Collision |BW2019|

|13|

"Στρίψε εδώ"είπα στον Αντώνη δείχνοντας με το δάχτυλό μου προς τα αριστερά.

"Όχι από εδώ είναι το σπίτι"είπε εκείνος και έδειξε από την άλλη πλευρά.

"Αντώνη.Αριστερά"είπα κοφτά έχοντας σηκώσει το ένα μου φρύδι,κάτι που παρεπιπτόντως κάνω αρκετά συχνά.

"Κλειώ.Δεξιά"είπε και εκείνος και προσπάθησε να με μιμηθεί κοροϊδεύοντας με.

"Αντώνη ξέρω καλύτερα που είναι το σπίτι από οτι εσυ"του είπα και έστριψα προς τα αριστερά χωρίς να του δώσω σημασία.

Εκείνος έβγαλε ένα επιφώνημα και γύρισα να τον κοιτάξω.

Είχε βάλει το χέρι του δραματικά εκεί που είναι η καρδιά του και είχε μείνει με το στόμα ανοιχτό.

"Πώς τολμάς και με αφήνεις ε;Φτου σου ρε,αλήτισα!Βλαχάρα ουστ!"έλεγε εκείνος χωρίς σταματημό με ένα υφάκι πληγωμένης ντίβας και έκανε κάτι κινήσεις με τα χέρια του.

Εγώ με όλη αυτή την εικόνα μπροστά μου ξέσπασα σε γέλια που ήχησαν σε όλη την ήσυχη γειτονιά.

Ο Αντώνης με παρατηρούσε με ένα χαμόγελο μέχρι τα αυτιά όσο γελούσα και ήρθε προς την κατεύθυνσή μου.

"Και να πως φτιάχνουμε το κέφι του νευράκια"μου είπε περνώντας το χέρι του γύρω από τους ώμους μου.

"Τι είχε το κέφι μου πριν;"τον ρώτησα όσο τον κοιτούσα ερωτηματικά.

"Δεν χρειάζεται να έχει κάτι για να θέλω να σε κάνω να γελάσεις"μου απάντησε τσιμπώντας μου το μάγουλο.

"Καλά λοιπόν"είπα με ένα χαμόγελο και του έδωσα ένα φιλί στο μάγουλο κάνοντάς τον να χαμογελάσει.

"Τελικά σωστά πάμε ε;"με ρώτησε και κούνησα καταφατικά το κεφάλι μου.

Μετά από λίγα λεπτά,φτάσαμε έξω από το σπίτι του Άγγελου.

Η παραλία απέναντι.

Το ίδιο μπαλκόνι στο οποίο είδα την μητέρα του να σπάει μέσα της.

Πήρα μια βαθιά ανάσα προσπαθώντας να διώξω τις εικόνες από το μυαλό μου,αλλά όλα είναι τόσο ζωντανά ακόμη.

"Ει,είμαι 'γω εδώ μην αγχώνεσαι"μου είπε ο Αντώνης κοιτώντας με στα μάτια με ένα γλυκό ύφος.

"Καλά είμαι,ευχαριστώ"του απάντησα χαμογελώντας και ανέβηκα τα τρία σκαλάκια που υπήρχαν πριν την εξώπορτα.

Τις κινήσεις μου ακολούθησε και ο Αντώνης.

Χτύπησα το κουδούνι μετά από πολλή σκέψη και κοίταξα τον Αντώνη στιγμιαία.