Muziek is wie ik ben

Wat is er aan de hand

"Dat was heelmooi gezongen," zei mevrouw Bloemen. De leerlingen glunderden. Het was altijd leuk al een leraar je een complimentje gaf. "Jullie zijn al bijna helemaal klaar voor de musical. De leerlingen springen van het podium. Dan komt Nina de zaal binnen met een wit gezicht. "Nina, gaat het wel?" vraagt Joyce. "Je ziet helemaal wit."Nina kijkt de hele groep aan. Ze kan gewoon geen antwoord geven. Laat staan spreken. De rector kwam binnen met Madelon. "Deze jongedame hier voelde zich niet zo lekker, maar ze moest toch even meekomen omdat ik een melding heb dat voor iedereen geld," zei hij. Het viel Joyce op de Nina er bleeker uitzag dan Madelin. Terwijl die beweerde ziek te zijn. De leerlingen keken de rector aan. "Ik kom nieuw melden over jullie ex- klasgenoot Nienke Engel," zei de rector. "Wat is er met haar?" vroeg Lore. De manier waarop de rector dit aankondigde sprak boekdelen. Slecht nieuws. "Ze is vanmiddag overreden door een trein." De vrolijke stemming viel in een klap om naar een stille aangedane stemming. "Heeft ze zelfmoord gepleegd?" vroeg Joyce uiteindelijk. Ze was dan ook de enigste die wat geluid uit haar keel kreeg. De rector schudde tot iedereens opluchting zijn hoofd. Als Nienke zelfmoord had gepleegd hadden ze het hun zelf nooit vergeven. "Ze denken dat het kwaad opzet is," zei de rector. Lore moest even gaan zitten. "Dus iemand heeft haar gewoon voor de trein gegooid?" vroeg Joyce. De rector knikte en keek naar de aangeslagen kinderen die er als een stelletje spoken bij zaten. De volgende repetitie groep kwam al binnen voor hun eindejaarsvoorstelling. (Elk jaar heeft zijn eigen voorstelling die wordt verdeelt over een tweetal weken.) De rector begelijde de kinderen naar buiten.

Raphael zat op het lege bed met lege ogen naar de deur te staren. Lore begon gewoon te huilen. Ookal wou ze niet. Maar het was wel haar beste vriendin die onder een trein was geduwd. HAAR beste vriendin. Kristof duwde haar op bed en knuffelde haar. Maar ook hij had het moeilijk. Alleen Joyce en Jonathan waren nog een beetje bij hun positieven. "Ik denk dat Nina en of Madelon er iets mee te maken hebben," zei Jonathan. De rest keek op. "Ik denk eerder alleen Madelon, of zij heeft Nina aangespoord mee te doen. Waarom zou ze anders zo wit terug komen?" Daar had ze wel een punt. Er ging een GSM af. Lore begon nog harder te huilen toen ze de ringtone die op Nienke haar naam stond  hoorde. Snel pakte Joyce op en zette hem op speaker.

J: Hallo, Met Joyce Daens, Met wie spreek ik?

D : Hallo, u spreekt met Dokter Van Dijk, bent u een vriendin van mevrouw Engel?

J: U bedoelt Nienke Engel?

D: Ja die bedoel ik. Bent u daar een vriendin van?

J: EU ja, waarom vraagt u dat?

D: We krijgen haar ouders en haar broer niet te pakken en we willen graag dat er iemand naar hier komt.

J: Ja, haar ouders kan u moeilijk berijken, want haar vader ligt in coma en haar moeder wijkt geen zijde van hem. O en har broer is een week geleden overleden.

D: Dat wist ik niet, sorry, maar kan er nu iemand naar hier komen?

J: Ja we komen er zo snel mogelijk aan. Eerst moeten we nog toestemming vragen aan de rector.

D: Dan zie ik u zo dadelijk, u moet trouwens naar Neurologie kamer 3N op de derde etage.

J: Bedankt en tot zo.

Joyce legde af. Meteen vlogen de jongens naar hun kamer om zich om te kleden, want iedereen had zijn/haar costuums nog aan. Iedereen verzamelde in het muziek lokaal. Zo snel ze konden liepen ze naar de balie. "Dag juffrouw Kaatje," zei Joyce. "Hallo, kan ik jullie helpen?" "Ze hebben ons net gebeld om te vragen of we snel naar het ziekenhuis konden komen," zei Lore. "Van mij krijgen jullie toestemming om te gaan. Ik zal de rector laten weten dat jullie naar Nienke zijn," zei Kaatje en de rest vloog naar het fietsenhok waar Nina en Madelon stonden. "Waar gaan jullie naartoe?" vroeg Madelon. "Naar Nienke. Ze hebben gevraagd zo snel mogelijk te komen," zei Raphael, die zo snel zijn fiets wou nemen dat bij hem niet uit het hok kreeg. Jonathan kwam helpen. "Ik ga mee," zei Nina, maar ze werd door Madelon tegengehouden.

Daar stonden ze dan. Met z'n vijven voor kamer 3N op de derde etage. De deur waarachter de kamer van Nienke was. Ze waren bang om wat ze gingen aantreffen. Uiteindelijk was het Joyce die de deurklink durfde aan te raken. Voor het eerst wist ze hoe moeilijk het voor Nienke was geweest haar vader en broer te bezoeken. Het was afschuwelijk. Binnen zagen ze de rug van de dokter die een kleine chek aan het doen was. Hij deed een stap opzij en nunzagen ze Nienke. In gezwachteld van boven tot onder. Allemaal infusen en naalden. Lore begon weer te huilen en schuimden in de armen van Kristof. Ook Joyce had het er moeilijke mee. Jonathan zag het en sloeg een arm om haar heen. Raphael was het deze keer die als eerste naar het bed durfde. Hij hield haar hand vast. Een traan vond zijn uitweg. "Zijn jullie haar vrienden?" Joyce knikte. "Haar neef Florian komt zo ook nog. Die moest nog even repeteren voor de eindejaarsvoorstelling." De dokter knikte. "Ze was even in levensgevaar, maar nu zit ze een beetje ertussenin. Wat ik jullie wel kan vertellen is dat ze niet in coma ligt zoals bij anderen patiënten. Ze slaapt nu gewoon omdat we haar een verdoving hebben gegeven, maar ze kan elk moment wakker worden. Iedereen knikte braaf. De deur vloog open en Florian stond in de kamer. Hij hijgde als een oude hond die net op topsnelheid een marathon had gelopen. Toen hij Nienke zag liep hij meteen op haar af. "Ze is buiten levensgevaar," zei Joyce voor hij iets aan de arts kon vragen, want ze had geen zin het verhaal nog eens te horen. "Sterkte," zei de arts nog en hij liep naar buiten.

Een uurtje later

Nienke haar ogen gingen langzaam open. Ze zag 6 paar ogen die naar haar keken. Ze herkende de blik van haar neef en ook die van Joyce en Lore. Ze zag nu ook Kristof en Jonathan. In een hoekje zag ze Raphael. Nienke wou boos worden omdat hij hier nog was omdat hij Nina had gezoend, maar ze kon het niet. Florian gaf haar een knuffel. Hij was reuze blij dat zijn nichtje in orde was. Ook de rest gaf Nienke een knuffel. Raphael als laatste. De rest liet hen even alleen zodat ze, ook al was het niet het juiste moment, alles konden uitpraten. "Het spijt me," zei Nienke. "Ik had niet zo boos moeten worden. Ik begrijp best dat je me niet meer wil. Ik ben dan de laatste tijd ook niet echt meer bezig geweest met Brosi." Raphael ging door haar haren. "Ik wil niemand anders dan jou Nien," zei hij. "Jij hebt mijn alles. Als ik jou zie, dan komt de zon in mij op. Nina is niet wie je denkt dat ze is. Nina is mijn zus. Ze had me geholpen met iets en daarom dat ik haar een kus gaf. Bijna niemand weet ervan. Zelfs Madelon niet. Zij heeft de achternaam van onze moeder en ik die van onze vader." Nienke was opgelucht dit de horen. "Je had het me ook wel op voorhand kunnen zeggen hoor," zei Nienke.

"Weet je eigenlijk iets van het ongeval, hoe je onder die trein bent gekomen?" vroeg Joyce. Nienke schudde haar hoofd. Ik stond op een plein en was aan het lopen door het centrum en meer weet ik niet meer," zei ze. "Ik wil echt wel eens weten wie jou zomaar onder een trein duwde," zei Florian. "Ik kan het jullie vertellen." Ze draaiden zich om naar de deur. Daar stond Nina.