Esila

Bölüm 7

Gözlerimi açtığımda saat daha 21.30 du yataktan doğruldum ve alt kata inerken Karan la karşılaştım daha doğrusu çarpmıştım düşmek üzereyken sert kollarıyla belimden kavramıştı göz göze geldiğimde sinirinden burnundan soluyordu zaten hiç gülümsediğini görmemiştim

' ö.. Özür dilerim '

Hiç bir cevap vermeden odaya gitmişti bende arkasından gittim.
Büjiyeri n üzerine oturmuş ve kafasını arkaya yaslamıştı yanına oturdum

"İyi misin ? Bir soru mu var ?"

Başımı göğsüne bastırdı
'bir şey yok güzellik biraz böyle kal'

On dakika falan öyle kaldıktan sonra çalan telefonumu almak için çantama yöneldim okul müdürüydü arayan telefonumu elime alıp balkona geçtim ve telefonu açtım.

' Alo '

' Özüm Esile Aykar bugünden itibaren okula gelmenize gerek yok '

Bir an bütün vücudumu korku kaplamıştı kalbim bir serçenin ki gibi hızlı hızlı çarpıyordu
Korku dolu bi sesle

' ne neden noldu ki hocam? '

'Çünkü okuldan atıldınız "

Ne olmuştu ki neden okuldan atılmıştım ?

Gözlerimden akan yaşlara engel olamıyordum bunca yıllık çalışmalarım hepsi bir hiç uğrunamıydı balkonda duran koltuğa oturup sessizce ağlıyordum Karan'ın yanıma oturduğunu fark ettim.

' ne oldu neden ağlıyorsun? '

' okuldan atılmışım '

Sesim o kadar kötü çıkmıştı ki Karan kollarını bana dolayarak

'Şşii sakin ol '

' nasıl sakin olabilirim ki üç senedir ben neler çektim sırf bu okuldan mezun olayım bir işim olsun diye gecemi gündüzümü hep çalışarak geçirdim elalem gezerken ben o işten o işe koşuyordum geceleride ders çalışıyordum '

Derin bir iç çekip kendi kendime güldüm

hayat bana ne zaman güldiki şimdi gülecekti

Kara  çalan telefonuyla birlikte ayağa kalktı sanırım gitmesi gerekiyordu

' Benim çok önemli işim var sende fazla üzme kendini tam kapıdan çıkacakken çantama koyduğum günlüğümü ona işaret ettim şifrem 0010 hiç birşey söylemeden günlüğü alıp odadan dışarıya çıkmıştı.
Kendimi çok ama çok yalnız hissediyordum artık hayalimde kalmamıştı elim yine boştu ne yapacağımı bilmiyordum. Ölümün sessizliği bir damla mürekkebin bir bardak suyu bulandırması gibi beni bulandiriyor du ve yaşama sebebimi yok ediyordu.