~Δύο αντίθετοι κόσμοι~

ΚΕΦΆΛΑΙΟ 18.

... Αισθανόμουν σαν η ψυχή μου να είχε βγει έξω από το σώμα μου. Το άρωμα του ήταν τόσο μεθυστικό...σίγουρα περιείχε σανδαλόξυλο και λεβάντα... Ξαφνικά, καθώς λικνιζόμασταν ακούγοντας το αγαπημένο μου τραγούδι, σταμάτησε και με τράβηξε από το χέρι. " Που πάμε;" τον ρώτησα εγώ χαχανίζοντας. "Θα δεις." μου είπε και δεν χρειάστηκε να πει τίποτε άλλο για να τον ακολουθήσω. Βρεθήκαμε στο μπαλκόνι. Ήταν πραγματικά πολύ όμορφα, αλλά γιατί ήθελε να έρθουμε εδώ; Κοιτούσε τον ουρανό, σαν να έψαχνε κάτι... Σταματήσαμε στο πιο ψηλό σημείο του μπαλκονιού. Μου είπε " Κοίτα το φεγγάρι!" και τότε το είδα. Ήταν πανέμορφο! Πιο μεγάλο και πιο φωτεινό απ'ότι συνήθως. "Μια φορά στα 100 περίπου χρόνια η σελήνη είναι 14% μεγαλύτερη και 30% φωτεινότερη από κάθε άλλη φορά..." είπε ενώ δεν έπαιρνε τα μάτια του από πάνω μου. Δηλαδή... ήθελε να μοιραστεί ένα τόσο σημαντικό γεγονός, με εμένα; Πρέπει να είχα γίνει κόκκινη σαν την ντομάτα! Ευτυχώς που ήταν σκοτάδι και δεν φαινόμουν. " Στέλλα..., δεν είμαι καλός στα λόγια, αλλά από την πρώτη στιγμή που σε είδα ήθελα να είμαι συνέχεια δίπλα σου...το ξέρω πως σου έδειχνα το εντελώς αντίθετο, αλλά, έτσι είχα μάθει από μικρός...όταν μεγαλώνεις σε μια διαλυμένη οικογένεια, απλώς δεν θέλεις να ξέρει κανείς τι νιώθεις... Όμως... Όταν είμαι δίπλα σου αισθάνομαι, ότι μπορώ να είμαι ο εαυτός μου, χωρίς να φοβάμαι για το αν θα μου πληγώσει κάποιος την καρδιά... εξάλλου, τώρα πια σου ανοίκει." μου είπε και δεν χρειαζόταν να πει τίποτε άλλο για να πέσω στην αγκαλιά του και να τον φιλήσω... Που να ήταν και καλός στα λόγια! Η σελήνη που μας κοίταζε ολόγιομη,  σίγουρα θα ζήλευε, μιας που η αγάπη μας έλαμπε περισσότερο και από εκείνη!