The Fifth Marauder ~ Marauders

»Hoofdstuk 28«

Remus Lupin

Jaren zijn verstreken. Jaren van alleen pijn. Die ene Halloweennacht heeft mijn leven voorgoed verwoest. Ik was destijds ver weg voor de Order. Ik ben een hele tijd weg gebleven, omdat er niets was om voor terug te komen. Lily, James en Peter dood. Sirius in Azkaban. En Hailey als van de aardbodem verdwenen.
Misschien is ze ook wel dood, niemand weet het. Ze werd kapotgemaakt die ene nacht, nog erger dan ik.
Steeds weer schiet er een avond door mijn hoofd, waar we allemaal nog gelukkig waren. James en Lily zaten samen op een bank en Lily had de jonge Harry op haar schoot. Peter zat er een beetje in elkaar gedoken naast, zoals meestal. Hailey zat tegen Sirius aangeleund, met een al behoorlijk dikke buik. Die blik in zijn ogen als hij naar haar keek, kon toch niet gespeeld zijn? Hij had haar hand vastgehouden. Handen waar later zoveel bloed aan zou kleven en misschien toen wel al aan kleefde. En allemaal waren we gelukkig. Totdat Sirius Black, een van mijn beste vrienden, alles verwoestte.

En toen bleek het niet zo te zijn. Het was Péter, die iedereen verraadde. Sirius ontsnapte uit Azkaban en vertelde mij, Harry en Harry's beste vrienden het hele verhaal. En nu is Voldemort terug. Ook Harry heeft een hele boel geleden. De Order is heropgericht. Het hoofdkwartier is in Sirius' oude huis, waar ook Sirius onderduikt voor het Ministerie. Maar toch mist er bij ons allebei iets. Hailey June Cooper is nooit teruggekeerd.

Hailey 

"Ga je echt?" vraagt Olympe. Het schoolhoofd van Beauxbatons en mijn baas.

Ik werk al jaren op Beauxbatons als docent Gedaanteverwisselingen. Maar vorige week kreeg ik opeens een brief van Dumbledore, die me een baan aanbood op Hogwarts. Ik wilde al een tijdje wisselen van baan, omdat Beauxbatons me niet echt bevalt. Allesis te netjes. 

Nu heb ik besloten om terug te keren. Ook al weet ik dat er weinig kans is dat ik hem tegenkom, het ontsnappen van Sirius Black is de grootste reden dat ik terug wil. 

"Ja. Sorry, Olympe, maar Hogwarts is een kans voor me. En mijn oude vrienden leven daar in de buurt," vertel ik.

Het is niet waar, maar ik kan moeilijk de waarheid vertellen.

Olympe knikt. "Ik snap het. Ik ga je missen, je was een uitstekende docent," zegt ze.

Ik zeg haar voor de laatste keer gedag en stap dan in de vliegende koets die voor me staat, het vaste vervoersmiddel van Beauxbatons. Ik ga terug naar Hogwarts. Eindelijk.

De reis is vermoeiend en saai. Maar uiteindelijk zie ik het bekende groene landschap verschijnen. Met het reusachtige kasteel. Waar ik zoveel jaren heb rondgelopen. Ik zie een aantal leerlingen naar de lucht staren. Een vliegende koets is geen dagelijks verschijnsel natuurlijk. Het schooljaar is al een tijdje begonnen, maar ik moest eerst nog wat dingen bij Beauxbatons afronden. Hoe lager de koets begint te vliegen, hoe meer ik herken. Ik zie Dumbledore voor de groep leerlingen staan. Blijkbaar krijg ik een heuse ontvangst. 

De koets landt op de grond en ik stap uit. Dumbledore loopt op me af en geeft me een hand.

"Het is goed om je weer te zien, Hailey," zegt hij ernstig.

Ik knik. Dumbledore heeft mijn hele leven al een soort kalmte met zich mee gebracht. En die invloed heeft hij nog steeds op me.

"Het is even geleden," zeg ik zachtjes.

Hij draait zich om en zegt tegen de leerlingen: "Dit is professor Cooper. Ze zal dit jaar de assistent van professor McGonnagal zijn," vertelt hij.

Ik glimlach naar de leerlingen en loop achter Dumbledore aan het kasteel in. Ik weet dat allerlei leerlingen me nastaren, maar ik begroet ze niet. Ik ben moe van de reis en daarbij heb ik nog genoeg tijd om iedereen te leren kennen.

Terwijl ik naast Dumbledore door de gangen wandel begint hij te praten.

"Ik ben blij om je in zo'n gezonde staat te zien, Hailey."

"Het heeft lang geduurd, maar ik ben weer in staat om te werken," zucht ik.

"Er is veel gebeurd," stelt Dumbledore vast. Ik geef geen antwoord, maar staar voor me uit.

Er is veel gebeurd. Veel te veel.

"Harry Potter zit in zijn vijfde jaar op school," zegt Dumbledore opeens. Ik slik.

"Ja, dat had ik al begrepen," mompel ik.

Opeens stopt Dumbledore met lopen en hij kijkt diep in mijn ogen. "Kun je het aan, Hailey?"

Ik bijt op mijn lip. "Ja,  ik kan het aan." Hoop ik. 

"Goed zo. Dan kun je me nu volgen naar het avondmaal."

Dat is ook een van de dingen waarom ik naar Hogwarts wilde. Het eten is zoveel beter. Op Beauxbatons schijnt iedereen op dieet te zijn en het eten is daar ook nog eens op afgestemd. Het is tijden geleden dat ik goed gegeten heb.

Als Dumbledore en ik de eetzaal inlopen zit het helemaal vol met leerlingen. Ik weet nog zo goed hoe ik daar zat.

Mijn ogen gaan naar de Lerarentafel. Een groot aantal leraren heeft mij nog lesgegeven en weet dus hoe het zat tussen Sirius en mij. De leraren die me kennen staren me aan. Waarschijnlijk dachten ze dat ik dood was.

Ik glimlach eventjes naar Hagrid, die heb ik altijd al gemogen. Mijn ogen blijven even steken op een vrouw in het roze. Ik ken dat mens. Ze werkt op het Ministerie en was erbij toen ik mijn verhaal over Sirius vertelde aan de Minister. Zij was degene die deed alsof ik gek was. Ik weet nu al dat ik haar zal haten. Het schiet me te binnen dat ik haar heb uitgescholden voor ouwe pad. Aan haar priemende ogen te zien weet ze precies wie ik ben en is de haat wederzijds.

Ik neem plaats aan een plek aan de Lerarentafel, tussen Flitwick en McGonnagal. Fijn, mijn twee ex-leraren.

"Ik verwelkom professor Cooper, die dit jaar de lessen Gedaanteverwisselingen zal delen met professor McGonnagal," zegt Dumbledore tegen iedereen.

Een beleefd applaus galmt door de zaal. Ik glimlach naar de zaal. 

Zodra het eten verschijnt richt McGonnagal zich op mij.

"Hailey, ben jij het echt?" vraagt ze aarzelend. "Het meisje dat hier vroeger altijd op de schilderijen verfde?" voegt ze eraan toe.

Ik lach zacht. Dat weet ze dus nog. "Ja," zeg ik. De glimlach op haar gezicht wordt groter.

"Iedereen dacht dat je dood was!Ik ben blij dat je er weer bent."

"Ik ook," mompel ik zachtjes. En vreemd genoeg meen ik het.