Muziek is wie ik ben

Een slecht begin van de eindejaarsvoorstellingsweek

Nienke en Raphael hadden net de laatste zinnen van het eindlied gezongen toen de rector binnen kwam stormen. "Nienke, je moet meteen naar het ziekenhuis. Je vader heeft weer een ataque gehad." Nienke viel bijna van het podium toen ze dat hoorde. Gelukkig hield Raphael haar vast. Haar vader, ze was vergeten dat hij in het ziekenhuis lag. Ze schaamde zich. Ze was vergeten dat ze een broer had die een tweetal maanden dood was. Haar vader die ik coma lag. Ze liep van het podium en sprong op haar fiets. Raphael riep nog iets naar haar, maar dat had ze al niet meer gehoord. Haar vader, waarom haar vader?" Dat was het zinnetje dat door haar hoofd bleef spoken.

"Papa!" Nienke vloog de kamer in. Haar moeder zat met betraande ogen naast het bed. Nienke wist niet wat ze moest doen. Huilen? Haar moeder troosten? Het uitrollen van frustratie? Ze liep naar haar moeder een legde een arm op haar schouder. Haar moeder glimlachte lief naar haar. Ze stond op en gaf haar een knuffel. Nienke zag de ogen van haar moeder. Rood, moe, leeg. Haar moeder zat hier nu al twee maanden. Elke dag. "Je moet er eens uit," zei Nienke. Haar moeder schudde haar hoofd. "Ik wil bij je vader blijven. Ik wil erbij zijn als hij wakker wordt," zei ze. Dat kon Nienke wel begrijpen. Als Raphael in coma had gelegen had ze ook geen zijde van hem geweken. Ze wist hoe close haar familie was. Haar ouders konden geen vierentwintig uur zonder elkaar. Dat hadden Kevin en zij eens getest. Kevin was met hun vader gaan kamperen en Nienek hield een girlsnight met haar moeder. Volgens Kevin had hun vader de hele tijd op zijn GSM zitten kijken of hij een SMS van hun moeder kreeg. Nienke had hetzelfde voorgehad. Het was best wel grappig geweest. Maar Nienke begreep nu pas wat hun liefde voor elkaar betekende. "Laat ons dan beneden iets gaan drinken. Zo ben je toch nog bij hem in de buurt," zei Nienke. Ze wist helemaal niet waar ze het vandaan haalde. Gelukkig stemde haar moeder in.

Nienke bestelde een fanta en een koffie. Ze gaf de koffie aan haar moeder. "Het spijt me. Ik was de laatste tijd alleen maar met je vader bezig. Hoe was het bij jou?" Nienke slaakte een zucht en keek naar haar fanta. "Als ik je dat vertel zie je het einde van de wereld," zei Nienke een beetje overdreven. Maar ja. Haar moeder wist niets over wat Madelon had gedaan, over dat ze wel twee keer na mekaar in het ziekenhuis had gelegen en dat ze een optreden had gegeven met Brosi hier in de aula. "Vertel nu maar," zei haar moeder. Nienke slaakte een zucht en ze begon te vertellen. Dat ze was gaan wandelen en hoe Madelon haar onder de trein duwde. Over wat Nina had verteld dat Madelon de remmen van de auto had gesaboteerd, maar hoe wist niemand. Ook vertelde ze over wat Madelon had gedaan bij haar en haar vrienden. Over de twee weken in het ziekenhuis en het concert in de aulo. De musical en de eindejaarsvoorstellingsweek die morgen van start zou gaan. Nienke har moeder was blij dat het geld was gekomen. En dat Madelon eindelijk achter slot en grendel zat. Na de eindejaarsvoorstellingsweek zouden zij en haar vrienden moeten gaan getuigen in de rechtbank. Een kind van 14. Ze meenden het. Nienke nam afscheid van haar moeder en vertrok terug naar school.

Nienke kwam de kamer binnen. Ze gooide de deur met een klap dicht. Haar tas gooide ze richting het salontafeltje en de halzen vaas viel om en brak in stukken. Nienke gilde uit frustratie. De tranen kwamen weer naar boven en ze liet zich op haar bed vallen. De week was nog niet begonnen of hij liep al fout. En dan was het nog de week die de mooiste in haar leven moest worden. Waar ging het in de wereld toch naartoe?

De generale repetitie zette de gedachten van Nienke een beetje opzij. In die twee weken hadden ze enorm goed gepresteerd. Ze zag ook de musicals van de eerste jaars, tweede jaars, vierde jaars, vijfde jaars en zesde jaars. Ze waren goed. Stuk voor stuk. Heel mooi zelfs. Van sommige stukken kreeg ze tranen in haar ogen. Het deed haar denken aan thuis. Aan Haaf vader, Kevin, haar jeugd. Maar dan nog ze voelde zich slecht. En dat kon ze niet verstoppen.