~Δύο αντίθετοι κόσμοι~

ΚΕΦΆΛΑΙΟ 11.

" Χα! Είδες που στο είπα; Είδες που είχα δίκιο; Δεν της άρεσε! " γύρισε και μου είπε με το που βγήκαμε από το γραφείο. " Μια χαρά της άρεσε! Αφού είπε ότι απλώς θα προτιμούσε να μην είχε τόσα λουλούδια! Μήπως είσαι και κουφός εκτός από πικρόχολος;" του απάντησα και απομακρύνθηκα γιατί ήθελα να το λήξω εκεί. Όμως αυτός συνέχισε! "Γλυκιά μου, εγώ είμαι εδώ ενάμιση χρόνο, ξέρω περισσότερα από σένα! Οπότε απλώς πρέπει να δεχτείς ότι έκανες λάθος." μου είπε με δήθεν γλυκό ύφος. " Πρώτον, εσύ είσαι αρθρογράφος και εγώ φωτογράφος! Οπότε και πενήντα χρόνια να ήσουνα εδώ, δεν έχει σημασία! Δεύτερον, αν θες να πούμε στ'αλήθεια τι πρέπει να κάνει ο καθένας μας, τότε θα παραδεχτώ ότι έκανες λάθος, αν και εσύ μου ζητήσεις συγνώμη για την συμπεριφορά σου!" του είπα και εκείνος μαζεύτηκε και έκατσε στο γραφείο του χωρίς να πει λέξη. Λες και είχε πιει το αμίλητο νερό. Κάθε φορά που το ανέφερα, ο καβγάς σταματούσε. Δεν μπορούσα να καταλάβω τι τον έπιανε! Αποφάσισα να μην ασχοληθώ άλλο μαζί του και μιας και δεν είχα να κάνω κάποια άλλη δουλειά, πήγα και ρώτησα την κυρία Περτισάκη αν μπορώ να φύγω, και μου το επέτρεψε. Πήρα κατευθείαν τηλέφωνο την Χαρά να της τα πω όλα! Είχε ρεπό σήμερα από την δουλειά της. Όχι πως είναι καμιά σπουδαία δουλειά το μπεϊμπισίτινγκ, αλλά αφού σπουδάζει ακόμα, τι άλλο να κάνει. Καθήσαμε σε μια καφετέρια και της τα είπα. Με συμβούλεψε να του σπάσω τα μούτρα, αλλά εγώ πίστευα πως έπρεπε να κάνω υπομονή...