Elevator | vmin ✔

12.05

"Komik olduğu-" diyecekken asansörden gelen tıkırtı sözümü yarıda kesip başımı kollarımın arasına almama sebep oldu. Bu küçük tıkırtılar ya da robotik sesler neden, nereden geliyordu bilmiyordum ama bir an önce dursa iyi ederdi.

Depremden korunma pozisyonuna benzer bir şekilde durmaya devam ederken kollarımda hissettiğim ellerin sahibi aynı zamanda "İyi misin?" diye sordu. Küçücük alanda benim dışımda sadece Taehyung olduğundan dolayı ses ona aitti elbette.

Cevap vermeden sadece başımı onaylayıcı biçimde oynattığımda yeniden sordu "Gerçekten iyi misin?"

Bu sefer cevapladım "İyiyim" başımı da kaldırdım "Düşüyoruz sanıp korktum sadece"

Ellerinden birini kendi kalbi üzerine yerleştiren komşum Taehyung, hafifçe gülümsedi "İkimiz için endişelendin yani"

Sesimi bir miktar yükselttim "Ne?" hemen ardından ise halen kolum üzerinde olan eline vurdum "Hayır"

O ise halen gülüyordu "Endişelendin biliyorum" dedi "Yakışıklı komşum Kim Taehyung ölürse ne yaparım ben diyerek endişelendin"

Bir süredir güldüğü için bende de gülme isteği oluşmuştu "Hayır" dememe rağmen gülüyordum "Endişelenmedim"

Artık asansörün en uzak köşelerinde değil karşılıklı biçimde oturuyorduk. Benim sırtım boy aynasına dayanıyor, bacaklarım ise Taehyung'unkine değiyordu. İkimiz de bu durumdan şikayetçi değildik, en azından ben öyle düşünüyordum.

Taehyung "Yakışıklı olduğum kısmını inkar etmedin" dediğinde duraksadım. O kısım aklıma takılmamıştı bile.

İki saniye sonra omuz silktim "Öylesin çünkü" yalan söyleyecek halim yoktu. Konuştuğunda o kısıma takılmamıştım ama gözümden kaçtığını da söyleyemezdim.

Gülümsedi "Böyle ölmem füze at"

***