NAZ'LI SEVDA'M - Aşkın Çocukları Serisi II - FİNAL

1.BÖLÜM - HAZIRLIK

EFSANE SERİNİN SON HİKAYESİ'NDEN HEPİNİZE MERHABA;

Yeni bir hikaye, yeni bir macera ve yepyeni üç büyük aşk...
Bu hikayeye azıcık buruk başlıyorum, çünkü buradaki kahramanların yeri çok ama çok ayrı benim için. Hepsi benden bir parça gibiler sanki. Bu hikaye ile hepsine veda ediyoruz.

Şimdiden keyifli okumalar...

***
‘Ben Ateşin oğluyum kızım, gerektiğinde yakarım!’
‘Uzak durmamı istiyorsun benden, çünkü benimle yanacağını biliyorsun...’

YILLAR ÖNCE

Hayatın size armağanıdır aşk. Sertaç’a verilmişti o armağan. Eve gelen bir telefonla annesi ve babasına görünmeden hızla evden çıktı ve karakola gitti. Kardeşi bir arkadaşının doğum gününe gitmişti. Mekanda uyuşturucu bulunduğu ihbarı ile baskın yapılmış, tüm herkesi karakola almışlardı.

İşte o gün tanışmıştı Sevda ile Sertaç. İlk görüşte aşık olmuştu kıza. Dağılmış saçları, birbirine bulaşmış makyajı, hırpalanmış kıyafetlerinin içinde bile mükemmel gözüküyordu.

Birden kardeşine döndü, “Ne işin var senin böyle bir ortamda Serdar?” diye çıkıştı ona.
“Abi yemin ederim bilmiyordum. Bilsem gelir miydim?”
“İçtin mi?”

“Hayır abi, nasıl böyle bir şey söylersin. Tahlillerimiz temiz çıktı zaten,” dedi kendi ile Sevda’yı gösterirken.
Sertaç yüzünü sıvazladı. “Bu kim?” derken o da kıza yeniden çevirdi bakışlarını. Bir an demin hissettiklerinden utandı. Ya kardeşinin sevgilisi ise? Ya ona aşıksa?

“Sevda. Sınıftan bir arkadaşım. Daha doğrusu kız arkadaşımın kankisi. Şimdi o da gelir. Onları eve bırakabilir miyiz?”
“Olur,” dedi kızın gözlerine bakarak.
Kız birden kaşlarını çattı, “Uyuşturucu kullanmıyorum. Eğer onun için bakıyorsan gözlerime söyleyim de.”

Sertaç gülümseyerek başını salladı. Bir an kardeşine baktı, neyse ki telefonla uğraşıyordu. Sonra bakışları yeniden kızın gözlerini buldu, “Hayır, onun için bakmıyorum. Çok güzeller diye bakıyorum.”

Kız o an neye uğradığını şaşırdı. O günden sonra her yerde kızın karşısına çıkmaya başladı. Çiçekler aldı. Tavlayana kadar bırakmadı.

Ve sonuç:
“Seni seviyorum,” kız duyduğu şeyle yüzünü ekşitti.
“Daha farklı bir şey Serto, bunu söylemiştin,” dedi kıkırdayarak.

Sertaç biraz düşünür gibi yaptı, “Imm... Aşığım, demiş miydim?”
“Kaç kez hemde. Hadi daha yaratıcı olabilirsin.”

Adam bıkkın bir nefes aldı. “Bebeğim, çıkar şu üstündeki çarşafı yeter artık. Sıfır araba bana sanki mübarek, açılışını yapıyoruz. Özledim kızım. Hem bir ay önce açılışını yapmıştım ben,” derken kızın sinirleneceğini bile bile sırıtıyordu.

Kız kaşlarını çatıp, yüzünü buruşturdu, “Benzetmeye bak. İğrençsin Sertaç!” Adam kızı belinden tuttu ve yatağa çekti. “Ay... Yavaş ol ya! Vahşi!”
“Kızım benim adım ne?”
“Sertaç.”
“Evet. Sert ve açım. Ne oyalıyorsun beni?”

Kız kocaman bir kahkaha attı, “Ya Sertaç ya... İğrençsin ya! BKM’deki o gereksiz benzetmelerle espri yapan adamdan farkın yok yemin ederim.”
“Gidiyorum... Biliyorsun. Bir hafta sonra...” dedi yutkunarak.

Kız başını salladı ve adamın saçlarını okşadı, “Biliyorum...”
Yana attı kendini yine tavana baktı, “Benimle gelemez misin?”
Sevda yan döndü. Dirseğinden destek alarak elini koyup, adama baktı. “Okulum var. Ailem hayatta izin vermez.”