The Viridi | ✓

Chapter 19

Chapter 19: With all those questions were answers that needs to be found

Aviana Maurice's

Nablangko ang utak ko. Paanong nangyaring berde ang mga mata ko?

Umulit ako sa paglinga-linga sa paligid? Tila naghihingalo na si Alexandrea at Kristela. Ikinuyom ko ang mga kamao ko at dahil sa ginawa kong iyon ay parang guminhawa na ang pakiramdam nila.

Napahiga sila sa sahig habang humihingal. Tumatagatak rin ang mga pawis sa kanilang mga mukha. Anong ginawa ko?

I'm confused. Wala akong alam.

Inihinto na nila ang live broadcast. Nagkakagulo na ang mga tao. Kanya-kanyang opinyon ang pinagsasasabi. Kahit ang Royal Family ay naguguluhan.

Ang Duchess ay tila nag-aalala sa kanyang anak habang ang Emperatress naman ay walang pagbabago ng ekspresyon na para bang iniexpect na niya iyong mangyari.

Ipinikit ko ang aking mga mata at pagdilat ko ay tiningnan ko kung ano ang kulay nito ngunit kulay berde pa rin. Hindi ko na alam kung anong gagawin.

Nakita kong tumayo si Caius at Cahlen. Ang kanilang mga yabag ay papasok sa battle grounds, kung nasaan ako.

Iginalaw lang ni Cahlen ang kanyang kamay pataas at sumunod na dito ang pintuan ng battle grounds. Nadagdagan ang niyerbyos ko nang lumapit siya sa akin.

"Who are you?"  arteng tanong niya sa akin

Tanong niyang tanging titig lamang ang naisagot ko. Ako rin, hindi ko alam kung ano yun o kung ano ang nagawa ko.

Si Caius naman ay nanatiling nakatingin lang sa akin. Walang kahit anong salita o katanungan man lang ang mababakas sa mukha.

She tried attacking me through moving some of the parts nang mga nasira dahil sa labanan kanina kaya naigalaw ko ang aking mga kamay involuntarily ngunit unlike kanina, walang kahit anong kapangyarihan ang lumabas kaya ang nangyari ay grabe ang mga sugat na aking natamo.

I felt breaking free sa nangyari kanina. Like all the forces and weight within me ay gumaan.

Nanghina ako kaya napaluhod na ako. Tanging sakit lamang ang aking nararamdaman hangga't sa hindi ko na nakayanan at unti-unting naging blurry ang aking paningin then everything went black.

—

I regained my consciousness few hours after. Napadilat ako at nakakita ng puting kisame. That moment, I realized na nasa infirmary ako ng Regnum.

I had never been here but it's already obvious. Nalaman ko kung gaano ako ka nanghina dahil sa mga pangyayari.

Napatingin ako sa aking kamay at nakita kong may dextrose doon. Nagpalinga ako sa paligid at nakita ko yung nurse na nasa front desk, many meters away from me.

Dahan-dahan akong gumalaw. Shocked dahil hindi na masyadong masakit ang mga sugat ko. Because of my movement ay napansin ako ng nurse.

"Glad you're awake,"  she's glad that I'm awake? I bet it's the other way around

"Hindi kasi matatanggal ang mga peklat ng sugat mo if you're not yet conscious," nalito ako at first

Pero noong hinawakan niya ang kamay ko at pinadausdos ang kanyang mga palad sa mga sugat ko ay nagets ko na. Habang ginagawa niya yon ay nakaramdam ako ng chill sa kada hawak niya. Cold but comforting. 

Nawala na rin ang mga sugat ko. Wala talagang kahit anong marka na makikita.  Like it was never scarred in the first place.

To state the obvious, she's a healer.