Where it all Begans

Chapter 4

Kanina pa ko gising. Alas tres palang ng umaga ay gising na ako ngayong alas sais na ng umaga. Bumangon na ako para maligo at pumasok sa trabaho. Daily routine, araw araw ganito ang ginagawa ko. Wala ng pinagbago, pero mukhang meron naman. May magazine sa table ko at agad ko namang tinignan iyon. Huh? Bakit wedding magazine to? Andito lahat ng klase ng gown na pangkasal. Naalala kong pumayag pala ako kay Justin na magpakasal.

Pag baba ko ng hagdan nakita ko si Justin sa sala nakaupo sa sofa. "How did you know my house and what are you doing here?" Napatingin naman siya sakin at tumayo. "Well, I'm here para malaman ko kung ano yung design na gusto mo for our wedding." Bored akong tumingin sakaniya. "and?"

"And I asked your secretary. I said Im your fiancé" tinalikuran ko siya at nagtungo sa kusina. Hindi naman ako mahilig mangtalikod sadyang ayoko lang talaga siya. "Hey Sarah, wait. Im also here to check you out." "For what reason? I'm fine okay? You may go." Parang ayaw ko na tuloy pumasok. Nakakawalan ng gana. Kumain nalang ako kung anong meron sa hapag kahit di ko alam tong kinakain ko ay kinain ko pa din dahil pag wala talaga ako sa mood ay nawawalan ako ng gana kumain.

Daldal pa din siya ng daldal sa harap ko tungkol sa kasal. "So our wedding will be 3 weeks from now – " tumingin ako sakaniya at tinignan siya na parang manghang mangha. "Justin, what does it feels to be loved?" napatigil naman siya sa sinasabi niya at nabitawan yung mga papel nahawak niya. "Well uhmm for me, it feels like, there's no problem, no burden and it feels like your safe." Napatingin nalang ako sa kinakain ko. Why do I have to feel this.

Ngayon ko lang nararamdaman ang pagluluksa and lost. Napaiyak ako dahil sa pagiging emosyonal. I hate this feeling, nagkakaganito ako sa tuwing hindi ako nakakatulog ng maayos, sad thoughts came rushing inside me. Agad akong yinakap ni Justin na agad ko naman siyang itinulak.

"Hindi porket umiiyak ako, kailangan ko ng comfort or hug or whatsoever, I just need space. All I need is time and space. So leave me alone." Bumalik nalang ako sa kwarto ko at nagmukmok. Ilang oras din akong nakatulala. Chineck ko yung phone ko at nakita kong nag text yung secretary ko na pinacancel na niya sakin lahat ng meetings ko this day dahil late na ko ng 1 hour.

Humilata ako sa kama para matanggal tong bad thoughts sa utak ko. Tumayo ako para lumabas saglit, nagpunta ako sa isang convenient store para bumili ng cup noodles. Kahit meron kami doon, iba pa din tong kinakain ko dito. Umupo ako sa isa sa mga table doon.

Sa kalagitnaan ng pagkain ko ay nakita ko si Justin sa flower shop. May lamay ba at bibili siya ng bulaklak? Paglabas niya ay may dala siyang bouquet ng flowers. Wow siguro special yung bulaklak na iyon dahil mukhang pinaayos pa niya talaga. Nanlaki ang mata ko ng Makita ako nanaman yung kamukha ng nanay ko. Kinusot ko yung mata ko at nakita kong napatingin pa siya dito at saka sumakay sa kotse. Parang hindi niya ako kilala. Hindi ko nga nanay iyon. Dahil kung siya man ay nagdilim na ang paningin niya sakin. Pero siya ay wala man lang emotion na nakita sa mukha niya.

Nag text sakin si Justin na magkita daw kami sa isang boutique sa address na nakalagay. Agad naman akong pumunta doon, pero laking gulat ko ay walang katao tao dito at isa lamang itong open space. "Alam mo.." halos napatalon naman ako sa gulat. "Dito ako madalas tumambay pag may problema ako. I let my anger out and shout everything I want just to let the anger go." Tumingin siya sakin. "Alam kong madami kang problema Sarah, you won't get this far kung wala, now I want you to shout for it." Tumingin lang ako sa open space at napaupo. Bigla nalang nagdilim ang paningin ko.

"Let her rest first Justin, siguro stress din yan. Malay mo hindi na pala siya nakakatulog ng maayos because of work." Nakaramdam ako ng haplos sa kamay ko. "Hindi naman po siguro." "Basta Justin, don't let her take all the work, help her since she's your fiancé and you'll be going to get married soon. Ngayon ko pa siya nakilala sa ganitong kundisyon." Nakarinig naman ako ng pag tawa sa tabi ko. Nakarinig ako ng pagsara ng pinto. Bumigat nanaman ang pakiramdam ko at nakatulog nanaman ako.

Dinilat ko agad yung mata ko sa oras na nagkamalay ako dahil baka sakali makita ko ulit yung babaeng kausap ni Justin. Ngunit si Justin lang ang nakita ko. Mahimbing siyang natutulog sa tabi ko habang hawak ang kamay ko. Agad ko naman itong tinanggal at tumingin sa paligid. Mukang nagising ko siya dahil doon. "Sarah! God its good that your fine." Agad naman niya akong yinakap. Tinulak ko naman siya at tinignan ng masama. "You're over reacting. What happened?" "You passed out. The doctor said, you put your body to its limit and you're too stressed."

Dahil naman sakaniya iyon. Kung di siya dumating sa buhay ko, sana okay pa ang kalusugan ko. Hindi sana ako magpapakabusy. "I want to go home." Akma ko nang tatanggalin yung dextrose sa kamay ko pero pinigilan niya ko. "the doctor said that you are not yet allowed because, they still need to do some test." Ang dami namang arte neto!

Humiga nalang ako ulit sa kama at kumuha ng ubsas na nasa tabi lang. "How long that I've been asleep?" "Almost a week." Napaubo naman ako nang marinig ko yun. Ganun pala ako katagal na natutulog. Katahimikan ang bumalot saming dalawa. "Uhm Justin, can you leave me for a minute please?" "oh okay." Agad naman siyang lumabas.

Doon na simulang tumulo and luha ko. Alam kong nandiyan lang siya sa pinto at pinapakinggan ako. Gusto ko lang talaga mapagisa. Tumayo ako at binuksan ang bintana. Ang ganda naman ng view dito. Napakakalmado ng dagat at akala mo walang panganib. Bumukas ang pinto at alam kong si Justin iyon. Ayokong mag open sakaniya dahil alam ko ang kahinanantnan neto. Sa huli ako din ang lugi. Ako lang din ang masasaktan. Ayokong mahulog sa taong hindi mo naman sigurado.

"I heard your sobs, you can tell me – " "No. You will not understand." Nanahimik nalang siya at umupo sa sofa doon. Nakatingin pa din ako doon at alam ko sa sarili ko na unti unti na akong nahuhulog sakaniya. Hindi siya yung taong mahirap mahalin. Akala ko mayabang siya, pero hindi pala. As long as possible I will control my feelings and set my limit. Ngayon palang lugi na ako. He's going to marry me for his business and I will marry me for my mother. That's only it.