Yuvarlağın Köşeleri*

Tam Kalbime Geldi Ok!

Merhaba🙋🏻‍♀️

Normalde bölüm sonlarına konuşurum ama bu bölüm biraz özel! 😊

Bölüm Arımızmız'ın yani Sevda'nın ağzından. Yazarken bu kadar keyif alacağımı asla tahmin edemediğim çok sürprizli bir şey çıktı ortaya, umarım siz de seversiniz bu iki tahtası eksilmiş kızı. 😇

Ayrıca bu bölüm @oykuluklu'ye! Çünkü bütün bir bölümü yazarken kocaman kocaman darladım kendisini ve harika fikirleriyle, tıkandığım her noktada adeta bir cankurtaran edasıyla yetişti imdadıma, desteğini de bir an olsun çekmedi üzerimden. İyi ki varsın Masalkuşum! 💜

Biraz uzun oldu, yine! 😁Şaşırdık mı, şaşırmadık tabii! İçimden ne çıktı bende bilmiyorum. 🙈

Neyse şimdilik bu kadar sanırım.

Kocaman sevgiler! 💜

🌻💛🌙

Seni Birine Benzettim bölümünü okumuş muydunuz bu arada?

🌻💛🌙

Kıyıya vurmadıkları sürece, balıklar suyun farkında değildirler.*

🌻💛🌙

"Hayatta gelmem!" Leyla'nın bezmiş surat ifadesine son bir kızgın bakış atıp notlarımın arasına döndüm.

"Arımızmız..." Yoo, hayır hayır! Sesindeki o tınıyı sevmedim minik koalam. "Ya beni üzüyorsun şu an ama..." Sıkıntılı bir nefesi burnumdan verip önümdeki kitabı kapattım. Sabahtan beri şu konsere gitmem için darlıyordu beni.

"Sen hayırdır?" Dudaklarını büzmüş ifadesi anında kocaman bir sırıtmaya dönerken gözlerimi devirdim. Ondan bana bulaşan hareketler bütününün en yeganesiydi bu göz devirme. Hakkıyla kullanmak boynumun borcu gibi hissediyordum.

"Hayırdır ben?" Gözlerimi kısıp baştan ayağa sinir bozucu bir şekilde süzdüğümde omuzlarını düşürüp yatağıma çıktı.

"Gelirsiniz dedi. Siz dedi. Seni de kast etti yani."

"Sen demans filan mı oldun acaba ya?"

"Ne alakası var?"

"Yok yok kesin demans oldun Leyla sen. Geçen günde buzdolabının içinden kitabını çıkarmıştım zaten. Ay ben hemen bir randevu ayarlayayım bari Hülya Teyze'nin ilk boşluğuna!"

Boş bakışlarını yüzümde dolaştırmaya devam edince gülüp kafamı salladım.

"Canım arkadaşım, gözünün rengine ekmek bandığım, minik koalam, yeşil zeytinli son parça pizzam... O çocukla kampüsün ortasında birbirimize girdik biz, hatırlamıyor musun, hı?"

Gözlerini devirip uzun bacaklarını kendine çekti ve bağdaş kurdu oturduğu yerde. Seni ikna etmeden şuradan şuraya gitmeyeceğim imajını verdiğini zannediyordu. Yanılmıyordu da. Bazen birbirimizi bu kadar tanıyor olmak beni korkutuyordu ama bunu hissetmediğim her an boşluğa düşmüş gibi oluyordum. Leyla, ilk günden bu yana sarsılmaz bir ahenkle var olmuştu hayatımda ve eksikliğini düşünmek dahi depremler yaratıyordu.

"Hatırlıyorum." diye mırıldandı ellerini çenesinin bir tık altında biten dalgalı açık kahverengi saçlarında gelişigüzel dolaştırıp. "Ama bu bir sebep değil oraya gitmemek için. En azından mantıklı bir sebep değil. Sonuçta topluma açık bir yer yani."