-Taehyung-
Birini kaybetmek zordu. Birinden uzaklaşmak zorunda kalmak, onun sesini duymamak, ona dokunamamak zordu. Ve bu kişi eğer aşık olduğunuz, can parçanız ise her şey çok daha zorlaşıyordu.
Yaptığım şeylerin, ağzımdan çıkan sözcüklerin bir anlamı yoktu. Koca masada tek başına sessizce yemek yemenin, eve geldiğimde üstünde dinlenebileceğim bir omzun olmamasının ya da evde sürekli neşeli bir kahkaha duyulmamasının beni bu kadar zorlayacağını hiç anlamamıştım.
Şu ana kadar.
Jimin olmadan geçen birkaç saatim sonunda bunların hepsini iliklerime kadar hissetmiştim.
Herkesin hataları vardır. Benim de vardı, doğrusu onun da vardı. Ama onun çok hassas bir kalbi vardı benim aksime. Çok kırılgandı, ilgime ve sevgime ihtiyacı vardı. Yıllardır böyleydi, karşımda küçük bir çocuk gibiydi. Ben ise son zamanlarda o çocuğu görmezden geldim. Onunla ilgilenmeyi reddettim, onu unuttum, her şeyin başında gelen onu sürekli erteledim. Hatalıydım, en başından beri.
Kendim gibi hissetmiyordum. Benliğim yabancı biri tarafından ele geçirilmiş gibiydi. Sadece işiyle ve somut olaylarla ilgilenen bir robot olmuştum. İnsanları ve duygularını görmüyordum. Hissedemiyordum. Herkese karşı kulaklarımı kapatıp dinlenmek istemiştim, bunun beni bu hale getireceğini tahmin edememiştim.
Beni kendime getiren şey ise Jimin'in haftalardır dinmeyen gözyaşları ve gözlerindeki yıldızların yok olmasıydı.
Kalbini bu kadar çok kırmama rağmen benden hiç vazgeçmemişti. Benden vazgeçmezdi, ne yaparsam yapayım vazgeçmedi. Sürekli bunu tekrarlıyordum. Kendimi inandırmak istiyordum.
'Jimin benden vazgeçmez'
Şimdi onsuz bir şekilde evde oturmuş bana bıraktığı notlara bakıyordum. Kocaman bir kalbi vardı, o kocaman kalbi yaptığım şeylerle, söylediğim sözlerle parçalamıştım.
Artık elimden gelen tek şey ayaklarına kapanıp beni affetmesini istemekti. Ama sadece bununla yetinmeyecektim. Onu her zamankinden daha çok sevmek istiyordum, ona daha değerli hissettirmek ve ona olan aşkımı hissettirmek istiyordum.
Yaptığım hataları nasıl telafi edeceğimi düşünmekten delirmek üzereydim. Jimin'i kaybediyordum. Jimin olmadan hayatıma devam edemezdim.
Onu hiçbir zaman aldatmamıştım. Yaptığım şeylerin ne kadar aptalca olduğunu şimdi anlıyordum. Onun beni başkasıyla görünce nasıl hissettiğini bugün anlamıştım.
Sabah sızmış bir şekilde uyandığımda, ona yetişmek için evden koşa koşa çıktığımda, havaalanına son anda yetişip Jimin'i eski sevgilisine sarılırken gördüğümde anlamıştım. Onun hissettiğinden daha fazlasını hissetmiştim. O boğulma hissini ben de yaşamıştım.
Onu kendimden bu kadar çok mu uzaklaştırmıştım? Başkasının ilgisine ve sevgisine muhtaç bırakmıştım. Şimdi kim suçluydu? Şimdi ne yapmalıydım?
Ona kızmak istiyordum, aynı zamanda onu öpmek ve sarılmak istiyordum. Onu bırakmak istemiyordum. Onunla ayrılmak istemiyordum.
Ama neden gittikçe sona yaklaşıyor gibi hissediyordum?
-Aylar sonra merhaba... Çok utanıyorum size karşı, çok üzgünüm sizi bu kadar beklettiğim için. Bahanemi kabul eder misiniz bilmiyorum ama sadece çok yorgundum, toparlanmaya çalıştım. Bu süreçte inanın tek kelime bile yazamadım. Bu bölüm de sizi bekletmemek için kısaca yazdığım bir bölüm oldu. Bundan sonra sizi aksatmamaya çalışacağım. Sizi ve vmin'i gerçekten çok özledim...
Güzel yorumlarınıza ve fikirlerinize ihtiyacım var. Çünkü kafamdaki kurgu tamamen bozuldu. Artık ileride neler olacağını hep beraber belirleyelim. Sizi seviyorummm
