Collision |BW2019|

|16|

Η ώρα είχε πάει 2.

Καθόμουν στο κρεβάτι μου,με ορθάνοιχτα μάτια και  ένα μυαλό γεμάτο σκέψεις.

Δεν μπορούσα να κοιμηθώ μετά από όλα αυτά,δεν γινότανε.

Στριφογύριζα από τη μια,στριφογύριζα από την άλλη,μα ο ύπνος φαινόταν να με μισεί.

Μερικά δάκρυα κυλούσαν αραιά και που,αλλά τα σκούπιζα γρήγορα.

Χέδερ.

Ποια είναι αυτή η Χέδερ που έκανε τον Άγγελο να ξεχάσει κατευθείαν εμένα;

Και γιατί γνωρίζει πράγματα για αυτά που έκαναν ενώ εγω όχι;

Πρέπει να βρω την Χέδερ,πρέπει να μάθω την αλήθεια.

Δεν αντέχω άλλο να ζω στην άγνοια,έχω σιχαθεί να μην γνωρίζω τίποτα.

"Τι σκέφτεσαι;"

Άκουσα τη φωνή της μητέρας μου από τον διάδρομο.

"Μήπως ήταν ενα τεράστιο λάθος αυτό που είχαμε κάνει τότε;"

"Πώς σου ήρθε τώρα αυτό;"

"Δεν έχεις απορία για το πού βρίσκεται;Τι κάνει,πώς έχει γίνει,ποιος έχει γίνει;"

"Λεω να πάμε για ύπνο"

"Κάθε φορά τα ίδια λες ρε Κατερίνα"

Η συζήτηση αυτή των γονιών μου στο διάδρομο με έκανε να βγάλω τα ακουστικά μου και να στήσω αυτί στην πόρτα όση ώρα συζητούσαν.

Ποιο ήταν τεράστιο λάθος;

Για ποιον μιλάνε;

Ξεφύσηξα δυνατά και άφησα το σώμα μου να γλιστρήσει στην πόρτα,καταλήγοντας στο κρύο ξύλινο πάτωμα.

Έμεινα εκεί για κανένα 20λεπτο,με τα χέρια μου μπλεγμένα στα μαλλιά μου και το μυαλό μου πιο μπλεγμένο και από τα ακουστικά που είχα παρατήσει στο κρεβάτι.

Ο Αντώνης τι να κάνει άραγε;

Βασικά,κάτι πρέπει να κάνω εγώ με τον Αντώνη.

Πρέπει να ξεκαθαρίσω τι θέλω,τι θέλω πραγματικά.

Μετά από αυτά που διάβασα,νιώθω τόσο χαζή που ήμουν κολλημένη σε ένα άτομο,που εν τέλη δεν νοιαζόταν καν για εμένα,ακόμη και μετά τον θάνατό του.

Νιώθω θυμό,ξανά.

Θέλω να μάθω τα πάντα,μα χρειάζομαι τον Αντώνη και...

Νομίζω πως τον χρειάζομαι πολύ παραπάνω από όσο ξέρω.

Σηκώθηκα από το παγωμένο πάτωμα και κατευθύνθηκα προς το γραφείο μου,όπου βρισκόταν το κινητό μου.