Collision |BW2019|

|2|

Πήρα,λοιπόν, επιτέλους τον δρόμο για το σπίτι μου.

Ο καιρός ήταν μουντός,δεν μ'αρέσει.

Πάντα λάτρευα τον ήλιο,όχι την υπερβολική ζέστη,αλλά οχι και το ψοφόκρυο.

Έφτασα έξω από το σπίτι μου,άνοιξα την πόρτα και είδα την μαμά μου να περιφέρεται πάνω κάτω στο σαλόνι.

"Μαμά,τι γίνετ-"πήγα να πω αλλά με έκοψε.

"Κλειώ,ζει"μου είπε υπερβολικά γρήγορα και στο μυαλό μου αμέσως ήρθε ο Άγγελος.

"Π-ποιος ζει μαμά;"είπα και παράτησα την τσάντα μου στο πάτωμα ακουμπώντας στο πλάι του καναπέ.

"Αυτός που τον πυροβόλησε"μου απάντησε αφού σταμάτησε να έρχεται πέρα δώθε, και με κοίταξε στα μάτια.

"Μα,αυτός...είχε καεί,έτσι δεν είναι;"την ρώτησα γεμάτη απορία και σούφρωσα τα φρύδια μου.

Όταν είχαμε κάνει καταγγελία στην αστυνομία,μας είχαν πει πως αυτός που σκότωσε τον  Άγγελο είχε καεί στο ίδιο του το αυτοκίνητο λίγους μήνες μετά.

Αλλά μάλλον έκαναν λάθος.

"Με πήραν τηλέφωνο σήμερα και μου είπαν πως είχε γίνει λάθος ταυτοποίηση"μου είπε και πήρε ενα ειρωνικό βλέμμα.

"Πολύ ωραία κάνουν τη δουλειά τους..."είπα και κοίταξα το πάτωμα

"Τι να σου πω.Μου είπαν πως δεν ξέρουν ακόμη ποιος είναι,και οτι επειδή υπάρχουν ελάχιστα αποδεικτικά στοιχεία και τρόποι να τον βρουν,υπάρχει περίπτωση να μην μάθουμε ποτέ"μου είπε και κάθησε στον καναπέ απέναντί μου.

"Τι πάει να πει να μην μάθουμε ποτέ;Θέλω να μάθω ποιος τον σκότωσε το καταλαβαίνεις;"είπα υψώνοντας τον τόνο της φωνής μου.

"Αγάπη μου μην φωνάζεις,θα τον βρούμε"ακούστηκε η φωνή του μπαμπά μου από πίσω μου.

"Ναι,το είδαμε τόσα χρόνια"είπα κοιτάζοντάς τους και τους δυο ανέκφραστα και πήγα στο δωμάτιό μου.

Κοπάνησα την πόρτα μου με δύναμη και έπεσα στο κρεβάτι ανάσκελα κοιτώντας το ταβάνι.

Ένιωθα θυμό,στενοχώρια αλλά και απελπισία.

Θυμό γιατί τόσα χρόνια πίστευα πως άλλος άνθρωπος τον είχε σκοτώσει,και πως ήταν και νεκρός!

Στενοχώρια για ευνόητους λόγους.

Και απελπισία γιατί ξέρω πως δεν πρόκειται να τον βρούν.