Collision |BW2019|

|4|

Μόλις τον αντίκρισα σε αυτήν την κατάσταση,κάτι μέσα μου ράγισε.

Στεκόταν εκεί,παγωμένος,με δάκρυα να τρέχουν πλέον στα κόκκινα του μάγουλα.

Τον κοιτούσα στα μάτια και μπορούσα να δω τον πόνο του από τόσο μακριά.

Γύρισε μπροστά του ξανά και έφυγε γρήγορα.

Δεν μπόρεσα να αντιδράσω.

Προχώρησα στον διάδρομο και έστριψα εκεί που τον είδα να χάνεται.

Καθόταν κάτω στις σκάλες,με τα χέρια του μπλεγμένα στα καστανά του μαλλιά.

Μπορούσα να τον ακούσω να βαριανασαίνει.

Τον πλησίασα και πήγα να καθήσω δίπλα του.

"Φύγε"μου είπε κοφτά σκουπίζοντας τα δάκρυα του με το μανίκι της μπλούζας του,γυρνώντας από την αντίθετη πλευρά ώστε να μην τον δω.

"Μα Αντών-"πήγα να πω αλλά με έκοψε.

"Σε παρακαλώ"είπε και εκεί έσπασε η φωνή του.

Δεν υπάρχει χειρότερος ήχος από το σπάσιμο στη φωνή κάποιου.

Φανερώνει πόνο,αληθινό πόνο.

Τι μπορεί να του συνέβη και είναι έτσι σήμερα;

Κάθησα δίπλα του παρόλο που μου είπε το αντίθετο και τον παρατηρούσα όσο κοιτούσε τον άσπρο τοίχο απέναντι του.

Επικρατούσε μια σιωπή για αρκετά λεπτά.

Δεν με έδιωξε όμως,αρα αυτό είναι καλό σημάδι.

"Θέλεις να μου μιλήσεις για κάτι;"τον ρώτησα και έβαλα το χέρι μου στον ώμο του.

Εκείνος τινάχτηκε και πήγε πιο 'κει,κουνώντας αρνητικά το κεφάλι του.

"Σου ζήτησα να φύγεις αν θυμάμαι καλά"μου είπε σιγανά και με κοίταξε με τα κόκκινά του μάτια.

"Και εγώ έμεινα από όσο βλέπεις"του απάντησα και πήγα κοντά του.

"Δεν αξίζει να ασχολείσαι μαζί μου,έχεις και δικά σου"μου είπε με ένα πικρό γέλιο στο τέλος.

"Όλοι έχουμε τα δικά μας,αλλά δεν σημαίνει οτι δεν πρέπει να υποστηρίζουμε τους άλλους"του απάντησα και δεν μίλησε κανένας για μια στιγμή.

Ξαφνικά έσπασε εκείνος την σιωπή.

"Πως ένιωσες;"με ρώτησε αόριστα και απόρησα.

"Πότε;"τον ρώτησα κοιτάζοντάς τον.

"Όταν τον έχασες"μου απάντησε και τα γκρί του μάτια με κάρφωναν.