Let Me Be The One (Completed)

Chapter 3

Caterina sighed then went to her  office. As much as i want ayaw kong magpa apekto sa kanya. I want this day to be normal day walang Damon na involve. I put my bag near in the couch at agarang umupo at simulan ang pag do drawing. Mas marami pa akong dapat unahin at tapusin. Damn it Caterina focus! Sigaw ko sa aking sarili at pinag patuloy ang aking ginagawa. 

Hours passed at busy parin ako sa aking ginagawa. I even forgot my lunch dahil subsob ako sa trabaho. And thankfully kahit sandali nakalimutan ko rin si Damon at marami rami rin akong natapos na design.

"Ma'am Caterine the Linings company is here para eh deliver ang eh norder nating mga tela." Napaigtad naman ako dahil sa gulat.

"Shit Jen you really scared me to death ni hindi ka kumatok sa pinto bago pumasok"galit galitan kong sabi sa kanya. Sino bang hindi magagalit eh bigla biglang sumusulpot!

"Fyi Ma'am kanina pa po ako kumakatok sumasakit na nga mga kamay ko sa kakatok eh kaya pumasok na ako. Kayo naman po ang busy at hindi narinig ang katok ko.." palabi nyang saad. At lintik na babae to.

"Ewan ko sayo. Na check mo ba lahat ng mga tela?" Patanong kp sa kanya.

"Yes po, kompleto po lahat walang kabig walang kulang sa mga tela" agarang sagot nya.

"Then ok, sabihan mo sila salamat kamo sa pagpadeliver"

"Ok po Maam" sabay saludo nya at hagikhik. Lintek may sayad yata ang ulo ng kaibigan ko. Tiningnan ko lang sya ng masama.

"Anong tingin yan Miss Caterina?"

"Wala, siguro nakakita ka ng gwapo sa labas kaya ganyan ka" paratang ko sa kanya.

"Eh kasi.. yung nag deliver po kasi eh yong driver shit Ma'am makalaglag panty sa kagwapohan" parang kiti kiti nyang sabi.

"Ah kaya pala" yun nalang ang nasabi ko. Well Jen is single kaya walang problema kong ma bo boyfriend sya basta hindi nya lang pababayaan ang trabaho nya.

"Sige po Ms Caterine alis na po ah" sabi sabay alis.

Hindi ko na sya tinapunan ng tingin dahil binalik ko ka agad ang mga tingin ko sa aking ginagawa. I need to finish this badly.

Weeks passed and now this is the day for my spring fashion show. Im so happy seeing models wearing my design. Busy ako sa katitiningin nila when one of the stuff approach me to go to my room dahil aayosan ako at magsisimula na anh fashion show. This is my dream since i was twelve dati rati sa notebook lang ako gumuguhit ng mga damit kaya parati akong pinapalo ni mommy kasi marami pa akong drawing kesa sa pagsusulat ng assignment etc. Tiningnan ko angsarili ko sa  salamin unti unti ko ng nararating lahat ng pangarap ko dati. Parati akong tinatanong ng mga tao espcially ang pamilya ko kung kailan ako mag aasawa. For petes sake bente una palang ako hindi trenta años.

"Ms Caterine lo spettacolo inizerià tra 10 minuti" sabi ng isa sa mga stuff.

I nodded to her at tiningnan ko ulit ang aking sarili sa salamin bago umalis. This is it! Habang nag lalakad papuntang backstage kasama ang lahat ng mga models. This is not my first time having a fashion show pero kimakabahan ako ng sobra. Hindi naman ganito dati dahil more on excitement than nervous pero ngayon hindi ko maintindihan.

I played my forefinger while waiting on the cue para lumabas at bigyan ng maikling speech ang mga manonood. Kakina ko pa hinahanap si Jen pero ang bruha hindi ko makita kita.

Hours passed at natapos na rin ang fashion show I cant help not to smile after i heard feedbacks from audience all of them like my design samahan pa kung pano dalhin ng mga models ang ginawa kong damit.

"Ms Caterine! Ms caterine!" Sigaw ni jen na gusto gusto kung sabunotan dahil kanina ko pa sya hinahanap.

"Can you please tone down your voice Jen malapit lang ako sayo pero kung maka tawag ka sa akin parang na sa kabilang bukid ako" pahayag ko sa kanya.

"Saryy... kase naman Ms Caterine sobra po akong nasayahan sa successful na spring fashiom show nyo eh" ayan na naman parang kiti kiting pinudbudan ng asin.

Wala na akong nasabi sa kanya at umalis na papunta sa dressing room para sabihan lahat ng stuff ko na ligpitin lahat ng damit na ginawa ko. Habang wala sa sarili akong naglalakad sa pasilyo ng hotel kung saan dinaraos ang spring fashion show ng may naring akong boses. Boses ng isang tao na kahit kailan hindi ko malilimutan. I stopped walking at ramdam ko sa dibdib ko na 3 times ang kaba kompara kanina. Hindi ako makagalaw dahil natatakot ako.

"Laura"

Ang sarap pakinggan kapag tinatawag nya ako sya lang ang taong tumatawag sa akin ng Laura. I dont want to to move I tried pinchin my hand kasi baka nag dedeliryo lang ako ang boses ni Damon ang narinig ko.

"Laura"

Ayan na namam jusko gutom lang ito hindi totoo ang naririnig ko. Kailangan kong kumain ngayon. I tried to move my feet to walk away or run away.

"Dont you dare running away from me"

"What the!?" 

"Your not dreaming, turn around Laura I wanna see your face" matigas na pagkakasabi nya kaya kahit ayaw kong gawin hindi ko magawa parang merong spell ang bawat kataga na sinasabi nya.

"Damon" yun lang ang nasabi ko.  No no please nanaginip lang ako. Not today or tomorrow hindi pa ako handa.

"Laura you're still the same beautiful" hindi ko alam kong paniniwalaan ko ang mga katagang iyon. Four years ago winiwish kong sasabihin yan ni Damon sa akin pero hindi nangyari ngayon na nagkita ulit kami yan ang sasabihin nya.

"I - I need t-to go" yun nalang ang nasabi ko at agad umalis na hindi tinapunan ng tingin si Damon.  I still in shocked bakit ngayon pa takot at kaba ang naramdaman ko. I was crazy madly inlove with him.

*PA