Muziek is wie ik ben

Het gestoorde kind

Als in een reflex ging Nienke wat naar achteren. Ook Nina had de schrik in haar ogend. Wat was Madelon van plan? Ze sloot de deur en liep naar de meisjes toe. Joyce ging voor Nina en Nienke staan. Lore, ja die was ook bang, maar door des chrik kon ik me niet meer herrineren waar ze juist stond. "Jij en je vriendinnen hier gaan er aan," zei ze. Joyce stond nu bijna neus tegen neus voor Madelon en nog steeds verok ze geen spier. Nienke vond dat Joyce wel lef moest hebben om zomaar voor een of andere gek te springen en haar vriendinnen zo te beschermen. Respect noemde men dat. "Ga zitten," zei Madelon. Als drie brave hondjes gingen Nina, Nienke en Lore op het bed zitten, maar Joyce bleef staan. "Ik ben je hond niet hoor," zei ze. Nienke lachte binnensmonds. Als Joyce zo tegen haar zei dat ze moest gaan zitten zei ze net hetzelfde. En ze dacht wel dat Joyce daar nu ook wel aan dacht. "Ga zitten," zei Madelon en ze duwde Joyce op bed. alle vier werden hun polsen op hun rug gebonden en een stuk tape werd voor hun mond geplakt. Nienke had dit vroeger al eens met Kevin gespeeld. Ze had zich binnen de minuut gewoon bevrijd van de tape en het touw. Maar Madelon ging achter het bed zitten dus kon ze niets proberen. "En nu stil zijn," zei Madelon.

Geen vijf minuten later kwamen de jongens binnen. Ze zagen de meiden op bed en snalden naar hun toe. "Dat zou ik maar laten," zei Madelon die vanachter het bed vandaan was gekomen. Ze hield een mes voor zich uit. De jongens hielden meteen hun handen in de lucht. Madelon liep naar de deur. Ze draaide het slot om en spoelde de sleutel door via de wc. Dit was de totale ondergang gewoon spookte er in Nienke haar hoofd rond. Was dit het einde van hun vriendschap? Was dit het einde van hun liefde voor muziek en voor elkaar? Was dit het einde van de muziekacademie of was dit het einde van Brosi?

De meiden werden losgemaakt en elke jongen moest er eentje vasthouden en als ze durfden los te laten zou hun meisje iets overkomen. Iets ergs. Nienke voelde hoe haar benen trilden. Kristof had Lore vast. Zo stevig zelfs dat ze een pijnlijke uitdrukking op haar gedicht had. Jonathan had Jocye vast en Raphael Nienke. Nina werd met handboeien aan het handoekenrekje vastgebonden. Ook deze sleutel werd door de wc gespoeld. Als Nina ook maar iets bewoog snijden de boeien al in haar polsen. Madelon ging voor Lore staan. "Jij bent toch het zwakste kind van heel deze peuterzaal?" vroeg ze. Lore antwoordde niet. Nienke zag hoe bang Lore was, en ze begon nog harder te trillen toen Madelon haar bij haar bloes pakte. "Ik breek je botten een voor een," zei ze. En voor dat iemand het wist draaide Madelon Lore haar arm zo dat ze na een minuut al een groot gekraak hoorde. Heel Lore haar arm lag uit de kom. En was volgens Nienke serieus gebroken. Lore gilde het uit van de pijn. Jonathan liep op Madelon af om haar een klap te verkopen, maar hij werd gewoon op zijn neus geklopt voor hij iets kon doen. Daarna werd hij buitenweste geslagen. Nienke beefde helemaal. Nina haar polsen waren al hevig aan het bloeden. En zowel Lore als Kristof lagen nu voor haar op de grond. Uit het niets vloog Jonathan op Madelon af. Hij stond niet toe dat ze zijn vrienden zo behandelden. Maar ook hij ging ten onder. Nienke en Joyce moeten tegen de muur gaan staan. "Om er zeker van te zijn dat niemand me nog gaat storen de volgende minuten zal ik nu maar even met jou beginnen," zei hij tegen Raphael. En Nienke zag de nachtmerrie voor haar ogen gebeuren. Madelon sloeg met een glazen vaas een gat in Raphael's hoofd. "Neeeeee," gilde Nienke. Voor het eerst in die week dat ze weer op school zat moest ze huilen van verdriet en angst. Joyce zag hoe haar vriendin aan het kapotgaan was. Ze keek ook naar Nina die in een plas bloed stond van haar polsen. Als ze goed naar Nienke had geluisterd zou er een slagader in de pols zou zitten. Als Nina niet snel zou worden bevrijd zou ze haar eigen slagader doorsnijden en dat zou fataal zijn voor Nina. Joyce vloog op Madelon af. Nienke zag het, maar Joyce bleef verdacht stijfjes staan toen ze voor Madelon stond. Nienke gilde het uit toen ze zag waarom. Joyce viel op de grond neer met een mes in haar buik. Madelon had gewoon een mes in de buik van haar vriendin gestoken. Ze was nu alleen. Niemand die haar nog kon redden. Ze beefde helemaal van boven tot onder. Dit was het einde. Het einde van alles.

Madelon keek met een glimlach naar de vijf die op de grond. Dan begon ze Nina uit te lachen. Haar kleren hingen vol bloed. En toen sloeg haar leuke moment over naar boosheid. Ze liep me een overweldigende snelheid op Nienke af en hield haar bij haar keel vast. "Laat me los," riep Nienke. "Heeelp!" riep ze luid. "Heeeeelp," maar Madelon kneep haar keel fijn. Ze kon amper ademen. Madelon probeerde haar de stikdood in te jagen. Nienke hoorde gebons op de deur. Er kwam iemand naar binnengestormd, maar dat zag Nienke niet meer. Want ze viel neer op de grond.