The Viridi | ✓

Chapter 43

Chaptet 43: Secret Rebellion

My shocked expression was not the same as what the rebels held. It was pure shock and without any hint of fear.

How the hell would I feel afraid of my own mother?

Yes, she's the one standing in front of me. She's the one being feared by everybody here. Nanay Celia is here.

Hindi ko mapigilang maluha nang makita ko siya. For the first time in centuries, I feel safe.

Ilang sandali pang nangatog ang aking binti na dala ng pagkabigla ngunit nang naagapan ay tumakbo ako papunta sa kanya.

There was no shock in her face na para bang inaasahan niyang mangyayari to. Agad kong niyakap si nanay Celia at ramdam ko naman ang paghagod niya nang mahina sa aking likod. Nakaramdam ako ng pagiging kumportable sa hagod ng isang ina.

Ilang minuto kaming nagyakapan at kasabay rin no'n ay ang matinding pag-agos ng aking mga luha.

Hindi rin naman bumitiw si Nanay at hinayaan niya ako hangga't sa matapos akong umiyak. 

Pagkabitaw ko ay bumungad sa akin ang nakangiting mukha ni Nanay. Kahit nakangiti siya ay hindi nito maiibsan ang aking pagkakagulumihanan sa kung ano ang nangyayari at kung ano siya rito. Dahil ni isa, wala akong alam.

"Ligtas ka na, anak." Sabi niya. Dumako naman ang paningin niya sa kung saan nakahiga si Kuya. Dahil roon ay gumapang na naman ang matinding guilt sa aking sistema. Kahit pagbaliktarin man ang mundo, ako pa rin ang may kagagawan no'n.

Tinignan ko si Cahlen at bakas rin sa kanya ang pagkalito. When Nanay's eyes met with her's, I suddenly heard a gasp and she swiftly moved backward as if to guard herself.

"Kakampi natin siya, Nay." I said.

"Ba't ang dali para sa'yo ang magtiwala?" She said and I was shocked by the tone she used.

Hindi na ako sumagot, dahil wala rin naman akong maisagot. Then I questioned myself, ba't nga ba ang dali kong magtiwala? For me, it was an involuntary action. I was unconscious when I gave my trust to other's, like how I gave my heart to a stranger named Caius.

But, there was one of a few who gets to be conscious of whom they give their trust to. And they were those who got broken many times and learned.

Tumikhim si Cahlen at siya na ang nagsalita para sa akin, "I can be trusted, Madame." She said.

Alam kong hindi naniwala roon si Nanay pero hinayaan niya na lang.

Since we were still in their receiving area which is shaped as an octagon, ay nagsimula na kaming maglakas and entered the door on the fourth side dahil lahat ng mga side ay may pinto.

Before we could enter ay may pinindot pa muna si Nanay na passcode and after that ay mayroong nagsalita, asking for another code na agad rin naman sinabi ni Nanay.

Bumukas na ang pinto at pumasok na kami. Sinusundan ko lang kung saan papunta sa Nanay dahil wala rin naman akong alam rito. Mayroon ring dalawang guards na nakasunod sa likod namin ni Cahlen.

Maraming tao ang nakapaloob rito. May iba't iba silang ginagawa at hindi nila pinansin ang pagpasok namin. May ibang busy sa mga papeles na hinahawakan, may iba namang natutulog sa sulok at yung iba ay busy sa pag-aasikaso sa mga sugatan sa nangyaring labanan kanina. Basta, magulo. Ito yata yung parang Infirmary rito.

I glanced at Cahlen and she's at unease. I throwed a questioning look and she gestured that she couldn't use her powers and that she feels disabled without it.

Agad pumasok si Nanay sa isang silid. Pagkasara ng pinto ay tumahimik ang lahat na tila ba sound proof ang lahat ng dingding rito. Malayo sa kaguluhan sa labas.

Nandito sa silid na ito ang mga aparatus na kakailanganin ni Kuya. Agad siyang binuhat ng mga guards na nauna sa amin kanina at inilagay ng maayos sa kama na nakahanda.

"Ipatawag niyo ang pinakamagaling nating Doktor," sabi naman ni Nanay.

Agad na lumabas yung dalawang guards at naiwan naman yung iba rito at nakatayo lamang sa hamba ng pintuan.

"Magpahinga na kayo, Via. Ihatid niyo sila sa kanilang mga silid." She said, ordering those guards to accompany us somewhere.

"Tutulungan ko po kayo rito, Nay. Ako po ang may kagagawan niyan kaya dapat ako rin po ang hahanap ng solusyon," I said.

"Via, hindi mo sinadya kaya wala kang maling ginawa. Makinig ka muna sa akin. Pupuntahan kita mamaya sa iyong silid." Sabi niya

Wala na akong nagawa dahil alam kong kailangan ko rin ng pahinga.

Sinundan namin ang mga guards at lumabas na kami sa kung saan kami pumasok kanina. Nandito kami ngayon ulit sa receiving area at sa pagsunod namin sa kanila ay pumasok kami sa second door. Each door were labeled with numbers kaya mas madaling ma distinguish.

Bumungad sa amin ang isang dimly lit na hallway. Sobrang mamahalin ng mga gamit na nakapagtataka dahil sa pagkaka-alala ko ay mahirap lang kaming mga Brunneise.

Tumigil kami sa harap ng ikatlong pinto. Sabi nila ay ito na raw ang aking silid. Sa iba sana ang silid ni Cahlen but I insisted na iisa na lang kami.

Sabay kaming pumasok and I stared in awe sa kung gaano kalaki ang higaan and at how entricate the design was. But of course, hindi na naapektuhan rito si Cahlen dahil paniguradong sanay na siya rito. She stared at it with boredom in her eyes at agad nang dumiretso sa kama dahil na rin siguro sa pagod.

Ako naman ay pumasok sa nakita kong pinto and napag-alaman kong walk in closet pala ito. Marami itong mga damit kaya dumiretso na ako sa banyo and did my thing. It was with full facilities. Walang labis walang kulang. When I was finished ay agad na akong nagbihis ng pantulog.

Paglabas ko ay nakita ko si Cahlen na nakaupo sa kama. Hinihintay niya pala akong matapos maligo kaya pumasok na siya sa banyo. We agreed on sharing the clothes na nasa closet. Hindi ko naman masusuot 'yon lahat.

I was lying comfortable on the bed nang magsalita si Cahlen na hindi ko namalayang tapos na palang maligo.

"I read their minds earlier. Before we could enter here. This is their secret. Secret group. Secret Rebellion. And they were know for being 'The End' since they are going to end the caste. They were named aftet their goal," she said.

"And you know what? Your mother was the foundress, 25 years ago,"

-----
03/02/19

READ.VOTE.COMMENT

FB: Aviana Maurice