~Δύο αντίθετοι κόσμοι~

ΚΕΦΆΛΑΙΟ 5.

Δεν πίστευα στα μάτια μου! Ήταν ο τύπος από την παραλία! Μόλις κατάλαβε ποια ήμουν γούρλωσε τα μάτια του και μου είπε με ύφος θυμωμένο " Πάλι εδώ εσύ; Κοίτα εδώ! Πάει ο καφές μου..". Αν είναι δυνατόν! Εγώ είχα γίνει χάλια και εκείνος σκεφτόταν τον καφέ του; "Τι;! Η μπλούζα μου έγινε χάλια και εσύ νοιάζεσαι για τον καφέ σου; Ένα συγνώμη τουλάχιστον νομίζω πως το αξίζω!! Αλλά που να καταλάβεις εσύ! Αυτά για σένα είναι... ψηλά γράμματα!" του είπα και με κοίταξε πάλι με αυτό το χαμένο βλέμμα όπως και στην παραλία σαν να μην πίστευε ότι θα τα έλεγα εγώ ποτέ αυτά. "Και τώρα κάνε στην άκρη." του είπα και άρχισα απεγνωσμένα να ψάχνω ένα ψιλικαντζίδικο για να πλυθώ πριν προλάβει να στεγνώσει ο λεκές. Μετά από αρκετή ώρα βρήκα και ευτυχώς οι άνθρωποι ήταν πολύ ευγενικοί. Βέβαια ο λεκές δεν καθάρισε τελείως, αλλά ήλπιζα πως όταν ένας σπίτι, θα έβρισκα στο google κάποια συμβουλή για να καθαρίσει η μπλούζα. Ξαφνικά, άρχισε να χτυπάει το κινητό μου. Ήταν η Χαρά! Ευχόμουνα να μην ήταν για κακό. " Που είσαι τόση ώρα; Τελικά είχε γίνει  τρακάρισμα. Ήρθαν ασφαλιστικές, αστυνομίες, γερανοί...και σε λίγο θα μπορούμε να φύγουμε!" ήταν τα πρώτα λόγια που μου είπε. "Έρχομαι. Θα στα εξηγήσω όλα όταν έρθω εκεί." της είπα και έκλεισα το τηλέφωνο. Έφτασα στο τσακ γιατί σε ένα λεπτό θα ξεκινούσαμε. Στον δρόμο της τα είπα όλα και, όπως πάντα, έγινε έξω φρενών.....!