The Day I Fall

- 21 - THE FINAL CHAPTER

Chapter 21
- Awake -
———
ꜱᴘᴇᴄɪᴀʟ ɴᴏᴛᴇ ɴɪ ᴀᴜᴛʜᴏʀ :
  so uhmm.. Umabot na sa last chapter ang story na ito. (ಥ_ಥ) nakakalungkot mang isipin pero this is the end.
  Dahil nag-special note ako lulubosin ko na. Magpapa-special mention ako sa mga nagbabasa ng story ko. Lalong-lalo na sa pinaka-unang nagbasa ng story ko
*•.¸♡ ɪ ʟᴏᴠᴇ ʏᴏᴜ ᴍᴜᴀʜ ♡¸.•*
At sa mga reader na walang sawang magbasa ng The day i fall i love you na.
   Naa-apreciate ko na kahit na marami kayong binabasa ay may time pa rin kayo na basahin ’yong story ko kaya ＾∇＾enough na iyon para pasayahin niyo ang araw ko.
       Once again I LOVE YOU sa mga nagbabasa ng story ko. Di niyo lang alam kung gaano ako kasaya ng makita kong binabasa niyo ito ♡♡♡.
                     
                                   -_ᎽᎪᎠᏒᎬᎪm_

——

Nakalimutan ko na siya. Ang salitang lagi kong sinasabi sa utak ko kapag bumabangga na naman si Adrian sa utak ko.
One month after ng malaman ko na ikakasal na siya sa girlfriend niya at dahil kumpare ni papa ang papa niya nagkaroon ako ng tiyansa na makita siya.

“ Si Kuya Adrian po? ” tanong ko sa Kumpare ni Papa . “ Nandoon siya sa pinaka-dulong kwarto.” sabi niya at ngumiti. I smile back at him too.
Agad akong naglakad papunta sa pinakadulong kwarto. Di ko alam ang gagawin ko. Kung ano ba ang sasabihin ko? Aamin ba ako!? E! Ikakasal na nga siya e.
Nandito na ako sa harapan ng pintoan . Napalunok ako at pipihitin na ang door knob ng bigla na lamang bumukas ang pinto .

“ O! Maria? ” laking gulat sinabi ni Adrian sakin. “ Hi! Kuya Adrian. ” for the first time binaggit ko ang first name niya sa harapan niya. “ Pwede ba tayong mag-usap? ” tanong ko. “ Sige~ meron din akong sasabihin sayo. ” nae-excite na sabi niya at hinila ako papasok ng kwarto.

——

“ Hindi ko alam na mag-kumpare pala ang mga Papa natin kaya pala ng makita kita familiar mukha mo. ” panimula ni Adrian na nakaupo sa mini sofa sa harapan ko. “ Uhmmm.... ” sabi pa niya na nagi-isip ng topic. Ako? Heto hindi alam ang sasabihin. Nagsara na ata ang bibig ko e.
“ Gusto mo ba ng Tea? ” tanong niya . “ Hindenapo. ” mabilis na sabi ko. [ Hinde na po ] bigla naman siyang ngumiti . “ Bakit ka pala pumunta dito? ” sabi ni Adria sabay ayos sa neck tie niya. Ngayon ko lang napagtagpo na nakasuot siya ng formal suit kagaya ng laging suot ng groom.
Bagay na bagay sa'kanya.
Napalunok ako.
“ Gusto kit—ko po ng tea. ” kung alam ko lang na di madaling umamin ng feelings nag-practice sana ako. Muntik ng madulas ang dila ko. “ Wait. Pagkukuha kita. ” sabi ni Adrian at naglakad papunta sa mini kusina ng room na ito.

Napapakagat ako ng daliri ko . Hindi ko talaga alam ang gagawin.

* Enggggggg *
Nagulat ako ng magbukas ang pinto and there i saw Adrian's girlfriend—or should i say Wife.
Ang ganda niya walang-wala ako kung parâ sakanya. Nakangiti siyang pumasok at hindi ata naramdaman ang presensya ko at yinakap niya patalikod si Adrian.

(^_^) ok lang ako! Wag niyo ako pansinin.

“ Marcel . ” gulat na gulat na sabi ni Adrian at napatingin sa Asawa niya. “ Namiss kita Hobby . ” sabi naman nong asawa niya. “ Bat ka nandito? Alam mong masama na nakita kita na nakasuot ng gown mo ng di pa tayo nakakasal. ” alalang sabi ni Adrian.
“ Wala ako pake! Ayaw kong may makaagaw sayo. ” sabi nong asawa niya at napatingin ba naman sa'kin. Abay! Ginawa pa akong third wheel. Kung di lang siyang nakakatanda e.
Nakakainis hah!
“ Pft. Hahaha ano ba Marcel! Siya ’yong sinasabi ko sayo na si Maria. ” natatawang sabi ni Adrian. Bigla naman nanlake mata nong babae. “ Teka... You mean ’yong Maria noo? ” What? Ano ba pinagsasabi nila?
Nagulat ako ng yakapin ako nong Asawa niya.
“ Wahh! So? Ikaw ba ’yong kakambal ko? ” tanong niya na ikinagulo ng muka ko. Napaupo sa harapan namin si Adrian.

Kweninto ni Adrian ang lahat ng feelings na naramdaman niya ng makita niya ako. Kaya daw parang malapit siya sa'kin kasi Kapareho ko daw ng ugali ’yong Asawa niya.
Di ako nagalit. Kasi nawala naman na din ’yong feelings ko about sa kanya.

“ Marcel! Naku ikaw bata ka bat nandito ka! Halika na nga. ” biglang pagpasok ng Mama ni Adrian at hinila ’yong Asawa niya.
Nanahimik kaming dalawa ni Adrian hanggang sa mapa-ubo aki ng pakunwari.
“ Ahhh...kuya Adrian.” panimula ko na ikinakaba ng buong heart ko. “ Bakit? ” tanong niya.
“ May sasabihin po ako.” seryosong sabi ko.
“ Ano ’yon? ” nakangiti niyang sabi.
“ Gu—gusto ko lang p—ong sa—sabihin n—na .... ” hindi ko alam ang sasabihin ko sa huling sentence ko.
“ Na? ” nagiintay na tanong ni Adrian.
“ Na...” sabi ko at nagi-isip kung ano ba ang tamang kasunod sa sentence na binuo ko.
“ Adrian! Ready na ang lahat.” biglang may pumasok na isang lalake na mukang organizer.
“ Ahhh ganon ba. ” sabi ni Adrian at tumingin sa'kin.
“ Ano ’yong sasabihin mo Maria? ” tanong niya ng umalis na ang organizer . “ Na......” namamawis na sabi ko. Hinintay niya ang sasabihin ko pero dahil sa bumalik na naman ang organizer. “ Maria.. Sorry to enterupt pero pwede mi bang sabihin na lang sa'kin mama—”
“ Gusto kita kuya Adrian. ” Hindi ko alam kung saan ako nakakuha ng kapal ng mukha na umamin sa araw ng kasal ni Adrian.
Gusto ko ng sampalin ang sarili ko sa ginawa kong kalokohan. Ayaw kong tignan si Kuya Adrian pero dahil Vuvu ako ay tumingin ako.
He was also looking at me. Na ikinagulat ko.
“ Maria. ” nakangiti niyang sabi at inayos ang buhok ko na alam kong magulo.

“ I'm sorry . ”

Tanggap ko naman e. Pero bakit ganon? Bakit parang ang sakit?

* Plok* Plok* Plok*

“ Hala! Maria wag ka iiyak . Hindi ko naman sinasadjang saktan ka pero alam mo naman ’yong sitwasyon. ” pagpapaliwanag niya na ikinaiyak ko pa.
Ano ba kasi ’yan! Bat ba kasi ako umamin.
“ Uy! Ang tagal mo Adrian. ” sabi nong organizer na napatigil dahil nakita ako. “ Anong nangyare? ” tanong pa nito. “ Shane susunod na ako mauna ka na.” rinig kong sabi  ni Adrian.
Pinilit kong hindi umiyak. Akala ko nakalimutan ko na sita at wala na akong feelings. Ayon pala nagtatangahan lang pala ako.
“ Maria~ I'm so sorry . ” sabi na naman ni Kuya Adrian. Napangiti ako at pinilit na tumingin sa'kanya.
“ It's ok kuya Adrian. Atleast nasabi ko na ang part ko at hindi na ako magre-regret pa. Salamat dahil naging crush kita. ” nakangiting sabi ko at napatakbo ng di oras.

                                 The end—
                    Thank you for reading