Collision |BW2019|

|7|

"Σειρά σου"

Έλεγαν τα ψιλά γράμματα στο κάτω μέρος της σελίδας,και με έκαναν να καρφώσω τα μάτια μου σε αυτές τις δυο λέξεις.

Παρόλο που θα μπορούσε να είναι κάποια πλάκα,ή κάτι εντελώς ακίνδυνο,οι λέξεις αυτές με έκαναν να ανησυχήσω.

Ένιωθα σαν να ήμουν σε κάποια ταινία,όπου οι πρωταγωνιστές λαμβάνουν απειλητικά γράμματα από αγνώστους.

Αλλά εγώ τί έχω κάνει και μου στέλνουν κάτι τέτοιο;

"Κλειώ όλα καλά;"άκουσα τη φωνή της μαμάς μου να λέει και με έβγαλε από τις σκέψεις μου.

"Ναι,όλα μια χαρά.Γιατί;"την ρώτησα παίζοντας την ανήξερη.

"Άπλα είχες μια φοβισμένη έκφραση"μου απάντησε κοιτώντας το γράμμα στα χέρια μου.

"Οχι οχι δεν είναι τίποτα,απλώς κάτι θυμήθηκα και ξέρεις"της απάντησα βάζωντας το γράμμα στην τσέπη του μπουφάν μου.

"Τι έλεγε το γράμμα;"με ρώτησε κάπως εξεταστικά.

"Ήταν απλά ενα διαφημιστικό,τίποτα σπουδαίο.Εγώ να πηγαίνω τώρα γιατί θα αργήσω"της είπα με ένα χαμόγελο και βγήκα από το σπίτι.

Μόλις έκλεισα την πόρτα πίσω μου κοντοστάθηκα.

Κοίταξα γύρω μου να δω αν υπάρχει τίποτα ύποπτο.

Τι ύποπτο να υπάρχει μωρή ηλίθια σιγά μην στεκόταν ο δολοφόνος στο απέναντι πεζουλάκι.

Εκνευρίστηκα με τον εαυτό μου και προχώρησα σε γρήγορους ρυθμούς προς το σχολείο.

Έπρεπε να μιλήσω στον Αντώνη.

Όσο άσχημα και αν του φέρθηκα,ήξερα και ξέρω πως έχει δίκιο.

Δεν μπορώ να τα κάνω όλα αυτά μόνη μου.Ήδη φοβάμαι με αυτό το γράμμα που έλαβα το πρωί.

Βέβαια μετά από τη συμπεριφορά μου έχει κάθε λόγο να μην θέλει να με βοηθήσει.

Πφφ αξίζει μια προσπάθεια.

Έφτασα στο σχολείο λαχανιασμένη,γιατί χωρίς να το καταλάβω είχα αρχίσει το τζόγκινγκ.

Λες και οποιος και αν ήταν δεν θα με έφτανε ξέρω γω.

Μπήκα μέσα και έψαξα σε όλο το προαύλιο να τον βρώ.

Που στο διάολο χάνεται αυτός ο άνθρωπος πια;

Ξαφνικά εκεί που περπατούσα γρήγορα χωρίς να βλέπω τί γίνεται μπροστά μου,έπεσα πάνω σε έναν τοίχο.