The Fifth Marauder ~ Marauders

»Hoofdstuk 30«

Ik klop aan bij een vreemd huis, waarvan ik zeker weet dat ik het ergens van ken. Misschien is het ooit gebruikt bij een filmset.

Ik heb geen idee waarom Dumbledore me naar zo'n afgelegen plaats zou sturen. Het enige wat hij zei was: "Er zijn wat mensen aanwezig, maar ik weet zeker dat je ze aardig zult vinden."

En daarbij de mededeling dat ik niet aan moest bellen. Ik kon beter zachtjes kloppen, volgens Dumbledore.

Hoewel dit beter is dan hoe mijn kerstvakantie er eigenlijk uit zou zien. Alleen op mijn kamer, met enkel chocola en een oud fotoboek als gezelschap. Het is mijn 'traditie' om elke kerst die foto's door te kijken.

Ik weet niet eens waarom. Uiteindelijk zorgen ze alleen voor tranen.

Na een tijdje gaat de deur open.

In de deuropening staat een kleine, mollig vrouw met vuurrood haar. Ze glimlacht naar me. Ze heeft een warme glimlach.

"Dumbledore zei al dat er iemand zou komen. Ik ben Molly Weasley," zegt ze hartelijk.

Aha. Dan moet dit de moeder zijn van de Weasleykinderen.

"Hailey," antwoord ik glimlachend. Misschien dat ik met kerst nog een beetje kerstgevoel zal hebben.

"Kom binnen, lieverd. Maar Dumbledore was niet erg duidelijk. Waarom ben je hier?" vraagt ze.

Oh. "Ik hoopte dat u me dat kon vertellen, eerlijk gezegd," zeg ik beleefd.

Er ontstaat een verbaasde uitdrukking op haar gezicht.

"Sorry, nee. Ik verwacht Albus vanavond, dus hij zal het vast uitleggen. Kom binnen, lieverd," zegt ze.

Ik knik en volg haar het huis in.

Zodra ik de gang in stap en om me heen kijk verstijf ik. Ik ken deze plek. En ik weet ook precies waarvan.

De huiselfhoofden aan de muur langs de trap. De schilderijen in de gang. De muffige geur. Het is jaren geleden dat ik hier ben geweest, maar ik denk niet dat ik dat ene kerstfeestje ooit zal vergeten.

Sirius. Sirius. Sirius.

"Lieverd, is er iets?" vraagt Molly.

"Ik ken deze plek," fluister ik zachtjes. Zou hij hier zijn? Mijn gedachten vliegen alle kanten op.

"O? Zeker weten? Het zou kunnen, ik woon hier niet," gaat Molly verder.

"Sirius," fluister ik nog zachter, te zacht voor Molly om te horen.

"Zei je iets?" vraagt ze.

Ik schud mijn hoofd. Ik vergis me. Hoop ik. Het zou kunnen dat ik me vergis.

"O-Oké," zegt ze, iets van haar stuk gebracht. "Er komen straks meer mensen, maar nu zijn alleen Alastor Moody, een schouwer, en Remus Lupin er."

"Remus?" mompel ik. Dat kan niet. Ik hem al zolang niet meer gezien. Niet sinds die nacht. Ik weet niet of ik er klaar voor ben om hem te zien. Hoewel, alles is jaren geleden. Ik zal nooit beter voorbereid zijn dan nu.

"Ken je hem?" vraagt Molly.

Ik knik langzaam. "Ja, ik ken hem," zeg ik. Mijn beste vriend. De enige die echt naar me kon luisteren als ik een probleem had.

Ik ben altijd jaloers geweest op Remus' rust. Hij hoefde niet op te vallen, maar was in zijn stilte slimmer dan iedereen. Ik bewonderde hem.

Molly opent de deur van de kamer. Mijn hart klopt in mijn keel.

"Dit is Hailey, ze is hier in opdracht van Dumbledore. Ze zegt dat ze jou al kent, Remus," stelt Molly me voor.

In de kamer zit een man met een of ander glazen oog. Zijn gezicht zit vol littekens. Ik besef dat ik hem ken. Alastor Moody is de man die me ooit hielp bij Grindelwald te komen.

Normaal gesproken zou ik hem langer bestuderen, maar nu trekt de andere man al mijn aandacht.

Ik herken hem nog zo goed. Zijn haar is inmiddels grijzend en hij ziet er een stuk ouder uit dan hij zou moeten. Maar hij is nog precies hetzelfde. Ik besef nu pas echt hoe ik hem gemist heb.

Remus springt op. "Hailey!?" roept hij.

In plaats van een antwoord te geven ren ik naar hem toe. Zonder woorden te verspillen trekt hij me in een knuffel.

"Ik heb je gemist!" roep ik. Ik kan mijn enthousiasme niet langer beheersen.

En vreemd genoeg, is het verdriet dat ik verwachtte bij ons weerzien nergens te bekennen.

"Ik jou ook," zegt Remus en hij glimlacht. "Ik wist niet eens dat je nog leefde!"

Ik schud lachend mijn hoofd. "Je kent me toch, Remus? Je komt niet zo makkelijk van me af!"

Hij lacht en trekt me nog dichter tegen zich aan. Zelfs zijn geur is niet verandert.

"Maar waarom ben je hier?" vraagt hij als we onze omhelzing verbreken.

Typisch Remus; meteen ter zake komen.

"Geen idee. Dumbledore vertelt het straks vast. Remus, wat doen we in het huis van Sirius?"

Ik moet het wel vragen.

Ik zie Molly vanuit mijn ooghoek verstijven.

"Hailey, over Siri-"

Ik onderbreek mijn vriend. "Ik wéét dat hij onschuldig is, Remus."

Er ontstaan tranen in mijn ogen. "Er is gewoon zoveel gebeurt. Sirius zou Geheimhouder zijn. Maar omdat ik zwanger was haalde ik hem over het niet te doen."

Ik hoor Molly een verschrikt geluidje maken bij mijn woorden, maar ik praat verder.

"We hadden het je moeten vertellen. Maar we dachten, ík dacht, dat je veiliger was als je het niet wist. Peter werd benoemd tot Geheimhouder. En toen ze me kwamen vertellen dat.."

Ik slik. Remus grijpt mijn hand.

"Toen besefte ik wat er gebeurd was," maakte ik mijn verhaal af.

"Hij is hier," zei Remus zachtjes.

Ik kijk Remus verward aan.

"Wie? Sirius?" vraag ik.

Als Remus knikt sluit ik kort mijn ogen. Dit kan niet waar zijn. Remus en Sirius, beide in dit vervloekte huis?

"Wil je hem... zien?" vraagt Remus voorzichtig.

Natuurlijk.

"Ik mis hem," mompel ik.

"Volgens mij missen Alastor en ik iets," komt Molly tussen beide.

"Hailey Grindelwald is teruggekeerd." De eerste keer dat Alastor Moody zijn mond opentrekt.

Blijkbaar is Alastor Moddy niet vergeten wie ik ben.

Remus glimlacht bij die woorden en Molly kijkt alleen verwarder.

"De Marauders zijn nooit met vier geweest. Het vijfde lid staat voor je. Hailey is de vijfde Marauder," zegt Remus.

Ik glimlach. "Ik heb je gemist."

Ik heb mijn oude leven gemist.

"Ik jou ook, Hailey. En Sirius heeft je ook gemist. Hij is boven." Remus' niet al te subtiele hint dat ik naar Sirius moet gaan.

Allerlei vragen vullen mijn hoofd. Wat als hij me vergeten is? Of als hij me haat, omdat ik hem niet uit Azkaban heb gehaald? Of als..

"Oké," doorbreek ik mijn eigen gedachten.

"Ik ga naar hem toe."