Wattpad

ten: get close

zorunluluk değil fakat bölümü yazarken before you exit - clouds şarkısını dinleyerek yazdım, isterseniz bakabilirsiniz. iyi okumalar, sizi seviyorum💛

-

"Açıklayabilirim."

Biri bana bu klişeyi yaşayacağımı çok daha önceleri söyleseydi alayla dil çıkarırdım fakat Yoongi'nin üzerimde gezinen bakışlarına verebileceğim tek cevap buyken kendimi yerin dibine sokmak istiyordum.

Tam bir gerizekalıydım.

Hışımla açtığım kapıdan çıkan sesle Yoongi bana aniden dönerken bir yandan etrafı aramamı ve elinde gördüğüm telefonla duraksamamı, bir yandan da alt bölgeme tutuşturduğum havlunun düşmemesi için gösterdiğim çabadan ötürü giderek rezil olmamı beklemiyordu ki şaşkın bakışları telefonum ve çıplak göğsüm arasında hızla mekik dokuyordu. Gözlerimi sıkıca yummak istedim, bunların hepsi hayal, Yoongi senin hakkınızda yazılan kurguları okuduğunu bilmiyor, diyerek kendimi avutmak istedim fakat karşımdaki manzara öylesine sahiciydi ki bu yapacağım şey kendimi kandırmaktan öteye gidemezdi.

Yerin dibine girmek istiyordum, evet, hiçbir şey yaşanmamış gibi ortadan kaybolmak istiyordum fakat tüm bedenim, beynime aykırı olarak çalışıyordu sanki. Yaptığım şey gözlerimi kırpmadan ona bakmak, herhangi bir tepkisini kaçırmamak adına kılı kırk yarmaktı tam olarak. Altımda kaymaya meyilli olan havluyu tutmaya çalışmak da oldukça zordu çünkü ellerimin zangır zangır titrediğini belli etmemek adına saklayamıyordum da. Anlayacağınız, boku yemiştim işte.

"Jimin... Bu..." Hala ekranda lanet uygulamanın açık olduğu telefonumu ilk defa görmüş de incelercesine elinde çevirip dururken yüzünü hala pürdikkat izlemekle meşguldum ve saniyeler içinde değişen ifadesi giderek ağlama istediğimi arttırıyordu. Dudakları garip bir şekil alarak bana baktığında kendini gülmemek için sıktığını anlayabilmiştim. Tamam, belki sinirlenip kızmasını beklerdim fakat benimle alay edip gülecek kadar da gururumu inciteceğini düşünmemiştim çünkü hadi ama, dün ağlarken beni ne olursa olsun bırakmayacağını söyleyen adamın bugün benimle eğleniyor olması, saçmaydı?

Kafamın içinde dönüp dolaşan milyonlarca düşünceye ve seslere rağmen -kaç dakika geçtiğini falan bilmiyorum- hala duraksadığım yerde, altımda sadece bir havluyla ve şaşkın gözlerimle ona bakarken yapmasını istemediğim şeyi yaptı.

Kahkaha attı, fakat nedenini tahmin bile edemezdim.

"Sen... Bunun için mi... Benden... Uzak duruyordun?" Kahkahaları arasından seçtiğim kelimelere bozulmuştum. İster inanın ya da inanmayın ama ben bu anın elbet bir gün yaşanacağına inancımdan dolayı olur da Yoongi bu kurguları okuduğumu öğrenirse diye bu anı milyonlarca kez düşünmüş, tüm ihtimalleri göz önüne almış ve herbir ihtimal için söylecek uydurma bahaneler bulmuştum ama, bunu beklemiyordum işte. Onu seviyor olmam çok olağan bir şeymiş gibi tavırlarımı saçma bulup eğlenmesi sinirlerimi bozmuştu. Belki de bunu benden beklemediğini falan söyledikten sonra çekip gitseydi, daha az şaşkın olurdum.

"Şey..." Benden beklenilen gibi, ne diyeceğimi bilemeyerek bocalamıştım fakat bu sefer suç bende değildi ki. Gerçekten, onu sevdiğimi artık kesin olarak biliyordu -yani sonuçta ona karşı bir şeyler hissetmeseydim, neden bu kurguları okurdum ki?- ve yaptığı tek şey karşımda katıla katıla gülmekti, şaşırdığım için beni suçlayamazdınız. Attığı kahkahalar yerini sakin bir gülümsemeye bırakırken tebessümünün altında yatan imayı görmemek için altıma sarılı olan havluyu sıkılaştırmak adına dikkatimi ona vermiştim. Bakışlarında gizlenen alayı görmek, isteyeceğim son şey bile değildi.

Havluyu tam olarak belime sardıktan sonra çekinerek başımı ona kaldırdığımda oturduğu kanepeden kalkmış, yavaş adımlarla bana yaklaştığını gördüğüm gibi geriye adımlamamla dünkü gibi sersemce koltuğun kolçağına yaslanmam bir olmuştu. Dejavu hissi tekrar bedenimi sarıp sarmalamıştı fakat bu sefer hissettiğim şeyler çok daha farklıydı ve bu anı farklı yapan şeyse Yoongi'nin üzerimde gezinen bakışlarıydı.