Collision |BW2019|

|14|

Μπήκα στο σπίτι και έλειπαν όλοι.

Λογικά θα είχαν δουλειές.

Πέταξα τα κλειδιά στον καναπέ και ανέβηκα γρήγορα τις σκάλες που οδηγούν στο δωμάτιο μου.

Τώρα πού στο διάολο το έχω φυλάξει αυτό το κλειδί;

Άρχισα να ψάχνω ό,τι συρτάρι υπήρχε στο γραφείο μου,άδειασα κάθε κασετίνα,κάθε κουτάκι που υπήρχε,αλλά δεν βρήκα τίποτα σε αυτά.

Πήγα στην ντουλάπα μου,στο κάτω μέρος όπου φυλάω διάφορα άσχετα πράγματα που δεν χρειάζομαι.

Έβγαλα το μεγάλο κουτί και το αναποδογύρισα στο χαλί μου με γρήγορες κινήσεις.

Έψαξα μέσα στον χαμό μα πάλι το κλειδί δεν έλεγε να κάνει την εμφάνισή του.

Ξεφύσηξα ηττημένη και προσπάθησα να θυμηθώ που θα μπορούσε να είναι.

Προσπάθησα να θυμηθώ τις κινήσεις μου εκείνη την ημέρα που μου είχε δώσει ο Άγγελος το κλειδί.

Αποκλείεται να το έβαζα κάπου με άχρηστα πράγματα.

Κοπάνησα το κεφάλι μου με το καπάκι του κουτιού και ξεφύσηξα για ακόμα μια φορά.

"ΤΟ ΒΡΗΚΑ" φώναξα μόνη μου και πετάχτηκα επάνω τρέχοντας προς την συρταριέρα μου.

Άνοιξα ένα κουτάκι στο οποίο φυλάω κοσμήματα τα οποία δεν φοράω τόσο και εκεί ήταν που το είδα.

Χαμογέλασα και το έπιασα στα χέρια μου παρατηρώντας το.

"Ναι αυτό είναι"είπα και το έσφιξα στο χέρι μου.

Άφησα τα πράγματα μου στο χάος που βρίσκονταν,έκλεισα την πόρτα μου και κατέβηκα με γρήγορα βήματα τις σκάλες.

Κλείδωσα το σπίτι και έτρεξα όσο πιο γρήγορα μπορούσα στο σπίτι του Άγγελου.

Λίγα μέτρα μακριά από το σπίτι του,αντίκρισα τον Αντώνη να περιμένει στο παράθυρο ακόμη,έχοντας στερεώσει το κεφάλι του στις παλάμες του.

Του σφύριξα και γύρισε το βλέμμα του πάνω μου.

"Αντε ρε κοπέλα μου με χει φάει η αγωνία"μου είπε και μου έκανε νόημα να ανέβω.

Κοίταξα λίγο την απόσταση μέχρι το παράθυρο και ξεροκατάπια.

"Εμ,πώς το ανεβαίνουμε τώρα αυτό;"ρώτησα κοιτώντας τον Αντώνη αμήχανα.

"Εκείνος κοίταξε κάτω, γύρω-γύρω μήπως βρει κάτι αλλά κατέληξε στο να ξεφυσάει.

"Περίμενε"είπε και χάθηκε μέσα στο δωμάτιο.