~Δύο αντίθετοι κόσμοι~

ΚΕΦΆΛΑΙΟ 17.

Όταν έφτασα και άρχισα να κατεβαίνω τα σκαλιά, όλοι γύρισαν και με κοίταξαν. Αλλά, δεν έχω περιγράψει ακόμα το τι φορούσα... Ασημένια ψηλοτάκουνα πέδιλα με στρας, το φόρεμα κόκκινο της φωτιάς με ένα ντεκολτέ ούτε πολύ μεγάλο για να φαίνεται προκλητικό, αλλά ούτε και μικρό. Τόσο όσο... Με  μακριά μανίκια και ήταν ελαφρώς ιριδίζον! Μια τσάντα μαύρη, ασημένιο βραχιόλι και δαχτυλίδι, και φυσικά τους αγαπημένους μου ασημένιους κρίκους. Το μαλλί μου το είχε κάνει η Χαρά κατσαρό και το είχε πιάσει κοτσίδα, αφήνοντας να πέφτουν μπροστά μερικές μπουκλίτσες. Το μακιγιάζ πάλι ήταν πολύ απαλό, και έκανε όλο το σύνολο να μοιάζει νεραϊδένιο... Ξαφνικά...τον είδα! Με κοιτούσε σαν χαμένος! Ήταν τόσο γοητευτικός μέσα στο σμόκιν πού φορούσε...είχε πάει τα σπαστά μαλλιά του πίσω με τζελ και ήταν πολύ κομψός. Τον χαιρέτησα καθώς κατέβαινα και μου χαμογέλασε πλατιά. "Είσαι πολύ όμορφη." ήταν η πρώτη λέξη που μου είπε όταν έφτασα δίπλα του. " Ευχαριστώ! Και εσύ είσαι πολύ κομψός." του είπα με ενθουσιασμό. " Δεν έχεις ξαναέρθει ποτέ σε γκαλά ε;" με ρώτησε και κούνησα θετικά το κεφάλι μου. "Φαίνεται... Είσαι πολύ ενθουσιασμένη απ'ότι είσαι συνήθως." μου είπε και εκείνη την στιγμή μπήκε το αγαπημένο μου τραγούδι, το " Thinking out loud" . Χωρίς να μου πει τίποτα, με αγκάλιασε και αρχίσαμε να χορεύουμε στον ρυθμό της μουσικής!...