~Δύο αντίθετοι κόσμοι~

ΚΕΦΆΛΑΙΟ 13.

"Έχεις δίκιο..." μου είπε και καθήσαμε κάτω αμίλητοι. "Λοιπόν... νομίζω πως δεν κάναμε καλή αρχή... Τι θα έλεγες να ξαναγνωριστούμε;" μου πρότεινε ο Άρης και εγώ έπεσα από τα σύννεφα! Δεν περίμενα ένας αγενής ανθρώπους σαν και αυτόν, να γίνει ξαφνικά τόσο...καλός; " Έχεις δίκιο..." είπα και του έδωσα το χέρι μου. "Στέλλα Καλοκάγαθη! Χαίρω πολύ." του είπα και του χάρισα ένα χαμόγελο. Φαινόταν ξαφνιασμένος, μιας και δεν του είχε ξαναχαμογελάσει τόσο θερμά. "Άρης Απεντάκης, παρομοίως!" μου απάντησε και χαμογέλασε στραβά. Μου ήρθε να γελάσω, καθώς ξαφνικά υιοθέτησε ένα στυλ διαφορετικό από ότι τον είχα συνηθίσει."Συγνώμη που ήμουν τόσο σκληρός και αγενής απέναντι σου αλλά καθώς οι γονείς μου χώρισαν όταν ήμουν πολύ μικρός  έμαθα πως, αν ήμουν πολύ ευγενικός, θα με εκμεταλλεύονταν όλοι" μου εξομολογήθηκε. Εγώ απλώς κούνησα το κεφάλι μου. Αρχίσαμε να μιλάμε για πολλά πράγματα. Και ξαφνικά άκουσα ένα κρατσ κρατσ....  "ΑΑΑΑΑΑ!!!! ΚΑΤΣΑΡΊΔΑ!!!!" φώναξα και ούτε που ξέρω πως βρέθηκα στην αγκαλιά του! "Μην ανησυχείς! Δεν ήταν κατσαρίδα! Απλώς κουνήθηκε μια σακούλα." μου είπε γελόντας καθώς με κρατούσε ακόμα στην αγκαλιά του. Ήταν τόσο ζεστά και... Μα τι έλεγα; Πρέπει να είχα γίνει κόκκινη από την ντροπή. Και εκείνος με κοιτούσε μες τα μάτια. " Εμ,... μπορείς να με αφήσεις τώρα." του είπα και μάλλον τότε κατάλαβε ότι με κρατούσε ακόμα. "Α! Ναι, σωστά..." είπε και με άφησε κάτω. " Θέλω να σε ρωτήσω κάτι, που ήθελα εδώ και καιρό...γιατί είσαι σε αυτήν την δουλειά; Θέλω να πω...δεν μου φαίνεσαι για άνθρωπος που ασχολείται με την μόδα." του είπα καθώς έπιανα τα μαλλιά μου ένα κοτσάκι. "Πίστεψε με, δεν είναι η δουλειά των ονείρων μου. Όμως, από κάπου έπρεπε να ξεκινήσω. Έχω σκοπό να φύγω από εδώ, και να ταξιδέψω σε όλον τον κόσμο. Και μετά, να γράψω ένα βιβλίο με αυτά που έμαθα!" είπε και τα υπέροχα γαλάζια μάτια του έλαμψαν μόνο και μόνο στην σκέψη των όσων θέλει να κάνει. "Και εσύ; Ποιο είναι το δικό σου όνειρο;" με ρώτησε. " Α! Εγώ θέλω να ανοίξω το δικό μου φωτογραφείο." του απάντησα και η κουβέντα για τους εαυτούς μας συνεχίστηκε για ώρα...