~Δύο αντίθετοι κόσμοι~

ΚΕΦΆΛΑΙΟ 9.

" Τι κάνεις εσύ εδώ;;" με ρώτησε μόλις σηκώθηκε από το πάτωμα. "Εσύ τι κάνεις εδώ!" του απάντησα μη ξέροντας τι άλλο να πω. " Εγώ εργάζομαι εδώ." μου είπε με ειρωνικό ύφος, καθώς κοιτούσε μην μας δει κανείς και έχουμε μπλεξίματα. "Α,ναι; Και εγώ το ίδιο!" του απάντησα με το ίδιο ύφος. "Αποκλείεται!" μου απάντησε δείχνοντας αμφιβολία. "Κι όμως." "Α...από ποτέ;" είπε με ένα περίεργο τόνο στην φωνή του. "Εχθές ήρθα για συνέντευξη και με πήρανε" του τόνισα καθώς αισθανόμουν περηφάνια που τα κατάφερα τόσο εύκολα! "Λοιπόν,δεν σε ξέρω, δεν με ξέρεις." μου ψιθύρισε αυτός και άρχισε να απομακρύνεται. "Ναι,σιγά μην το έβγαζα και ντελάλη ότι σε ξέρω..." μουρμούρισα εγώ, αλλά μάλλον με άκουσε γιατί σταμάτησε να περπατάει για λίγα δευτερόλεπτα και μετά συνέχισε. Πήγα στο γραφείο για να δώσω τα βιβλία που μου έδωσε η Ειρήνη και υστέρα πήγα στο γραφείο μου. Μόλις έκατσα στην καρέκλα, δεν πρόλαβα να σκεφτώ όσα συνέβησαν,γιατί εμφανίστηκε η κυρία Περτισάκη την ώρα ακριβώς που περνούσε από μπροστά μου ο τύπος από την παραλία. "Α, Άρη, γνώρισες την Στέλλα; Είναι η καινούργια σου συνεργάτης." είπε εκείνη και εγώ ήμουν έτοιμη να πάθω εγκεφαλικό. "ΠΩΣ;!"  Ρωτήσαμε ταυτόχρονα εγώ και ο Άρης. "Γιατί τέτοια αντίδραση; Γνωρίζεστε;" μας ρώτησε η κυρία Περτισάκη και τα γαλάζια μάτια της γυάλισαν από πονηριά. Κοιταχτήκαμε και ενώ εγώ έλεγα " Μπα,όχι ούτε καν!" εκείνος έλεγε την ίδια στιγμή "Όχι,δεν την ξέρω την κοπέλα". Μας είπε να γνωριστούμε καλύτερα και έφυγε,αν και δεν έδειξε να μας πιστεύει....