Collision |BW2019|

|8|

"Βολεύτηκες εντάξει;"με ρώτησε ο Αντώνης γελώντας και σήκωσα το κεφάλι μου να τον κοιτάξω δολοφονικά.

"Είμαι αγκαλίτσας τι να κάνουμε"του είπα και απομακρύνθηκα γελώντας.

"Μην αγχώνεσαι,με αγκαλίτσα έμπλεξες και 'συ"μου είπε χαρίζοντάς μου ένα χαμόγελο.

"Χαίρομαι τότε αγκαλίτσα"του είπα χαμογελώντας και τον βάρεσα ελαφρά στο μπράτσο.

"Και εγω νευράκια"μου απάντησε γελώντας όσο έβαζε τα χέρια στις τσέπες του φούτερ του.

"Ασταδιάλα μωρέ που θα με πεις εμένα νευράκια"του είπα μεταξύ αστείου και σοβαρού.

"Το δεχόσουν τις άλλες φορές όμως,δεν σε χάλαγε φαίνεται.Μήπως κάτι λέει αυτό;"μου είπε χαμογελώντας και τον κοίταζα με ανοιχτό το στόμα.

"Ωω ξεκίνα να τρέχεις"του είπα γελώντας και εκείνος ξεκίνησε να τρέχει.

"Δεν θα με πιάσεις νευράκια"μου φώναξε πρωτού καν ξεκινήσω να τρέχω και με έκανε να χαμογελάσω με την εικόνα που είχα μπροστά μου.

Είναι τόσο παιδί,καταφέρνει τόσο καλά όμως να κρύβει έτσι τον εσωτερικό του κόσμο που αμφιβάλλω αν αντιστοιχεί στην εικόνα του παιδιού που έχω μπροστά μου.

Κούνησα πέρα δώθε το κεφάλι μου και ξεκίνησα να τρέχω πίσω του.

"Σιγά ρε φίλε είσαι και δυο μέτρα με κάτι πόδια να,που θες να σε φτάσω εγω;"του φώναξα και εκείνος γύρισε στιγμιαία να με κοιτάξει.

Μου έβγαλε τη γλώσσα και χαλάρωσε λίγο τους ρυθμούς του.

Έτρεξα λίγο πιο γρήγορα,και εκεί που ήμουν έτοιμη να τον ακουμπήσω,ξαφνικά έγινε σκόνη ξανά.

"Εντάξει κέρδισες"του φώναξα πιάνωντας τα γόνατά μου κουρασμένη.

"Εγώ στο είπα" μου φώναξε από μακριά όσο επέστρεφε πίσω χαμογελαστός.

"Είσαι εντάξει;Συνεχίζουμε;"με ρώτησε και του έκανα νόημα να περιμένει ενα λεπτό,καθώς πάλευα να σταθεροποιήσω την αναπνοή μου.

"Έχουμε ήδη φτάσει οπότε πάμε"του είπα και κοίταξε πίσω του.

"Ααα εδώ μένεις;"με ρώτησε και εγω του έκανα μια περίεργη φάτσα.

"Ε για να σου λέω φτάσαμε;"του είπα γελώντας και εκείνος ανασήκωσε τους ώμους του χαμογελώντας.

"Μαμάααα"φώναξα καθώς έκλεινα την πόρτα πίσω μου.

"Κουζίνα"απάντησε και παράτησα την τσάντα μου στο χολ,κάνωντας νόημα στον Αντώνη να κάνει το ίδιο.