Wattpad

three: confess

"Ee?"

Böyle olacağını bilmiyordum, inanın ki şişeyle eşleşen üyeler dolaba doğru giderken yaptığım tek şey sadece kahkaha atarak eğlenmekti. Belki şu an dip dibe olduğum, nefeslerimin nefeslerine karıştığı kişi Yoongi olmasaydı bu sandığımdan daha kolay olabilirdi. Şimdiyse aramızda milimler varken iki kişiyi alabilecek büyüklükteki dolap adeta ufak bir kutuya dönüşmüştü ve zaman da akmayı bırakmış, bizi izliyordu sanki. Dudakları, bana bakan yoğun bakışları hemen dibimdeydi ve içerisinin karanlık olmasına rağmen onu çok net bir şekilde görebiliyordum; dudağının hemen kenarındaki ufak bir kıvrım beni selamlıyor ve geçen saniyelerde ölmemden zevk alıyor gibiydi. Acaba Yoongi bu hallerimi fark etmiş ve benimle oynamaktan zevk mi alıyordu?

"S-sanırım, itiraf falan yapmamız gerek?" Belli belirsiz sesimle konuştuğumda bakışlarımı onunkilerden kaçırmak isterdim fakat Tanrı aşkına, bu neredeyse o dibimdeyken öylesine zordu ki! İçinde bulunduğumuz sıkışık dolaba girdiğim andan beri hızlıca atmaktan sanki kanatlanacakmış gibi hissettiğim kalbimi duymaması için dua ediyordum içten içe. Bir şeyleri fark etmesini istemiyordum, benim düşüncelerim bile karmakarışıkken ona bir açıklama yapamazdım çünkü.

"Evet, öyle. Başlamak ister misin?" Kendinden emin sesi beni cevaplarken hala bakışları bakışlarımdaydı ve size yemin edebilirim ki bana ilk defa böyle baktığını görüyordum. Oyun ya da gerçek, ilk defa böyle anlamlıydı bakışları ve bu bir şekilde kalbimde umut kırıntılarını canlandırmaya başlıyordu, bu his hoşuma gitse de sevmemiştim. Her ne kadar olayın büyüsüne kapılan bir insan olsam da asla büyük resmi görmezden gelmezdim. Bana karşılık verseydi, ne olacaktı ki? Olmayacağını biliyordum, olmayacağını bile bile kabullenmiştim ben tüm bunları.

"Ben.. bilmiyorum. Sen başla istersen hyung." Söylediğim son kelime ağzımdan öylesine tezat, öylesine isteksizce çıkmıştı ki; bir daha bu kelimeyi söylemek istemediğimi fark ettim. Fakat bunun mümkün olmayacağını idrak etmem birkaç saniyemi almıştı. Her ne kadar bu hisleri besliyor olsam da her şey benim içimde olup bitiyordu, kimse bilmiyordu. Ne üyeler, ne hayranlar, ne de o. Gerçek hayattaydık ve bu hayatta rollerimiz, birbirini ağabey-kardeş gibi gören iki grup üyesinden öte değildi. Hiçbir zaman bu gerçeği göz ardı etmemiştim fakat, belki de ilk defa bu kadar canımı yakmıştı.

"Özledim." Dediği şeyle düşüncelerimden ayrılıp ona baktım, dediğini anlamadığım için kaşlarımı çatarak ona baktığımda beni meraklandırmadan devam etti.

"Seni özledim, Jimin-ah. Tanrı aşkına; tüm hafta boyunca benden uzaklaştığını, garip bakışlar attığını göremeyecek kadar salak mı sandın beni? Ne olduğunu bilmiyorum fakat bir şeyler olduğunu biliyorum. İstemeden bir şey mi yaptım? Canını sıkacak bir şey falan mı söyl-" Gözlerimi sımsıkı kapatmıştım, beni özlemiş olması sanki olabilirmiş gibi beni daha da heyecanlandırsa da tüm bunları birbir söylemesi bir hafta içinde yaşadığım tüm bu buhranları ve anlamsız hisleri aniden yoğun bir şekilde tekrar hissetmeme neden olmuştu ve bunun canımı acıttığını bilmediği için onu suçlayamamıştım.

Suçlayacağım biri varsa, o da bendim.

"B-bir şey olduğu yok Yoongi, sadece son bir haftadır bir sürü şey düşünüyorum ve bunları size yansıtmamak için elimden geleni yapıyorum. Turlar başlayacağı için yine stres yaptım büyük ihtimalle, başka n-ne olabilir ki?" Hızlıca kendimi ifade ederken bu sefer kaşlarını çatan o olmuştu ve o anda dank etmişti: ilk defa ona sadece ismiyle seslenmiştim, ağabey dememiştim ve bu ufak detay neden böyle garip hissettiriyordu?

"Hyung! Yoongi hyung! Ah, özür dilerim, şey, birden hızlıca konuşunca-" Kelimelerimi bölen ellerimi çevreleyen sıcak elleri olmuştu. Bakışlarım aniden ellerimize kaydı ve bu güzel manzarayı izlemeye başladım. Anahtar-kilit uyumu gibi olduğunu düşünürdüm ellerimizin uyumunu ve bu hislerimden sonra tekrar böyle düşünmek çok doğru geliyordu. Birbirimiz için yaratılmış gibiydik ve ben bu gerçeklikle ona daha da çekiliyordum.