Elevator | vmin ✔

12.45

Tam sessizliği bozmak amacıyla herhangi bir konu açacaktım ki asansörün çıkardığı robotik sesler önce susmama hemen ardından ise Taehyung'a yanaşmama neden oldu. Zaten yakındık fakat bu durum biraz farklıydı. Sığınacak bir yermiş gibi sokulmuştum ona. Güvenli bir yermiş, beni koruyacakmış gibi...

Telaşla ''Ölecek miyiz?'' diye soruverdim fakat o benim aksime oldukça sakindi. Hatta neredeyse hiçbir duygu değişikliği göstermemişti.

''Sanırım sorunu giderdiler ve burada olduğumuzu anladılar'' demeden önce sol kolunu belime doladı. Şimdi kendimi daha güvende hissediyordum ''Sonunda çıkacağız buradan''

''Kaç saat geçti kim bilir''

Komşum -sevgilim demek için erken olduğunu düşünüyorum- ''O konuyu boşversene, çıkacağız diyorum'' dedikten sonra hafifçe gülümsedi ''Yüzünü net olarak görebileceğim''

Başımı kaldırıp gözlerimizi kilitledim ''Ya fikrin değişirse? Benden hoşlanmaktan vazgeçersen, o zaman ne olacak?''

Önce alnıma sessiz ve bir o kadar da hızlı bir öpücük konduran Taehyung ''Seni görünüşün ya da tipin için falan sevmedim zaten'' diyerek söze girdi ''Konuşma tarzını, düşüncelerini ve en çok şirin olmanı sevdim''

Artık ona söylediğim hiçbir kelimeden çekinmediğim için aklımdan ne geçiyorsa döküverdim ''Gün ışığında olsaydık emin ol kıpkırmızı olduğumu görebilirdin'' bunu derken aynı zamanda kıkırdıyordum. Minik gülüşlerimin onun tebessüm etmesine neden olduğunun farkındaydım.

Taehyung'un ''Şimdi de görüyorum sayılır'' cümlesinin ardından asansörün dışından gelen ''Orada biri var mı?'' sorusu eşlik etti bize ''Orada mısınız?'' bu, bilmem kaç dakika sonra duyduğum bambaşka bir sesti. Kendimi dünyada sadece ben ve Taehyung olduğuna inandırmış bile olabilirdim doğrusu.

Sanki bizi göreceklermiş gibi kapıya döndükten sonra ''Buradayız'' diye cevap veren Taehyung oldu ''İki kişiyiz'' o sırada ben ise ayağa kalkmakla meşguldüm.

''Sakin olun, korkacak bir şey yok'' aynı adam konuşuyordu ''Asansörde bir sorun yok sadece elektrik kesildi. Bİrazdan zemin kata ineceksiniz''

Bu sefer konuşan ve ''Teşekkürler'' diyen ben oldum. Hemen ardından ise oturduğu yerden kalkmasına yardımcı olması amacıyla sağ elimi Taehyung'a uzattım. Çok geçmeden elimi boşta bırakmayarak tuttuğunda var gücümle ona destek oldum.

''Dışarı çıktığımızda sakın çığlık atma tamam mı?'' diye soran Taehyung'a anlamayarak bakıyordum.

''Neden öyle bir şey yapayım?''

Omuz silkip ''Çünkü çok yakışıklıyım'' dediğinde beyaz gömleğinin düğmelerinden ikisi açılmış göğsüne acıtmayan bir yumruk geçirdim ''Çok komik'' demeden önce ise sahte sahte gülmüştüm.

Neden sonra asansörün güvenlik açısından yapılmış metal kapısı bina görevlisinin yardımıyla açıldı. Fakat halen bir sorunumuz vardı, asansör zemin kata ulaşamadan yeniden durmuştu. Kapının yarısı gri ve pütürlü duvarla kaplıydı. Oldukça korkun gözükse de daracık asansörden kurtulacağımız için mutluydum.

''Çıksanıza'' diyen bina görevlisine aldırmadan Taehyung'a baktım, o da aynı şekilde bana bakıyordu. Çıkmamız için var olan bölge aynı anda geçmemiz için oldukça küçüktü çünkü. Gözlerimizle konuşup hangimizin önce geçeceğine karar vermeye çalışıyorduk.

Bana doğru ''Önce sen'' diyen Taehyung'a gülümseyerek cevabını verdikten sonra kapıya yöneldim. Yardım için mi yoksa nezaketen mi bilinmez elini uzatan bina görevlisinin benimkine nazaran oldukça esmer olan elini tuttuktan sonra asansörden kurtulmama engel olacak hiçbir sebep yoktu. Koridorun gri mermerle kaplanmış zeminine bastım ve tıpkı bina görevlisinin bana yaptığı gibi Taehyung'a elimi uzatacakken metal kapı kapanıverdi hemen ardından ise asansör aşağı yönde hareket etmeye başladı.

Ardından tüm koridor benim ''Taehyung!'' içerikli haykırışımla kaplandı.