Collision |BW2019|

|11|

Με κοιτούσε στα μάτια,λες και διάβαζε την ψυχή μου.

"Ο πατέρας μου"είπε χαμηλόφωνα και κοίταξε τα χέρια του που ακουμπούσαν την οροφή.

"Κάποιος μαλάκας του έκοψε τα φρένα"είπε νευριασμένος και κοπάνησε το χέρι του.

Άρχισε πάλι να κλαίει,αυτή τη φορά ελεύθερα χωρίς να το κρύβει.

Πόσα μπορεί να έχει περάσει κανείς..;

Και μετά παραπονιέμαι για εμένα,που δεν έχασα καν πρόσωπο της οικογένειάς μου,μονάχα ένα προσορινό άτομο.

Τον κοιτούσα στα κατακόκκινα, κλαμμένα του μάτια και ένιωσα ενα καυτό δάκρυ να κυλάει στο μάγουλό μου.

Τον αγκάλιασα όσο σφιχτά δεν έχω αγκαλιάσει κανέναν άλλον.

"Πραγματικά δεν σου άξιζαν όλα αυτά"του ψιθύρισα χαιδεύοντας του την πλάτη ελαφρά,και τον ένιωσα να κουνάει αρνητικά το κεφάλι του.

"Είσαι πολύ δυνατός να το ξέρεις αυτό.Και μην κρύβεις τον πραγματικό σου εαυτό πίσω από την εικόνα του δημοφιλούς παιδιού που πάντοτε γελάει,σε καταστρέφει περισσότερο το να προσποιείσαι"του είπα κοιτώντας τον στα μάτια και εκείνος με έσφιξε περισσότερο,χωρίς να με κοιτάξει.

"Κοίτα με"του είπα ήρεμα και με κοίταξε.

Πονάμε ρε γαμώτο,πονάμε και οι δύο.

"Όπως θα με βοηθήσεις εμένα να κάνω μια καινούρια αρχή,έτσι θα σε βοηθήσω και γω"του είπα χαμογελώντας αχνά και σκούπισα τα μάτια μου για να ξεθολώσει η όρασή μου.

"Σ'ευχαριστώ"μου είπε και προσπάθησε να μου ανταποδώσει το χαμόγελο όσο καλύτερα μπορούσε.

Δεν μιλούσε κανένας για αρκετή ώρα.

Εγώ κοιτούσα την πόλη απέναντι,σκεπτόμενη όλα αυτά που είχα ακούσει προλίγου.

Όλοι μας τελικά παλεύουμε με δαίμονες,δίνουμε μάχες.Ορισμένοι όμως το κρύβουν καλά πίσω από έναν εαυτό που επιθυμούν οι υπόλοιποι να βλέπουν,και αυτό είναι που μας σκοτώνει μέσα μας.Μας σκοτώνει κάθε μέρα πιο πολύ η υποκρισία.

Άνθρωποι σαν τον Αντώνη,που από μια ματιά σου μοιάζει σαν ένας από τους πιο χαρούμενους ανθρώπους στον κόσμο.Με μια ματιά όμως μέσα στην ψυχή του βλέπεις οτι τόσο καιρό ψεύδεσαι.

Βλέπεις οτι τόσο καιρό αυτό που βλέπεις,δεν αντιστοιχεί σε αυτό που όντως είναι.

Τελικά μου μίλησε για εκείνον,έκλαψε μπροστά μου,δεν ντράπηκε.