Muziek is wie ik ben

Moordenaar

Nienke zit aan tafel een boterham te eten. Ze is nu al twee dagen thuis en haar moeder gaat elke dag naar het ziekenhuis. Ze heeft al gevraagd of Nienke mee wou, maar ze had nee gezegd. Ze wou nu even rust hebben en niet de vreemde geur van het ziekenhuis in haar neus hebben. Ze dacht aan haar vrienden op de academie en aan Raphael die nu gewoon zijn gang kon gaan met Nina. Hoe durfde hij haar zomaar te zoenen terwijl en een stelletje waren. Het zat niet goed bij Nienke. Dat had ze zelf al door. Naar school gaan kon pas over twee weken, dan begon het nieuwe trimester dus had ze nu nog even vrij. Nienke stond op en ruimde haar bord op. Ze ging in de zetel zitten en zette de TV aan.

De academie voor muzikaal talent pakt uit met de nieuwe musical Muziek is wie ik ben. Het verhaal zit vol liefde, vriendschap, dans, zang en vooral muziek. Beleef het verhaal van Nine die haar droom waarmaakt ondanks alle tegenslagen in haar leven. En geniet van dit manifique spektakel. Koop nu u kaartjes via het telefoonnummer 011/123.654 of stuur een mailtje naar muziekacademie@gmail.com.

Nienke drukte meteen de TV uit toen de reclamespot gedaan was. Ze wou niet denken aan de academie. Ze wou gewoon niet. Ze stond op, pakte haar tas en deed haar jas aan. Ze moest even gaan wandelen. Ze moest gewoon even naar buiten. Ze werd gewoon gek tussen al die muren.

Nienke liep door de winkelstraat. Ze zag een groepje optreden even bleef ze stilstaan. Hoe kon het toch dat zij wel was doorgelaten en deze talentvolle kinderen niet. Hadden hun ouders misschien geen geld voor de school? "Oké, dan kiezen we nu een vrijwilliger die met ons meezingt," riep een jongen achter een gitaar. Nienke wou zich snel uit de voeten maken, maar ze hadden haar al voor de groep getrokken. "Oké, dan zingen we nu voor u somebody that I used to know," riep de jongen. De muziek begon en voor het eerst in weken zong ze weer eens met plezier.

Now and then I think of when we were together

Like when you said you felt so happy you could die

Told myself that you were right for me

But felt so lonely in your company

But that was love and it's an ache I still remember

You can get addicted to a certain kind of sadness

Like resignation to the end

Always the end

So when we found that we could not make sense

Well you said that we would still be friends

But I'll admit that I was glad that it was over

But you didn't have to cut me off

Make out like it never happened

And that we were nothing

And I don't even need your love

But you treat me like a stranger

And that feels so rough

No, you didn't have to stoop so low

Have your friends collect your records

And then change your number

I guess that I don't need that though

Now you're just somebody that I used to know

Now you're just somebody that I used to know

Now you're just somebody that I used to know

Now and then I think of all the times you screwed me over

But had me believing it was always something that I'd done

And I don't wanna live that way

Reading into every word you say

You said that you could let it go

And I wouldn't catch you hung up on somebody that you used to know...

But you didn't have to cut me off

Make out like it never happened

And that we were nothing

And I don't even need your love

But you treat me like a stranger

And that feels so rough

No, you didn't have to stoop so low

Have your friends collect your records

And then change your number

I guess that I don't need that though

Now you're just somebody that I used to know

Somebody (I used to know)

(Somebody) Now you're just somebody that I used to know

Somebody (I used to know)

(Somebody) Now you're just somebody that I used to know

I used to know

That I used to know

I used to know

Somebody

Mensen kwamen van ver kijken wie dat er zong. Ze gooiden veel muntjes in de hoed voor ee opstelling. Na het nummer applaudiseerden iedereen heel erg hard. "Wou, jij kan goed zingen," zei een van de jongens. "Dank je," zei Nienke. "Hier, wat geld, je hebt het eerlijk verdiend," zei een andere jongen, maar Nienke schudde haard hoofd. "Hou het maar. Ik hoef het niet." De jongens lachte dankbaar naar Nienke. "Hoe heet je eigenlijk?" vroeg een jongen. "Ik ben Nienke, Nienke Engel," zei Nienke. "O, wij zijn Jonas, Seppe, Fabian en Kev," zei de jongen. Bij de naam KSV moest Nienke even slikken. "Gaat het wel?" vroeg de jongen die Kev heette. Nienke knikte. "Alleen ik had een broer die Kevin beste, hij is onlangs overleden en je naam doet aan hem denken," zei Nienke.

Het was nog heel gezellig geweest bij de jongens. Ze hadden samen nog veel liedjes gezongen en met elkaar gepraat. Nienke was ondertussen al onderweg naar huis. Voor de spoorweg moest ze wachten. De trein zou zo komen. "Kijk eens wie we hier hebben," Nienke keek op. "Madelon," zei Nienke met een zucht. "Wat moet je." "Niets, ik ben gewoon heel erg blij je niet meer op mijn school te zien. Nu heb ik lekker de hoofdrol in de musical," zei Madelon. "Fijn voor jou," zei Nienke en ze keek of ze al geen trein zag komen. "Maar er is iets wat het plaatje bij mij compleet maakt," zei Madelon. Nienke keek Madelon vreemd aan. "Wat dan?" vroeg Nienke. Haar stem klonk hoger dan ze wou. "Jou van het hele levens toneel afgooien," zei Madelon. En toen gooide ze Nienke op het spoor. Nu zag Nienke de trein. Ze sloot haar ogen. Nienke voelde een enorme pijnscheut en toen ...