Muziek is wie ik ben

Brieven en liefde

Nienke ligt op haar bed. En schrijft aan haar ouders.

Lieve mama,

Lieve papa,

Hier, op de academie voor muzikaal talent, gaat alles goed. Florian, (ja mijn neef) zorgt goed voor mij. Ik slaap op de kamer met nog twee andere meisjes. Lore en Joyce. Het zijn twee hele aardige meisjes. Joyce kan heel goed zingen en Lore kan mega goed dansen. Ze is bijna zo goed als Florian. Nee ze is in haar dansstijl de beste.

De leraren zijn streng als het op dansen aankomt, maar daar helpt Lore me mee. En Joyce helpt me met gitaar. Ja we moeten instrumenten leren bespelen. Ik kan een beetje piano, maar we leren dit jaar eerst gitaar. Ik kan het wel een beetje.

Tegen het einde van het jaar komt er een eindejaarsvoorstelling. Iedereen mag dan auditie voor de hoofdrol doen. Natuurlijk doe ik mee. Het is best spannend, want iedereen is hier goed. Hopelijk komen jullie kijken.

De andere lessen zoals wiskunde, Nederlands, Frans ... gaan ook oké. Ik weet niet of het zo verstandig was een wetenschaps richting te kiezen in een muziekopleiding. Buiten de schooluren mogen we soms de stad verkennen. Het is hier erg gezellig.

Ik mis jullie heel had en hoop jullie snel terug te zien tijdens de vakantie.

Dikke kus.

Nienke

Ze stak haar brief in een enveloppe en plakte de vies smakende postzegel erop. "Ga je naar de brievenbus aan het eind van de straat?" Ze keek op. Joyce kwam binnen. Nienke knikte. "Wil je mijn brieven ook meenemen? Ik moet de noten voor piano nog studeren." "Moet ik je helpen?" "Wil je dat?" vroeg Joyce. Nienke knikte. Joyce begon te gillen en vloog haar vriendin om de hals. "Dank je, dank je, dank je."

Even later stond Nienke aan de balie om te melden dat ze even weg was. "Kijk eens wie we hier hebben. Het nichtje van die mislukte breakdancer." Nienke draaide zich om. Madelon en haar rechterhand. Haar naam ken ik niet omdat ze heel weinig zegt tijdens de lessen. "Ten eerste is mijn neef geen mislukte breakdancer, maar een hele goede breakdancer," verdedigde Nienke zich. "En ten tweede, waar bemoei jij je mee?" Madelon lachte. "Je weet goed genoeg dat ik de hoofdrol van de voorstelling zal krijgen." Nienke begreep er niets van. Maar ze hield haar mond toen juf Kaatje aan de balie verscheen. "Wat zal het zijn?" vroeg ze. Het leek net of ik in een restaurant was. "Ik kom zeggen dat ik even naar buiten ga," zei Nienke. Kaatje glimlachte e' vroeg: "Wat is je naam ook al weer?" Nienke begreep best dat Kaatje niet alle namen kon onthouden en in welke klas elk kind zat. "Ik ben Nienke Engel en zit in groep 356." "Oké," zei Kaatje en Nienke vertrok naar buiten. De zon scheen en het maakte haar vrolijk. Ze zag de rode bus al staan toen opeens de enveloppen uit haar handen werden gerukt. "Nou, eens kijken wat jij en je vriendinnetjes allemaal naar huis schrijven." Het was Madelon. Nienke wou de brieven terug pakken, maar Madelon hield de brieven hoog boven haar hoofd. "Pak ze dan, pak ze," zei Madelon. Het was een oneerlijke strijd. Madelon is een hele kom groter dan haar. Opeens betrok Madelons gezicht toen de brieven uit haar handen werden gehaald. Raphael kwam achter haar tevoorschijn. "Ik geloof dat deze niet ik jou handen horen," zei hij, "maar in deze brievenbus." En hij stak ze in de brievenbus. Madelon was zo boos. Ze stak haar tong uit en liep terug naar de school. "Bedankt," zei Nienke. "Niets te danken," was Raphaels droge reactie. Ze keek in zijn ogen. Ze voelde iets geks in haar lichaam. Ze dacht aan wat ze in een boek had gelezen. Wat voelen vlinders als als verliefd zijn? Nienke vond het wel een Boede vraag. "Ik moet gaan," zei ze na een tijdje en ze liep weer naar de school toe.