Muziek is wie ik ben

Naar het ziekenhuis

"Mag ik jullie aandacht even?" de klas werd stil. Mevrouw Bloemen stond vooraan in de klas. "Het is misschien al wel wat vroeg, maar de auditie formulieren  voor de eindejaarsvoorstelling hangen al in de gang. Je bent niet verplicht om mee te doen, maar je krijgt hier wel extra bonuspunten voor op je eindrapport. Die punten hangen niet van je rol af, maar van je inzet en medewerking tijdens de lessen." en met die woorden eindigde mevrouw Bloemen haar mededeling. De klas begon meteen weer te babbelen. Mevrouw Bloemen wou iets zeggen, maar de rector kwam de klas binnen. "Kan ik u heel even spreken?" De leerkracht knikte en liep het lokaal uit. "Ga jij je inschrijven?" vroeg Joyce aan de rest. En ze leunde naar achteren vanaf het bankje voor haar. "Ik denk het wel," zei Nienke. "Ik ook, maar ik hoop op een gewone bijrol," zei Lore. Lore durfde niet graag in de belangstelling staan zoals Madelon en Nina die alweer sterallures kregen. "Ik denk dat ik me ook inschrijft," zei Kristof. "Die paar extra punten kan ik wel gebruiken." Dat is wel zeker waar," zei Jonathan lachend. "Ik ga ook meedoen," zei Raphael. Gezellig, dacht Nienke. De deur ging weer open. En de rector kwam de klas binnen. "Ik kom even een kleine mededeling aan deze klas geven," zei hij. "Nienke, dit is vooral voor jou belangrijk." Nienke zag aan de ogen van de man dat het niets goeds was. "Wat is er? Heb ik iets misdaan?" De rector schudde zijn hoofd. "Neen, maar ik kom zeggen dat het ziekenhuis heeft gebeld en dat je zo snel mogelijk ernaar toe moest. Je broer en vader zijn opgenomen in het ziekenhuis door een auto-ongeluk." De hele klas was in een ruk stil en keken allemaal naar Nienke. Ze voelde de grond onder haar voeten golven. Zonder nog enige aarzeling pakte ze haar spullen en liep de klas uit. Ze gooide haar spullen in haar kamer op haar bed en zocht haar trui. Joyce en Lore kwamen binnen. "Hier," zei Lore en ze haalde Nienke haar  trui onder een stapel boeken vandaan. "We gaan met je mee," zei Joyce. "Dat mag toch niet van de rector.," zei Nienke. "Hij vond het oké. De jongens maken wel notities voor ons," zei Lore en ze stoven naar de fietsenstalling. Joyce wad nog even gaan melden bij juffrouw Kaatje dat ze weg waren.

De hele rit op de fiets dacht Nienke na over hoe zo'n ongeluk nu kon gebeuren. Haar vriendinnen suste haar kalmte toe en zeiden dat het vast niet zo erg zou zijn. Maar het tegendeel was waar. Nienke werd meteen naar de spoed begeleid waar haar moeder al zat te wachten. "Mama," zei ze. Haar moeder stond op en gaf haar een knuffel. "Wat is er gebeurd?" "Iemand is zo hard tegen de auto van je vader gebotst dat hij de berm in is gereden. Ze werden door getuigen uit de auto gehaald en nog geen vijf minuten later is de auto in brand gevlogen." Nienke zag dat de ogen van haar moeder helemaal rood waren. De deur ging open en de dokter kwam naar buiten. "Ze hebben net bij de overleefd," zei hij. Nienke en haar moeder slaakten een zucht. "Alleen liggen ze bij de in coma. De man in een lichte, maar de jongen licht in een zeer zware. Hij wordt nog op de intensieve care gehouden zodat we hem nog in de gaten kunnen houden." De grond ging weer golven onder de voeten van Nienke. De deur ging open en een verpleger reed met een bed de gang in. Nienke zag haar vader op het bed liggen. Zijn ogen waren dicht. Nienke moest denken aan toen ze klein was. Dan deed haar vader altijd net alsof hij sliep, maar als ze dicht genoeg in de buurt was sprong hij op om haar te vangen. "Mogen we ook nog heel even bij mijn broer?" vroeg Nienke. "Heel even," zei de dokter. Haar moeder ging niet mee. Ze wou bij haar papa blijven. Dat snapte Nienke voor een deel niet. Het was haar zoon. Dan moest je er toch even naar toegaan. Of kon ze het niet over haar hart krijgen?

Haar broer lag er net al zo bij als haar vader. Alleen had hij meer apparaten aan zijn handen, gezicht en borst hangen.  Nienke barste in tranen uit. Joyce en Lore hielden haar vast en probeerden haar te troosten. "Het komt allemaal wel goed," zei Lore. "Je hebt de dokter toch gehoord. Ze worden vast wel weer wakker," viel Joyce haar bij. Er ging een belletje af in de kamer. "Sorry," zei Joyce verontschuldigend. En ze keek op haar schermpje. "Het is van Jonathan,"zei ze. "Florian vraagt hoe het met je ouders en broer gaat en ze hebben nog een verrassing." "Ik hoop op een leuke," zei Nienke. Ze gaf haar broer nog een zoen op de wang en liet zich toen de care uitsleuren. Ze ging nog heel even dag zeggen tegen haar moeder en toen reden ze weer naar de school.

"Gaat het?" vroeg Florian. Nienke schudde haar hoofd en begin weer te huilen. Florian pakte zijn nichtje even vast en knuffelde haar. "Dank je," snikte Nienke. Raphael, Jonathan en Kristof kwamen de kamer ook binnen. Ze wouden jets zeggen, maar aan de blik van Joyce te zien was dat niet het goede moment. "Eum, mag ik even vragen wat dat goede nieuws was?" vroeg Lore nieuwsgierig. "O ja, we hebben dankzij Florian een naam voor de band,"zei Raphael. En hij probeerde lief naar Nienke te glimlachen. Nienke glimlachte terug. "Wat is de naam dan?" vroeg Joyce. "Wel," zei Jonathan, "De naam van de band is ..."