~Δύο αντίθετοι κόσμοι~

ΚΕΦΆΛΑΙΟ 14.

"... Και δεν έχεις κάποιον με τον οποίο να κάνεις παρέα εδώ στην εταιρεία;" με ρώτησε καθώς το έφερε η κουβέντα. " Μπα...αν και, μιλάω λίγο με την Ειρήνη, μια αρθρογράφο...αλλά δεν νομίζω πως με πάει ιδιαίτερα." είπα και κοίταξα το ρολόι μου. Είχε πάει 2 τα χαράματα. Ούτε που κατάλαβα πότε πέρασε η ώρα. " Νομίζω πως ξέρω γιατί δεν σε συμπαθεί και πολύ. Ξέρεις, παλιά, εγώ με την Ειρήνη... είχαμε σχέση." μου είπε και φάνηκε να αισθάνεται άβολα. "Ε, και; Τι σχέση έχει αυτό με εμένα;" "Ε, ξέρεις, αυτή δεν με ξεπέρασε, και μάλλον,...σε ζηλεύει" μου είπε και εγώ έσκασα στα γέλια. "Μα, είναι δυνατόν; Πρώτον, τσακωνόμασταν συνέχεια οπότε πως της ήρθε αυτό; Και δεύτερον, τι να ζηλέψει από εμένα; Αυτή είναι ψηλή, ξανθιά, γαλανομάτα..." είπα και με κοίταξε από πάνω μέχρι κάτω. " Ε, πως... Η Ειρήνη μπορεί να είναι όμορφη, αλλά δεν έχει αυτό το κάτι. Αν θες να ξέρεις, οι άντρες προτιμούν μια κοπέλα που είναι όχι μόνο όμορφη, αλλά και να έχει αυτό το κάτι που κάνει αυτό το ζινγκ στον καθένα μας για να ερωτευτεί κάποια." μου είπε και ήμασταν σε απόσταση αναπνοής. "Καλύτερα να κοιμηθούμε τώρα. Πήγε 2:30!" του είπα και έπεσα πάνω σε κάτι παλιά στρώματα που υπήρχαν στην αποθήκη. "Καληνύχτα" μου είπε και αυτός και ξαπλώσαμε. Ξύπνησα από την φασαρία του πάνω ορόφου. Μάλλον είχαν αρχίσει να έρχονται οι εργαζόμενοι σιγά σιγά. Άνοιξα τα μάτια μου και διαπίστωσα ότι κοιμόμασταν αγκαλιά! Σηκώθηκα γρήγορα πάνω πριν καταλάβει και αυτός πως ήμασταν αγκαλιά όλη νύχτα! Άκουσα βήματα και ξύπνησα τον Άρη για να χτυπήσουμε την πόρτα ώστε να μας ανοίξουν. Μας άκουσε η Ειρήνη και αφού φωνάξαμε κλειδαρά, καταφέραμε να βγούμε. Η Ειρήνη μόλις κατάλαβε ότι περάσαμε όλη την νύχτα μαζί, έγινε πράσινη από το κακό της. Τώρα που ξέρω ότι τα είχε με τον Άρη...είναι κάπως αστείο,...να νομίζει ότι εμείς... μπορεί να τα βρούμε...!