Zelina "Princess Hurt"

Ang Pagkatuklas ni Brix.

Chapter Twenty-One

Naalimpungatan si Jazz.Narinig din niya ang pagtikhim ng katabi kaya agad niya iyong nilingon.Bumungad sa kanya ang pinakaguwapo na yatang nilalang na nakilala niya.He was looking straight in front kahit na halatang hindi naman na ito nagmamaneho.Tumahimik na kasi ang sasakyan.

Sumulyap siya sa labas ng bintana at nakita ang pamilyar na gate ng tinitirhan niyang condo.Doon niya naalalang hinatid pala siya ni Brix para iuwi sa condo niya.Agad siyang umayos ng upo at hinaplos ang buhok pati ang gilid ng mga labi.Hindi pa naman niya alam kung ano ang mga sleeping habit niya.Hindi naman siguro siya naglaway muli noong natutulog siya?

Mayamaya ay bumaba si Brix ng sasakyan.Sinamantala niya iyon para sumilip sa vanity mirror ng sasakyan upang siguruhing mukha pa rin siyang tao.Nang marinig na bumukas ang pinto ng kotse sa gilid at dali-dali niyang isinara ang vanity mirror.Bumababa pala si Brix para pagbuksan siya ng pinto.

"You feeling okay?"

"I...Uh...Yeah,thanks."

Bumaba na siya ng sasakyan.Mukhang nakabuti ang pagtulog niya sa sasakyan nito dahil nabawasan ang sakit ng kanyang ulo.She stilled when she felt his hand on the small of her back.Tiningnan niya si Brix,mukhang hindi naman naramdam ng binata ang kuryenteng naramdam niya ng hawakan siya nito.

Nanatiling blangko ang ekspresyon ng binata.Ano ba ang iniisip niya?Ginawa lang nito iyon para alalayan siya dahil nga may sakit siya.Siya lang itong sobrang apektado.Pagpasok nila sa gate ay siya namang paglabas ng Papa David niya.

"Salamat sa paghatid sa anak ko.Makakaalis ka na,"bungad sa kanila ng Papa niya.

"Wait?Ano'ng ginagawa niyo dito?"nalilitong tanong ni Jazz."And how did you found out where I lived?"

"Are you not happy to see me,my lovely daughter?Bakit hindi mo tanungin sa kanya kung bakit ako nandito ngayon,"saka ito lumingon kay Brix.

"Teka!Naguguluhan ako,"pinandilatan ni Jazz si Brix bago niya ito tinanong.
"Ikaw ba ang nagpapunta kay Daddy dito? Imposibleng ikaw ang nagbigay nang address ko?"hula ni Jazz.Pero sa sulok ng bahagi ng kanyang isipan ay baka si Sonia ang nagparating sa kanyang ama.Magkakasabwat sila.

"Jazz,hindi na mahalaga kong sino ang nagpapunta sa'kin dito.Ang mahalaga ay nakita kita,"ani David."Umuwi ka na sa mansion."

"At sinong nagsabi sainyo na uuwi ako?I can't live like a prison again.I'm your daughter but you treated me like a prisoner.Daig pa ang isang kriminal!I can take care of myself.Now,may I excuse,"ani Jazz.

"Sasama ka sa akin sa ayaw at sa gusto mo!Malapit na ang nakatakdang kasal niyo ni Nicoh.Hindi maaring hindi iyon matuloy."

"Who said so?'Di ba si Sonia dapat at hindi ako?At hindi ako sasama sainyo.At hindi ako magpapakasal sa anak ng business partner niyo.If you want,kayo na lang ang magpakasal dahil hindi niyo ako mapipilit!Hindii!"nanlalasik ang mga matang sabi nang dalaga."And you!"baling niya kay Brix."Go home.See you at the office tomorrow.Bye,"saka padabog na naglakad si Jazz patungo sa condo niya.

"Jazz!Jazz!Come back here!"tawag ni Mayor David sa anak pero hindi na siya nito nilingon pa.Walang nagawa ang matanda kundi umalis na lang sa lugar.Babalikan na lang niya uli ito at kukumbinsing umuwi sa mansion nila.The wedding of Nicoh and Jazz is soon to be celebrated.Isa iyon sa kanilang kasunduan.

Buong gabing hindi mapakali si Brix sa kanyang kuwarto.Pilit inaalala ang narinig niyang sinabi ni Mayor David kay Jazz.Ang nakatakdang kasal nito sa anak ng business partner ng ama niya.At ang kahihinatnan ng kasal nang dalawa.Why should I care!?gigil na sabi ni Brix sa sarili.Kailangan bang ligawan niya uli ang dalaga?Brix touched his heart mabilis ang tibok no'n dahil sa nanggigil niyang saloobin.Ang pagtago nila kay Jazz at ang ginawang parang isang bilanggo.

Mabigat pa rin ang pakiramdam ni Jazz nang magising kinabukasan.Tila binibiyak ang kanyang ulo ngunit pinilit niya ang sariling bumangon.Ililigo nalang niya ang init na nararamdaman.Gustuhin man kasi niyang magpahinga,hindi rin niya magawa.Hindi mawala sa isip niya ang naiwang trabaho sa opisina.Ipinangako na lang niya sa sariling tatapusin agad ang trabaho pagkatapos,magpapahibga nang husto.

Pagkatapos maligo ay nagbihis na siya.Nagpulbos lang siya at naglagay ng lip-gloss saka binitbit ang bag.
Napadta siya sa kinatatayuan nang mapagbuksan ang pinakahuling tao na yatang inaasahan niyang mabubungaran sa labas mismo ng pinto.Brix was wearing a pair of faded blue jeans and simple black shirt.Napakasimple ng suot nito ngunit hindi pa rin niya mapigilang humanga.He was a sight to behold.

"Good morning,"bati ni Brix.Hindi ito nakangiti ngunit parang naglaho lahat ng sama nang pakiramdam niya nang makita ang binata.

"I...Ah..Good morning,Sir."Tumikhim siya upang ibalik ang sarili sa realidad."Ano ang ginagawa mo rito nang ganitong kaaga?"

"Saan ka pupunta?"Tila hindi narinig nang binata ang tanong niya dahil sumige ito sa sariling tanong.

"Sa opisina.Narito ka ba para sunduin ako uli?"

"Nakikita mo bang nakasuot ako ng pang-opisina?"

What does he mean by that?Posible kayang siya talaga ang ipinunta nito?
"Well,I need to get going now.Kung may lakad ka ay feel free to go."
At akmang lalagpasan na ito nang humarang si Brix sa daraanan niya.Sinubukan niyang umiba ng direksyon ngunit humarang ito muli.
"Ahm...Sir,hinaharangan mo po ang daan ko."

"Alam ko,"balewalang sabi nito.

Gusto nang magtaka ni Jazz sa ikinikilos ni Brix ngunit wala talaga siyang panahong isipin iyon ngayon.Hinihintay na siya nang mga papeles sa opisina.And she tried to get him pass again,ngunit napatili na lang siya ng umangat ang mga paa.He was carrying her like a sack of rice!
Walang salitang ipinasok siya ni Brix sa kuwarto at ibinagsak sa kama.

"Next...