Muziek is wie ik ben

In het ziekenhuis

Nienke deed haar ogen open. Waar was ze? Ze hoorde een sirene. Maar van wat. Dan ziet ze een man. En een vrouw. "Waar ben ik?" vraagt ze. "Meisje toch, je zit in een ambulance. Dat meisje heeft je bijna gedood," zei de vrouw. Ze glimlachte lief naar Nienke, maar haar ogen vielen weer dicht.

Een weekje later

Nienke mocht snel uit het ziekenhuis. Haar vrienden waren een ander paar mouwen. Nina kon haar polsen twee weken niet gebruiken en Raphael had een gebroken neus en gelukkig een lichte hersenschudding. Jonathan had een gebroken jukbeentje en Kristof had een blauw oog. Lore haar hele arm lag letterlijk in het gips en Joyce, ja Joyce die moest nog een week in het ziekenhuis blijven. Volgens de dokters had het mes gelukkig niet zo ver doorgestoken, maar Nienke kreeg het beeld van Joyce met een mes in haar buik niet van haar netvlies. Joyce was een van haar beste vriendinnen. Ze was zo boos op Madelon, maar ze had gezien wat wraak willen nemen met mensen doet. Met z'n zessen gingen ze naar de kamer van Joyce. Ze hadden een verrassing voor haar. Nienke voelde de ogen van voorbijgangers op hun branden. Natuurlijk wie zou dat niet doen. Een meisje met beide polsen in het gips, dan nog een meisje met haar hele arm in het gips, dan nog een jongen met een dik en blauw oog, eentje met een verband op zijn hoofd en noig een met zijn oog en wang in het verband. Daarnaast had Nienke nog steeds rode plekken in haar hals waar dat de handen van Madelon hadden gezeten, en ze droeg nog een of ander instrument rond haar middel om haar rug recht te houden. Ja dat treinongeluk had nog zeker zijn sporen achtergelaten. "Joyce!" riepen Nienke en Lore en ze liepen op hun vriendin af. Nienke gaf Jocye twee knuffels. "Deze is van Lore," zei ze, want Lore kon geen knuffels geven met haar hele arm in het gips. "En deze is van mij," zei Nienke toen ze Joyce had losgelaten. Ze knuffelde Joyce opnieuw en ze gilden allebei. Joyce had namelijk gezegd. Als je me nog een keer knuffeld dan ga ik gillen. Nienke knuffelde haar vriendinnen namelijk heel erg graag, maar dat had Joyce niet zo graag. Dus vanaf die dag gillen de twee als ze knuffelen. "We hebben twee hele goede nieuwtjes," zei Lore. "Eigenlijk drie," zei Nina. De jongens gingen mooi op een rijtje staan. En de drie meiden ertussen. "Een kleine show," zei Nienke die vooraan stond. Ze schoof naar rechts en wees naar Raphael terwijl ze zei:" Nieuwtje 1." "Je wordt vandaag uit het ziekenhuis ontslagen!" riep Raphael en hij schoof naar links terwijl hij naar Lore wees. Deze schoof richting Nienke en zei: "Nieuwtje 2." "We mogen een klein optreden geven in de aula hier in het ziekenhuis vanavond!" riep Kristof die weer een slice maakte richting Raphael en hij wees naar Nina die op haar beurt weer richting den meiden  slide en riep: "Nieuwtje 3." "Ik hou van jou!" gilde Jontahan het uit. Die als laatste in de rij stond. Nian schudde haar hoofd. "Als het zo zit hebben we er vier," zei ze. "De eindejaarsvoorstelling voor ons jaar wordt aangepast. Iedereen behoud zijn rol, alleen een ander script." Joyce was blij. Nienke was weer eens gelukkig. Straks zou ze weer eens optreden. Eigenlijk was het de eerste keer dat Brosi op een podium voor publiek zou staan. En ze mocht uit het ziekenhuis. Ze weet nog hoe hard Nienke haar best moest doen haar lach in te houden toen ze aan haar ziekenhuis bed werd vastgebonden. Ze verveelde zich zo en ze wou uit haar bed, maar dat mocht niet van de dokters. Zo koppig als ze was probeerde ze het toch. Toen hebben ze met wel vijf man haar in bed moeten duwen. Uiteindelijk hadden ze haar een slaappil gegeven en was ze in slaap gevallen. Toen ze wakker was had ze het gewoon uitgelgild.  Waarom? Ze hadden haar zoals op de brandcare vastgebonden. Arme Joyce. Haar vrienden hadden enorm veel moeite moeten doen hun zich in te houden. Ja, Joyce was nu eenmaal een apart geval. Toen ze als kind in het ziekenhuis had gelegen had ze toon het infuus uit haar hand getrokken. Ja met zo iemand als Joyce kon je echt de spot niet drijven. Ook Nienke was blij dat het ziekenhuis avontuur bijna ten einde was. Ze was er nog geen week uit en ze lag er alweer in.

Die avond

Nienke keek naar de groep. Iedereen zag er echt mooi uit met hun costuums. Ondanks hun "handicap" . Brosi zou voor het eerste keer op een podium staan. Ze was zo trots. "Jongens," zei ze. Iedereen keek haar aan. "Ik .... Ik ....succes," Iedereen glimlacht naar haar. Ze wisten wat ze wou zeggen. Na het sein mochten ze het podium op. Joyce pakte haar basgitaar, Jonathan ging achter zijn keyboard staan, Kristof ging achter zijn drumstel zitten, Raphael pakte zijn gitaar en Nienke ging achter haar micro staan. Lore en Nina gingen ook achter een micro staan. Zij zouden de backings doen. Nienke keek nog even naar haar vrienden. Raphael gaf haar een bemoedigend knikje en Kristof telde af.

I wish you smelled a little funny

Not just funny really bad

We could roam the streets forever

Just like cats but we'd never stray

I sometimes wish you were a mermaid

I could raise you in the tub at home

We could take a swim together

On weekly day trips to the bay

Oh you and me

It would be only you and me

Oh you and me

It would be only you and me

I wish you were a little bigger

Not just big but really fat

Doors you would no longer fit through

In my bed you would have to stay

I often wish that you had feathers

I'd keep you in a giant cage

All day long I'd sit and watch you

I'd sing for you and that would be okay

People say there are plenty of fish

In the sea, baby, all I do is wish

I wish you were a little slower

Not just slow but paralyzed

Then I could plug you into a socket

So you could never run away

I really wish that you were smaller

Not just small but really really short

So I could put you in my pocket

And carry you around all day

Een overweldigend applaus ging door de hele aula heen. Nienke had een lach die tot over haar hele gezicht trok. Ook haar vrienden lachten. Ze gaven elkaar allemaal een knuffel. Nu wist Nienke het zeker. Muziek is wie ik ben.