~Δύο αντίθετοι κόσμοι~

ΚΕΦΆΛΑΙΟ 3.

Γύρισα σπίτι. Στο εξοχικό μου δηλαδή. Είχα έρθει στην Άνδρο για διακοπές μαζί με την κολλητή μου την Χαρά. Εκείνη καθότανε στον καναπέ,   κοιτάζοντας την τηλεόραση με βαρετό ύφος, πατώντας το κουμπί  του  τηλεχειριστηρίου για να αλλάξει  κανάλι. Με το που μπήκα στο σπίτι, κατάλαβε αμέσως ότι κάτι έχω. Πάντα με καταλάβαινε όταν δεν ήμουν καλά. "Τι έγινε Στέλλα και έχεις τέτοια μούτρα;" μου είπε ρίχνοντας μου μια ματιά από πάνω μέχρι κάτω. "Τόσο πολύ φαίνεται;" την ρώτησα, αν και ήξερα την απάντηση. Εκείνη με κοίταξε με τα μελιά της μάτια και έβαλε πίσω από το αυτί της μια ξανθιά της τούφα. Όταν το έκανε αυτό, ήταν για να μου απαντήσει στις ρητορικές μου ερωτήσεις χωρίς να μου μιλήσει. "Πες τα μου όλα!" μου είπε τελικά και μου έκανε χώρο για να κάτσω στον καναπέ. Εγώ της τα διηγήθηκα όλα για τον αγενή άντρα και για το ότι με έκανε να μιλήσω άσχημα ενώ δεν το ήθελα. Η Χαρά, από τότε που ήμασταν μικρές, ήταν η καλύτερη ακροάτρια. Όταν τελείωσα με κοίταξε και μου είπε "Καλά του τα' πες!!! Όχι που θα σου πει να πλύνεις και κανένα πιάτο! Και λίγα του είπες! Αν ήμουνα εγώ...". Η αλήθεια είναι πως η Χαρά, σε αντίθεση με εμένα, δεν είχε καθόλου υπομονή! Αρπαζόταν με το παραμικρό! "Ευτυχώς λοιπόν που δεν ήσουν εσύ γιατί είμαι σίγουρη ότι θα πιανόσασταν στα χέρια!". Εκείνη μου χαμογέλασε και πήγαμε και οι δύο να ξαπλώσουμε γιατί με τούτα και με εκείνα είχε περάσει η ώρα.