Muziek is wie ik ben

Twijfels

Nienke lag op bed. Ze voelde zich niet lekker en was dus niet naar de les gegaan. Ze was gewoon kapot. Kapot door alles. Door haar vader, door haar broer, door wat Madelon zei, door wat Raphael had gedaan en vooral door wat zij had gedaan. Ze had Raphael gewoon in zijn gezicht geslagen. Twee keer zelfs. Voor het eerst voelde Nienke dat ze niet op deze school thuis hoorden. Ook al was de acteer auditie goed gegaan en hadden ze tegen haar gezegd dat ze een groote kans maakte op de hoofdrol. Ze wou niet. Joyce kwam binnen. "Wij gaan met Brosi even naar het centrum. Zin om mee te gaan?" "Neen, sorry Joyce, ik voel me al van deze ochtend al niet zo lekker. Buikpijn en hoofdpijn," zei Nienke voor een klein beetje naar waarheid. Ze voelde zich slecht. Dat was waar, laar dat van haar hoofd en buik was gelogen. "Oké," zei Joyce. Ze pakte haar tasje en liep de kamer uit. Aan de deur bleef ze staan. "Moet ik niet hier blijven?" vroeg ze. Nienke schudde haar hoofd. Ze had geen zin om met Raphael op pad te gaan. "Oké dan. Veel beterschap," zei Joyce nog en ze deed de deur dicht.

Nienke schoot overeind. Ze wist wat ze moest doen. Ze haalde haar koffer vanonder haar bed en stak al haar kleren er weer in. Al haar spullen. Vlug schreef ze nog een briefje naar Joyce en Lore.

Lieve Joyce,

Lieve Lore,

Lieve Brosi,

Ik wil hierbij zeggen dat ik me heb teruggetrokken uit de eindejaarsvoorstelling. Maar niet alleen uit de eindejaarsvoorstelling, maar ook ga ik terug naar mijn oude school. Madelon heeft me laten inzien dat ik het bij het foute eind had. Ik ben niet voor een artistiek leven gemaakt. Ik kan niet zo goed dansen als mijn neef Florian of zoals Lore. En ik kan ook niet zo goed acteren als Joyce. Ik kan ook gewoon geen instrument bespelen en Madelon en vele andere kinderen hier op school kunnen mooier zingen dan ik. Ik weet dat mijn broer tegen me zei muziek is wie je bent, en daar geloof ik in. Hij was het misschien, maar ik niet. Ik zeg jullie hierbij gedag. Als ik het niet via deze brief had gedaan hadden jullie me vast omgepraat. Maar ik wil niet meer. Ik wil mijn oude leven terug. Het spijt me. In die tijd dat ik hier was heb ik enorm veel leuke vrienden gemaakt. En vooral veel plezierige momenten beleeft. Doen jullie de groeten van mij aan de rest van de klas?

Zet hem op tijdens de musical en de rest van je carrière. Jullie zullen altijd een plaatsje in mijn hart hebben.

Dikke kus,

Nienke Engel

Nienke begon te huilen. Ze stak de brief in een enveloppe en liep met haar koffer naar de balie. "Zou u dit briefje willen afgeven aan Joyce en zeggen dat heel Brosi erbij moet zijn als ze het voorleest?" vroeg ze aan juffrouw Kaatje. "Ga je weg?" vroeg ze. Nienke knikte. "Moet je dan niet even langs mij komen?" vraagt een stem. Net was de rector. Nienke keek naar haar voeten.

"Wil je weg van de school Nienke?" Nienke knikt. Ze kijkt naar het bureau van de rector. "Waarom?" "Om alles, ik pas gewoon niet op deze school," zei Nienke. De rector keek haar vreemd aan. "Als jij geen talent had zat je ook niet op deze school," zei hij. "Ik wil gewoon niet mee. Het is niets voor mij," zei Nienke. De rector dichte en het was even stil. "Nienke," zei hij en hij ging op het bureau zitten vlak voor Nienke. "Als je echt wilt gaan mag je." Nienke keek naar de rector. Ze wist niet wat ze ervan moest denken. "Maar weet dat je altijd welkom bent om terug te komen." Nienke knikte vriendelijk. De deur van het kantoor vloog open. Heel Brosi kwam binnengestormd. Met daarachter de rest van de klas. "Ga je weg Nienke?" vroeg Lore. Ze had bijna tranen in haar ogen. Nienke durfde haar vrienden niet aan te kijken. "Dat is goed hoor. Ze paste toch niet op deze school!" riep Madelon. Ze kreeg een por in haar buik van Kristof. "Ik ... wij willen niet dat je gaat," zei Joyce. Nienke keek op. Ze twijfelde. Madelon had een grijns op haar gezicht, maar Nina keek minder blij. Laura had een arm van Jef om haar schouders en Lotte en Sander stonden er ook verdrietig bij. Nienke keek van die zes naar de rector, Kristof, Jonathan, Joyce, Lore en Raphael. Daar bleef haar blik hangen. Nienke zag zijn verdrietige ogen en de rode plek op zijn wang. De plaats waar ze hem gisteren had geslagen. Snel keek ze naar de rector. "Sorry, maar ik heb beslist. Ik ga terug naar mijn oude school. Ik hoor hier niet." Nienke pakte haar koffer en liep door de menigte heen naar buiten. Ze liep naar haar fiets. En zo vertrok ze naar haar eigen huis. De plaats waar ze heen wou. De plaats waar niemand haar pijn kon doen. Een plek vol herrineringen. Weer rolde een traan over Nienke haar wang. Die werd snel opgevolgd door nog een en nog een. Het begon stilletjes te regenen. Het was alsof de wolken meehuilden. Om te zeggen dat ze er voor haar waren. Nienke was drijfnat, maar het scheelde haar niet. Ze wou de regen op haar gezicht voelen. Ze wou naar huis.