~Δύο αντίθετοι κόσμοι~

ΚΕΦΆΛΑΙΟ 4.

Ξύπνησα το πρωί με έναν φοβερό πονοκέφαλο. Είχε περάσει μια εβδομάδα από το περιστατικό με το παρκάρισμα και έπρεπε να επιστρέψουμε στην Αθήνα. Ξεκίνησα να ετοιμάζομαι. Στεναχωριόμουν που τελείωναν εδώ οι διακοπές μας, αλλά χαιρόμουνα που όταν θα επέστρεφα στην Αθήνα, θα έψαχνα για δουλειά. Επιτέλους θα έβγαζα τα δικά μου χρήματα και δεν θα επιβάρυνα και τους γονείς μου. Ενώ τα σκεφτόμουν όλα αυτά, κατευθυνθηκα προς το μπάνιο για να βαφτώ λίγο. Δεν βαφόμουνα ποτέ υπερβολικά. Τόνισα με την μάσκαρα τα πράσινα μάτια μου, έβαψα τα λεπτά χείλια μου με ένα λιπ γκλος,  χτένισα τα μαύρα μαλλιά μου και ήμουν έτοιμη.
      Πάντα όταν φτάνω στην Αθήνα μετά από διακοπές, δεν μπορώ να συνηθίσω αμέσως την μυρωδιά του καυσαερίου και τα σκουπίδια στον δρόμο που είναι τόσα πολλά ώστε μπορούν να σχηματίσουν λόφους. Τι υπέροχα που ήταν στην Άνδρο...Ο αέρας μύριζε θάλασσα και φρούτα ενώ παντού συναντούσες λουλούδια και φυτά. Ενώ είχα χαθεί στις σκέψεις μου,όπως κάνω συνεχώς, κατάλαβα ότι είχαμε σταματήσει για αρκετή ώρα." Γαμώτο! Μποτιλιάρισμα!" άκουσα την Χαρά να λέει και άρχισε να κορνάρει." Εε! Τι κάνεις; Δεν θα ξεκινήσουν να προχωράνε αν κορνάρεις!" της είπα εγώ πιάνοντας της το χέρι για να σταματήσει να πατάει την κόρνα. Εκείνη με κοίταξε και κατάλαβε ότι είχα δίκιο. "Πάω να δω τι συμβαίνει και θα επιστρέψω αμέσως." της είπα και βγήκα από το αυτοκίνητο, κατευθυνόμενη μπροστά. Καθώς περπατούσα και κοιτούσα ψηλά για να δω τι συμβαίνει, κάποιος έπεσε πάνω μου και μου έχυσε τον καφέ του.....