Gözlerimi açtığımda hava karanlıktı yataktan doğrulup mutfağa yürümeye çalıştım zorda olsa başarabilmiştim dünden kalma yemeğimi ısıtma gereği duymadan yedim zaten yemek için yaşamıyordum yaşamak için yiyordum ve bu yüzdende zayıftım yemeğimi bitirip bulaşıklarıda yıkadıktan sonra salona geçtim doktorun yazdığı kremi ayak bileğime sürdüm ve çalışma masama oturdum doktor iki hafta rapor yazmıştı yarın ilk işim gidip iş arayacaktım yoksa okul masrafı elektrik su mutfak giyim herşey paraydı ve benim kimsem olmadığı için çalışmak zorundaydım aslında babamın maaşını ben alıyordum ama oda yetmiyordu daha doğrusu çalışınca kendimi yalnızlığımı unutuyordum 4 yıldır o kadar yalnızdım ki okuldaki kızlar onlardan güzel ve zeki olduğum için sürekli bana sataşıyorlardı erkeklerse hergün biri çıkma teklifi ediyordu ne kadar boş ve şaçma şeylerdi benim gibi 14 yaşında hayatla tanışsalardı böyle davranmazlardı.
Birden bahçeden gelen köpeğimin sesiyle irkildim pencereyi açıp dışarıya baktığımda kimseyi göremedim bir yandanda korkuyordum pencereyi kapatıp kapıyı açtım köpeğim paşa hırlıyordu başını okşadım
'Noldu oğlum bir sorun mu var ?'
Hiç birşey göremiyordum ve birden bir kedi kaçtı derin bir 'ohh!' çekip paşanın başını okşayıp evime tekrardan girdim bir kaç saat test çözdükten sonra saate baktım gece 03.40 tı yatağıma gitmeye üşendiğim için kanepede yattım..
Sıkılmayın diye bölümleri kısa tutuyorum ☺️
ŞİMDİ OKUDUĞUN
Esila
Non-FictionHer kesin bir umudu vardır. Bir savaşı,kaybedişi, acısı , yalnızlığı, Bir hüznü .... Çünkü herkesin bir gideni vardır , İçinden bir türlü uğurlayamadığı..
