ναι, δεσποινίς Lepous;» ρώτησε ο κ. Theo με την ελπίδα ότι η μαθήτριά του, που τόσην ώρα είχε το βλέμμα της αγελάδας, ήθελε να λύσει το πρόβλημα το οποίο έστεκε άλυτο στον πίνακα. Αλλά φρούδες αποδείχτηκαν οι ελπίδες του, όταν η κοπέλα ξεστόμισε την λέξη: «Μπορώ...;». Από εκεί και πέρα δεν ήταν δύσκολο για τον νεαρό άνδρα να καταλάβει ότι η Melody ήθελε να πάρει άδεια για τουαλέτα. «Πήγαινε!», απάντησε λίγο εκνευρισμένος, προτού η κοπέλα προλάβει να ολοκληρώσει την πρότασή της. Καημένε δάσκαλε! Πόσες φορές έχει ακούσει αυτή την πρόταση ώστε να την αναγνωρίζει κατευθείαν, σκέφτηκε η ξανθομάλλα, ενώ έβγαινε από την αίθουσα νιώθοντας τα δυο kwami να στριφογυρίζουν αναστατωμένα στις τσέπες της αθλητικής της ζακέτας.
  «Τί έγινε;» ρώτησε αμέσως η Melody, μόλις έμεινε μόνη της στις τουαλέτες με τα δύο ιπτάμενα πλάσματα. «Ο Master Fu πρέπει να σου μιλήσει κατεπειγόντως», είπε με φούρια το χελωνάκι, ενώ τραβούσε με αναπάντεχη δύναμη το μανίκι της κοπέλας. «Καλά, καλά! Όμως κρυφτείτε τώρα που θα βγαίνω» απάντησε η κοπέλα, ανοίγοντας προσεχτικά την πόρτα της τουαλέτας για να βεβαιωθεί ότι δεν την έπαιρνε κανένα μάτι. Με τις φτέρνες να χτυπούν την πλάτη της έτρεξε στον διάδρομο, κατέβηκε τα σκαλιά που οδηγούσαν στο γήπεδο του μπάσκετ, το προσπέρασε, σχεδόν κουτρουβαλώντας κατέβηκε τα άλλα δέκα σκαλιά που οριοθετούσαν τα όρια του οικοδομήματος κι επιτέλους βρισκόταν μπροστά στον Master Fu.
  «Melody, δεν ήταν ανάγκη να τρέξεις. Μπορούσα να περιμένω μερικές στιγμές», είπε λίγο ανήσυχος ο γηραιός γιαπωνέζος βλέποντας την κοπέλα να ρουφά λαίμαργα τον αέρα από το στόμα. «Καλά... Είμαι... Χα! Τί έγι... Χα!... Έγινε...;» ρώτησε με δυσκολία αυτή, μιας και δεν είχε ακόμα προλάβει να επανέλθει στην φυσιολογική της κατάσταση. «Έπρεπε να σου δώσω αυτό» είπε ο Master Fu τείνοντας στην ξανθομάλλα μια μικρή πλαστική σακούλα του σούπερ μάρκετ δεμένη με τις λαβές της. Απορία ζωγραφίστηκε στο πρόσωπο της έφηβης ενώ έπαιρνε με επιφύλαξη το αντικείμενο. Καθώς το έπιασε στα χέρια της ένιωσε κάτι στο εσωτερικό του να κυλά κάνοντας θόρυβο.
  «Τί είναι;» ρώτησε γεμάτη περιέργεια κι έσπευσε να το ανοίξει. Τα μάτια της γούρλωσαν, όταν μέσα στην σακούλα αντίκρυσε μερικά πολύ γνωστά κοσμήματα. Το miraculous της αλεπούς, της μέλισσας, του δράκου, της μαϊμούς και του ποντικού είχαν στρογγυλοκαθίσει στον πάτο της τσάντας. «Master Fu;». Ο γηραιός γιαπωνέζος την κοίταξε συνοφρυωμένος και αναστέναξε βαθιά πριν να απαντήσει. «Έχω ένα προαίσθημα ότι κάτι πολύ κακό πρόκειται να συμβεί και γιʼ αυτό σκοπεύω να μοιράσω τα miraculous στους ήρωες και να κρύψω μερικά σε κάποιες καλά ασφαλισμένες κρυψώνες»,απάντησε.
  Η Melody δάγκωσε την γλώσσα της για να μην γελάσει με το πόσο προληπτικός ήταν τελικά ο ηλικιωμένος Φύλακας. «Μα ένα απλό προαίσθημα είναι μόνο. Μπορεί να φταίει κάτι που φάγατε», προσπάθησε να τον λογικέψει, αλλʼ αντʼ αυτού ο Master Fu της έριξε ένα αυστηρό βλέμμα. Αμέσως η κοπέλα κατάπιε την γλώσσα της νιώθοντας ότι τον προσέβαλε. «Τα προαισθήματά μου δεν έχουν πέσει ποτέ έξω! Γιʼ αυτό θέλω να κρατήσεις αυτά τα miraculous για λίγο μέχρι να ησυχάσουν τα πράγματα» ανταπάντησε ο γιαπωνέζος με τα σχιστά μάτια του να πετούν φωτιές. Οι νέοι συχνά δεν μπορούσαν να αντιληφθούν τους κινδύνους, όπως οι μεγαλύτεροι, καθώς μεγάλωναν σε ένα προστατευμένο περιβάλλον χωρίς έγνοιες. Αλλά αυτό δεν ήταν λόγος για να αγνοούν τις συμβουλές των άλλων και να τους χλευάζουν.
  Βέβαια κι εγώ στην ηλικία της αυτά έκανα, σκέφτηκε μετανιωμένος για τα χιλιάδες αστεία και τις προσβολές που είχε εκτοξεύσει απέναντι στους δασκάλους μοναχούς του. Είχαν υπάρξει όμως φορές που είχε και ο ίδιος δίκιο και οι δάσκαλοί του ήταν παράλογοι. Ακόμα και τώρα δεν μπορούσε να αντιληφθεί την οπτική τους γωνία, ούτε να τους δικαιώσει, γιατί κάθε άνθρωπος έχει την δική του προοπτική και τις δικές του καταστάσεις, οι οποίες όμως δεν πρέπει να χρησιμοποιούνται ως δικαιολογία για τις πράξεις του. «Μα, Master Fu, εγώ δεν νιώθω... Δεν είμαι... Δεν μπορώ να αναλάβω μια τόσο μεγάλη ευθύνη», εξήγησε με λίγη δυσκολία η Melody και έλεγε την αλήθεια. Δεν ένιωθε έτοιμη για κάτι τέτοιο και η προσωπική της ζωή ήταν μια τραγωδία από μόνη της. Ήταν η μοναχοκόρη μιας σκληρής γυναίκας που δεν ενδιαφερόταν για τα παιδιά της, μια αδερφή που αναζητούσε τον αδερφό της και μια ηρωίδα που έκρυβε πίσω από την μάσκα όλα της τα προβλήματα, χαμογελώντας για να κρύψει τα δάκρυα. Δεν ήταν ο κατάλληλος άνθρωπος για κάτι τέτοιο. Δεν ήξερε καν τί σόι άνθρωπος ήταν, αφού είχε επιτρέψει στον Felix να χαθεί στο σκοτάδι χωρίς να κάνει κάτι.
  «Melody, είμαι σίγουρος ότι όλα θα πάνε καλά. Είσαι μια ηρωίδα όχι μόνο λόγο των σκουλαρικιών, αλλά και γιατί το επέλεξες με την καρδιά σου. Ό,τι κι αν συμβεί εσύ πρέπει να έχεις πίστη και να κάνεις το καλύτερο που μπορείς!» της είπε ο γιαπωνέζος αγκαλιάζοντας την προστατευτικά και η κοπέλα αφέθηκε για μια στιγμή να νιώσει ασφάλεια. Μερικά δάκρυα γλίστρησαν στα μάγουλά της, αλλά αυτό ήταν. Όταν την άφησε, έτεινε το χέρι του, όπου ήταν περασμένο το miraculous της Προστασίας. «Ο Wayzz θα σε βοηθήσει σε κάθε σου βήμα» της υποσχέθηκε φορώντας της το miraculous κι αμέσως επανεμφανίστηκε το χελωνάκι που είχε εξαφανιστεί όταν έβγαλε το βραχιόλι ο Master Fu. «Όχι, δεν μπορώ...». Ο γιαπωνέζος χαμογέλασε γλυκά στην έφηβη κλείνοντας τα μάτια του. «Μην ανησυχείς! Μου τον επιστρέφεις όταν θα τελειώσουν όλα αυτά», της απάντησε βάζοντας απαλά το χέρι του πάνω στο δικό της πριν γυρίσει την πλάτη του και φύγει. Ο Wayzz δεν είχε βρει τους υπόλοιπους ήρωες στο σχολείο, οπότε αναγκαστικά ο Master Fu έπρεπε να τους πάρει τηλέφωνο και μιας και δεν είχε κινητό έπρεπε να γυρίσει πίσω στο μαγαζί του.
  Η La Peon, εν τω μεταξύ, μετά από το χαλαρωτικό της μπάνιο που περιελάμβανε μούλιασμα σε γεμάτη μπανιέρα για δύο ώρες, είχε κοιμηθεί κανά τρίωρο και μετά αποφάσισε να βγει έξω να ξεπιαστεί. Τα πόδια της την είχαν οδηγήσει σε ένα μικρό πάρκο, όταν το τηλέφωνό της χτύπησε και βλέποντας την επαφή κατάλαβε ότι ήτν μία από τις ανιψιές της. Ευτυχώς δεν είναι το βλαμμένο! Σκέφτηκε αναφερόμενη στην έφηβη με το κωδικό όνομα Lepre. «Ναι;» το σήκωσε. «Έλα γρήγορα στο σχολείο! Ο τύπος που ψάχνουμε, αυτός ο Fu είναι εδώ και μιλάει σε μια από τις μαθήτριες», είπε γεματη βιάση η φωνή και η La Peon δεν έχασε στιγμή. Τερμάτισε βιαστικά την κλήση και μεταμορφώθηκε αδιαφορώντας για το αν θα την έπαιρνε κανένα μάτι. Και να την έβλεπε κανείς, κακό δικό του θα ήταν.
  Με την βοήθεια της βεντάλιας της έφτασε εκεί μέσα σε πέντε λεπτά δοξάζοντας τα δαιμόνια πνεύματα που την είχαν φωτίσει να βρίσκεται κοντά στο σχολείο. Λαχανιασμένη προσγειώθηκε πίσω από ένα αυτοκίνητο και ξεμεταμορφώθηκε για να μην τραβήξει την προσοχή. Με το βλέμμα της σάρωσε την είσοδο του σχολείου εντοπίζοντας έτσι το θύμα της να απομακρύνεται με κατεύθυνση προς τα ανατολικά. Τον ακολουθούσε όταν ακούστηκε μια κραυγή και αμέσως μετά ο θόρυβος έκρηξης. Τέλειος συγχρονισμός! Σχολίασε χαμογελώντας σατανικά, καθώς τώρα όλοι οι ήρωες θα ασχολούνταν με το akuma.
  Ο Master Fu έστριψε σε έναν μικρό δρόμο με λίγη κίνηση και το ίδιο έκανε και η διώκτης του. Μόνο ένας ακόμα διαβάτης υπήρχε τριγύρω και η La Peon θεώρησε την στιγμή κατάλληλη για να κάνει την κίνησή της. «Περίμενε, περίμενε» ηρέμησε τον εαυτό της καθώς ο άσχετος διαβάτης περνούσε από δίπλα της και την στιγμή που αυτός έστριψε την γωνία εκείνη έδρασε. Ο Master Fu αναρίγησε αισθανόμενος τον κίνδυνο λίγα δευτερόλεπτα πριν η σφαίρα τρυπήσει την καρδιά του. Πέθανε ακαριαία χωρίς να καταλάβει καν τί συνέβη και αυτό ήταν τον τέλος του τελευταίου Φύλακα των miraculous.