Muziek is wie ik ben

Verraad

Nienke keek naar buiten. Iedereen was in de aula samengeroepen omdat ze het winnende scenario zouden bekendmaken. Het deed Nienke niet veel. Ze had niet meegedaan. Als Kevin nu niet dood was geweest had ze misschien wel meegedaan.

"Aandacht graag," mevrouw Bloemen stond op het podiumpje. "Onze rector gaat nu de naam of namen van de gewonnen inzending voorlezen. Daarna zal mevrouw Deposuur er een klein beetje over vertellen. Wat we wel al willen vertellen is dat het verhaal is gebaseerd op een leerling van de academie. Madelon dacht Nienke meteen. Zij schrijft altijd over zichzelf. "De naamof namen van de beste inzending zijn ..." de rector hield een korte pauze om het spannend te maken. De meeste leerlingen stonden erbij alsof het hun niks kon schelen. Anderen zaten op hun nagels te bijten. Die hopen natuurlijk op een schrijverscarrière.

"Ik zal maar gewoon de groepsnaam zeggen, want anders sta ik straks nog. De winnaar is Brosi met het verhaal Muziek is wie ik ben." Nienke haar mond viel open. Had haar groep een verhaal ingezonden en dan nog gewonnen ook. Ergens in de aula hoorde ze een gejuig. En er klonk even later een groot applaus.

"oké," zei mevrouw Deposuur. "Het verhaal gaat over Nine, ze komt op de academie en is dolgelukkig. Maar dan komt ze te werd dat haar zus dood is. Ze sluit zich buiten de groep en wil met niemand meer ketste maken hebben. Ze voelt zich zo alleen tot ze Robbe tegenkomt. Hij maakt haar leven weer kleurrijk. En het einde dat horen jullie dan wel weer. Ik vind het echt heel mooi. Brosi mag zelf de tekst uitschrijven en liedjes maken. Wil iemand van jullie nog iets zeggen?" Madelon kwam boos het podium op. "Ja ik," zei ze. "Mijn verhaal had gekozen moeten worden. Mijn verhaal. Dat was beter dan al die verhalen samen!' schreeuwde ze. "En ik vind het nog erg ook dat het verhaal rond Nienke draait. Dat is zo egoïstisch!" Joyce kwam het podium op. "Mag ik even?" vroeg ze. Madelon gaf kwaad toe. "Ten eerste wil ik zeggen, en dan praat ik voor heel Brosi, we willen iedereen zijn ideeën graag horen. Jullie mogen nummers insturen en we zullen kijken wat we kunnen doen. Ten tweede. Madelon. We hebben dit ingezonden achter Nienke haar rug. We hebben zelfs niet naar haar menig gevraagd. Zelfs nier naar haar mening. Ik hoop dat je niet te boos bent Nienke." Nienke hoorde het niet. Ze had het niet willen horen. Ze was de zaal al uitgerend.

"Hoe durfden jullie? Zonder mijn toestemming!" riep Nienke naar haar vrienden. "Sorry," zei Lore. Ze hadden Nienke nog nooit zo boos gezien. Lore barstte bijna in tranen uit. "Ik ben niet boos, maar teleurgesteld in jullie," zei Nienke. En ze liep het lokaal uit. Nienke was boos. Florian was nog langs geweest, maar dat had niet veel uitgehaald.

Die avond liep ze door de gangen. En toen kreeg ze de schrik van haar leven. Haar nachtmerrie werd waarheid. Raphael stond met Nina te zoenen. "HOE DURF JE!" gilde ze. Raphael en Nina waren blijkbaar geschrokken. Nienke kwam op hen afgelopen. "Nienke het is niet wat je denkt," zei hij. "A nee?" zei Nienke. "Ik weet wat ik heb gezien." "Nienke, laat me het uitleggen," zei Raphael, maar hij kreeg een mep in zijn gezicht. "Ik haat je," zei Nienke en liep weg. Raphael haalde haar in. "Nienke," zei hij, maar weer sloeg Nienke hem. Nu sloeg Raphael Nienke in haar gezicht. "Ik haat je Raphael," zei Nienke. "IK HAAT JE!!!!" gilde ze. En ze liep wenend haar kamer in. Raphael had haar gewoon verraden, bedrogen.