Muziek is wie ik ben

Audities (dans)

Nienke zit in de klas. Ze voelt zich slecht. Ze heeft gisteren dan wel de zang auditie gedaan en goed zelfs, maar toch voelde ze zich slecht. Ze was gewoon leeg vanbinnen. Al haar tranen waren op. Ze had wel honger, maar wou niet eten of dinken. Veel kinderen liepen stresserend door het lokaal, want straks zou het de dans auditie zijn. Maar dat was/niet zo bij Nienke. Als haar broer nog had geleefd en als ze niet zo belabbert zou zijn zou ze misschien wel zenuwen hebben. Ne keek naar de klok. De leraar was al tien minuten over tijd. "Ja, sorry klas," zei mevrouw Bloemen die de klas binnen kwam. "Ik kreeg net nog de opdracht om jullie een paar dingen te melden." De leerlingen gingen vlug op hun plaats zitten. "Als eerste, jullie mogen het scenario schrijven voor de eindejaarsvoorstelling. Een musical dit jaar. Het mag in groep of alleen," de klas begon te praten. "Wat krijgt de winnaar?" vroeg Madelon. "Moet er altijd iets aan vast hangen Madelon?" vroeg Bloemen. Madelon zakte weer onderuit met een gezicht op donder. "En dan nog iets, jullie zangles vandaag zal niet plaatsvinden vanwege de audities. Ik zou zeggen veel succes en vergeet niet te schrijven aan het verhaal," zei de leerkracht en ze liep het lokaal weer uit.

Brosi zat aan een tafel in het muziek lokaal. Een soort van hun lokaal. Bijna niemand kwam er omdat er een nieuw was gemaakt. Wat best wel jammer was, want het was een mooi lokaal. Voor Brosi was het beter. Zij konden er dan mooi repeteren. "Iemand een idee voor die tekst?" vroeg Kristof. Iedereen begin door elkaar te spreken. Behalve Nienke. Die keek glazig voor zich uit. Raphael maande de groep tot stilte. "Heb jij een idee?" vroeg hij aan Nienke. Ze schudde gelijk haar hoofd. "Misschien moeten we en nummer spelen, dan komen we wel op ideeën," zei Jonathan. Nienke schudde haar hoofd weer. "Sorry, maar doe het zonder mij. Ik voel me niet zo lekker." en ze liep het lokaal uit. Lore haalde haar in. Ben je vergeten wat je tegen mij hebt gezegd?" vroeg ze. Nienke keek haar vreemd aan. "Je zei dat ik nooit moest opgeven. Iedereen heeft talent. En jij ook. En jou talent is buiten muziek ook doorzetten." Nienke keek onbegrijpelijk naar Lore. "Sorry," zei Nienke. De rest van Brosiverscheen achter Lore. "Sorry, maar na wat er is gebeurt moet wil ik even alleen zijn." En Nienke liep weg.

"En ee, twee, drie, vier, vijf, zes, zeven, acht. En één, twee, drie, vier..." Iedereen stond in de danszaal. Het was de aan leerfase van de auditie. Nienke kon er maar moeilijk haar hoofd bijhouden. Het was een wonder dat ze haar pasjes niet vergat. "Oké," zei mevrouw Deposuur. "Jullie zijn wel klaar voor de auditie.

Nienke hoorde de eerste tonen van Wake me up al. Het was best wel een moeilijke dans.

Feeling my way through the darkness

Guided by a beating heart

I can't tell where the journey will end

But I know where it starts

They tell me I'm too young to understand

They say I'm caught up in a dream

Well life will pass me by if I don't open up my eyes

Well that's fine by me

So wake me up when it's all over

When I'm wiser and I'm older

All this time I was finding myself

And I didn't know I was lost

So wake me up when it's all over

When I'm wiser and I'm older

All this time I was finding myself

And I didn't know I was lost

I tried carrying the weight of the world

But I only have two hands

I hope I get the chance to travel the world

And I don't have any plans

I wish that I could stay forever this young

Not afraid to close my eyes

Life's a game made for everyone

And love is a prize

So wake me up when it's all over

When I'm wiser and I'm older

All this time I was finding myself

And I didn't know I was lost

So wake me up when it's all over

When I'm wiser and I'm older

All this time I was finding myself

And I didn't know I was lost

I didn't know I was lost

I didn't know I was lost

I didn't know I was lost

I didn't know I was lost

Op het einde van de dans werd er luid geapplaudisseerd. Niet alleen door de leraren en toekijkende leerlingen, maar ook door de auditie leerlingen zelf. Nienke voelde een lach op haar gezicht. Dat alleen maar dansen haar weer gelukkig kon maken. Dat was gewoon al wouw. Ze zag Raphael, Joyce, Lore, Kristof en Jonathan aan de kant staan met hun duimen in de lucht. Ze hadden hun auditie blijkbaar al gedaan. Nienke moest lachen, maar ging niet naar ze toe. Ze wou alleen zijn. Alleen met haar verdriet.